ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 881

ผู้ที่ถูกขนานนามว่าลูกพี่เหลียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เยี่ยม เยี่ยมๆ ! คราวนี้พวกเราทำงานใหญ่ได้สำเร็จ ยามหาหาให้ตายก็มิพบ พอเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆ เลยจริงๆ ”

ชิงเจียวได้ฟังเช่นนั้น ก็กังวลขึ้นมาทันที เขากำหมัดแน่น ดวงตาทั้งสองข้างแผดเผา ฉวยโอกาสตอนที่มิทันได้ตั้งตัว รีบพุ่งเข้าไปต่อยหน้าลูกพี่เหลียนราวกับเสือตัวน้อย

ลูกพี่เหลียนอับอายจนโมโหขึ้นมาทันที “แม่งเอ๊ย พูดดีๆ มิได้ ต้องให้ใช้กำลัง พวกเรา จับมันมัดไว้!”

ตัวคนเดียวมิอาจสู้คนหลายคนได้ คนเหล่านั้นกรูเข้ามารุมทั้งต่อยและเตะเหลิ่งชิงเจียวก่อนจะเอาเขาไปมัดไว้ให้แน่น

เหลิ่งชิงเจียวขบกรามกัดฟันแน่น และกล่าวโทษด้วยความโกรธ “พวกเจ้ามิใช่มนุษย์หรือไร เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง พวกเจ้าก็ยังมิปล่อยไปรึ!”

ลูกพี่เหลียนประหลาดใจเล็กน้อย มองไปทางเหลิ่งชิงเจียวด้วยความแปลกประหลาด “หายากนะ ได้ยินมาว่าแม่ของพวกเจ้ามีความบาดหมางกับเหลิ่งชิงฮวนนั่น เจ้าจะช่วยพูดให้ไอ้เด็กเหลือขอของเหลิ่งชิงฮวนทำไมกัน? มิสนใจชีวิตของแม่เจ้าเองแล้วรึ?”

“เขาไร้เดียงสา เขาเรียกข้าว่าน้า หอมข้า เห็นว่าข้าเป็นญาติ! คนที่ควรชดใช้ชีวิตแม่ของข้าคือพวกเจ้า เขามิเกี่ยว!”

“โถ แยกแยะความรักกับความเกลียดชัง เด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย เยี่ยงชายชาตรีขนาดนี้ เจ้านี่ พวกข้าก็มิเปลืองแรงเปลืองน้ำลายแล้วเช่นกัน เชื่อว่าการงัดปากเด็กมันง่ายเสียกว่าอีก ตบไปสองทีก็ฟังรู้เรื่องแล้ว”

“ข้าขอบอกพวกเจ้าไว้เลยว่า ห้ามพวกเจ้าทำร้ายเขา!”

“แล้วตอนนี้จะบอกได้หรือยัง?”

“ข้าจะบอก พวกเจ้าห้ามบีบบังคับเขาอีก ตราราชลัญจกรฝังอยู่ใต้เตียงของเหลิ่งชิงฮวนที่ตำหนักฉาวเทียน”

ลูกพี่เหลียนหัวเราะเย้ยหยัน “เจ้านี่รู้จักเอาตัวรอดดี”

หลังจากนั้นก็หันกลับไปสั่งชายร่างใหญ่สองคนในนั้น “พวกเจ้าสองคนเอามันไปขังไว้กับจินซื่อ แล้วเฝ้าไว้ให้ดี ถ้ามันพูดมิตรงกัน ก็ฆ่ามันได้เลย”

และสั่งอีกคนหนึ่ง “รีบส่งข่าวไปว่าพระราชลัญจกรซ่อนอยู่ใต้เตียงของเหลิ่งชิงฮวน ให้พวกเขารีบหาให้ทั่ว หาตราราชลัญจกรให้เจอ แล้วเข้าไปมอบให้ให้พระสนมหลินเฟยในวังก่อนที่มู่หรงฉีจะกลับมาที่จวน”

เมื่อออกคำสั่งเสร็จแล้ว ก็โบกมือให้สองคนสุดท้าย “พวกเจ้าตามข้ามา ไปสมทบกับหนิวเอ้อร์ แล้วส่งไอ้เด็กเหลือขอนั่นเข้าวังไปรับรางวัลกันเถอ”

คนเหล่านั้นรีบรับคำสั่ง และเริ่มปฏิบัติอย่างดีอกดีใจ

เหลิ่งชิงเจียวถูกซ้อม ส่วนฉีจิ่งอวิ๋นมิขยับตัว ชีวิตของเหลิ่งชิงเจียวยังมีที่อยู่ของพระราชลัญจกร ซึ่งทั้งหมดนี้มันมิคุ้มค่ากับอวิ๋นเช่อเลย

เขาจำเป็นต้องช่วยอวิ๋นเช่อ จะปล่อยให้อวิ๋นเช่อตกไปอยู่ในมือของพระสนมหลินเฟยและถูกใช้เพื่อข่มขู่ชิงฮวนกับมู่หรงฉีมิได้เป็นอันขาด จะให้มีข้อผิดพลาดมิได้

ในเมื่อลูกพี่เหลียนผู้นี้จะไปสมทบกับคนที่ลักพาตัวอวิ๋นเช่อ จะแหวกหญ้าให้งูตื่นมิได้ จึงมิได้ตามเขาไป แต่ไปช่วยอวิ๋เช่อออกมาก่อน

ส่วนเหลิ่งชิงเจียวผู้นี้ อย่างไรเสียชีวิตของเขาก็มิได้ตกอยู่ในอันตรายในตอนนี้ ให้เขาช่วยตัวเองก็แล้วกัน

คำนวนดูแล้ว เขาจะบุ่มบ่ามมิได้ในตอนนี้ ลูกพี่เหลียนและคนอื่นๆ ก็กลัวธุระจะล่าช้า จึงสั่งให้ขังชิงเจียวเอาไว้ แล้วตัวเขาก็พาลูกกระจ๊อกสองคนจากไปในทันที

ฉีจิ่งอวิ๋นลอบทิ้งเครื่องหมายเอาไว้ และตามหลังทั้งสามคนไปเงียบๆ ราวกับผี หลบซ้ายหลบขวาตลอดทาง จนถึงถ้ำที่มีเถาวัลย์ปิดบังอำพราง

คนที่เพิ่งคาบข่าวมารายงานก็ยกมือขึ้น “ที่นี่แหละ”

พูดพลางแหวกเถาวัลย์ออกแล้วมองไปข้างในก่อนจะชะงัก “เอ๋ เด็กนั่นล่ะ?”

ภายในถ้ำขนาดมิได้ใหญ่นัก เข้าไปเพียงสองคนก็เต็มแล้ว แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า ไร้เงาคนงั้นรึ?

ลูกพี่เหลียนถามขึ้น “เจ้าแน่ใจนะว่าที่นี่”