ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 889

ชิงฮวนเองก็ไม่ได้ว่าง เธอถูกฮ่องเต้ชราเรียกตัวไป เธอจึงได้ตรวจร่างกายให้ับเขาก่อน จากนั้นก็นำเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้เล่าให้เขาฟังทั้งหมดอย่างชัดเจน

ชายชราฟังเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นนี้ อีกทั้งยังมีจุดจบอันน่าเศร้าของอ๋องเฮ่าและพระชายาเฮ่าด้วยท่าทางที่เดี๋ยวก็โมโห เดี๋ยวก็เป็นกังวล และอีกเดี๋ยวก็เสียใจ เขาเงียบและไม่พูดอะไรอยู่นาน

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดสำหรับทุกคน

ถึงแม้ว่าอ๋องเฮ่าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของฮ่องเต้ชรา แต่ชายชราก็ทุ่มเทกับเขาไปจริงๆ เหมือนกับเอาความจริงมาทุบความจริง มีคำกล่าวว่าบุญคุณของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่เทียมมฟ้า อ๋องเฮ่าก่อกบฏเพราะเสด็จลุงรอง ชายชราจะไม่เสียใจได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มแต่ชิงฮวนเองก็มองเห็นสายตาอันอ้างว้างของเขาที่มองออกว่าเขารู้สึกเสียใจและผิดหวัง เพียงพริบตาเขาก็แก่ลงมา ตอนที่พระสนมหลินเฟยถูกคุมตัวเข้ามานั้น ชิงฮวนก็ถอยออกไปอย่างรู้ตัว

พระสนมฮุ่ยเฟยเข้ามา นางเท้าเอวและกระพริบตา “ตอนนี้คึกคักขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่อยู่ข้างในล่ะ”

ชิงฮวนเบ้ปาก “เสด็จพ่อเป็นคนรักศักดิ์ศรีของตัวเองมา หม่อมฉันรู้ว่าตัวเองรู้มากไปแล้วเพคะ หากรู้มากเกินไปอีกเกรงว่าจะถูกฆ่าปิดปาก”

พระสนมฮุ่ยเฟยไม่ค่อยพอใจ “เจ้าเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลายวันมานี้พระสนมหลินเฟยหยิ่งผยองขนาดไหน ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่นางจะแก้ตัวกลับมาได้ เจ้าไม่ดูจุดจบอันน่าเวทนาของนางสักหน่อยหรือ ข้ากลั้นความชั่วร้ายของข้าเอาไว้ไม่ได้”

นางจึงพูดพร้อมออกท่าทาง “นางฆ่าสามีตัวเองเลยนะ ถ้าหากว่าข้าเป็นเสด็จพ่อของเจ้าคงจะให้คนตบปากนางก่อนสักสองที จากนั้นก็เตะนางลงกับพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบหน้าของนางจากนั้นก็ขยี้ลงไปสองสามรอบ พอทำเสร็จแล้วค่อยคุยกับนาง”

ชิงฮวนบุ้ยปากไปทางตำหนักเยี่ยนชิ่ง “หม่อมฉันจะปล่อยท่านไป ไปเถอะ！”

พระสนมฮุ่ยเฟยหมายความเช่นนี้มาตั้งแต่แรก นางเห็นว่าซ้ายขวาไม่มีคนนางจึงแอบย่องเบาๆไปข้างหน้าและมองผ่านหน้าต่างที่ถูกยิงด้วยลูกธนู

พระสนมหลินเฟยถูกมัดเอาไว้อย่างนักโทษ นางคุกเข่าบนพื้นและก้มหน้าลง ฮ่องเต้ชรานั่งอยู่บนเก้าอี้โดยนั่งเอนหลัง พวกเขาสองคนต่างไม่บุ่มบ่ามแต่กลับนิ่งสงบ สมรภูมิรบอันดุเดือดที่พระสนมฮุ่ยเฟยคาดหวังไว้ก็ไม่มี

“เจ้าตายไปก็ไม่น่าเสียดาย แต่เจ้าทำลายชีวิตของเฮ่าเอ๋อร์ เจ้ารู้ไหม? เด็กที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง ต้องมาดวงตามืดบอดและทำทุกสิ่งอย่างไม่เลือกวิธีการและกลายเป็นคนไร้ยางอายเพราะความแค้นของเจ้าจนทำลายอนาคตของตัวเองไป”

ในน้ำเสียงของพระสนมหลินเฟยยังคงเต็มไปด้วยความแค้น “เป็นเจ้าที่ทำลายชีวิตของข้ากับท่านอ๋องรองไป! เจ้าสิที่เป็นคนเริ่มทุกอย่าง”

“จะตายอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีก พระสนมหลินเฟยหนอ เพื่อตัวเองแล้วเจ้าจะต้องสังเวยอีกกี่ชีวิต มาถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังจะเอาความผิดทั้งหมดไปโยนให้กับคนอื่นอีก เจ้ามาเคยนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำผิดเลย ต่อให้เจ้าได้ครองใต้หล้าจริงแล้วเจ้าจะได้อะไร”

“อย่างน้อยข้าก็สามารถทำให้ความต้องการของท่านอ๋องรองเป็นจริงแทนเขาได้ เพื่อให้เขายิ้มได้ที่ปรโลก”

“ยิ้มได้ที่ปรโลก? เจ้าอยากให้เขาที่อยู่ในปรโลกรู้ว่าควรจะมีหน้าไปเจอกับคนที่ทำลายวงศ์ตระกูลอย่างไร”

พระสนมหลินเฟยรู้สึกเบื่อนางจึงย่องกลับมาและหันไปส่ายหน้ากับชิงฮวน “น่าเบื่อ น่าเบื่อจริงๆ ต่อให้พระสนมหลินเฟยทำความผิดสถานใหญ่แค่ไหน เขาก็ยังคงใจดีกับนาง เขารักใคร่กับนางมาก่อน ทำไมถึงได้เอาข้ามาไว้ที่นี่ ทุกครั้งเขาจะโมโหราวกับสายฟ้าฟาด”

ชิงฮวนเองก็คิดว่าฮ่องเต้ชราพูดคุยกับพระสนมหลินจะต้องน่าเบื่อแน่ ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนตอนที่อยู่กับพระสนมฮุ่ยเฟยที่เขามีสีสันราวกับดอกไม้ไฟ

เธอจึงแค่นเสียงออกมา “อิจฉา?”

พระสนมฮุ่ยเฟยพยักหน้า “เสด็จพ่อของเจ้าโปรดปรานนางมาโดยตลอดและไม่เคยโกรธนางเลย ทั่วทั้งวังใครบ้างที่ไม่อิจฉานาง?”