ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 901

เหลิ่งชิงฮวนกลอกตาใส่รองแม่ทัพอวี๋อย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตากะพริบอย่างชาญฉลาด

“เป็นไปได้ บ้านหลังนี้ติดสินบนเจ้าไว้ มีครั้งไหนที่โฉวซือเส่ามาจวนอ๋องแล้วจะเข้าตามตรอกออกทางประตูดีๆ บ้าง? พวกเจ้าก็ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนยุยงเหรอ ข้าว่าที่เมื่อครู่เหล่าสาวรับใช้ปล่อยงูมาทำให้พวกเจ้าตกใจ เจ้าไม่ลองไปดูกับเขาบ้างล่ะ?”

มีเสียงตอบรับมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นรองแม่ทัพอวี๋ก็ชอบหยอกล้อกับพวกสาวๆ ในจวนอ๋องฉีอยู่แล้ว ทุกคนจึงเคยชิน

ดังนั้นพวกเขาจึงรุมโจมตีรองแม่ทัพอวี๋ ใช้ผงชาดสีแดงละเลงบนใบหน้าของเขา เหล่าสาวใช้ก็ยิ่งได้ใจจนแทบจะถอดชุดแต่งงานของรองแม่ทัพอวี๋

รองแม่ทัพอวี๋กำลังจะแต่งงานในวันนี้ซ้ำหน้าที่การงานก็ดี มีความสุขทวีคูณ เขาเต็มไปด้วยพละกำลัง เบี่ยงตัวหลบซ้ายขวา ใบหน้าของเขาแดงเถือกเหมือนก้นลิงดูตลกมาก

เหล่านายพลที่ต้อนรับญาติๆ ไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ ในเมื่อกลิ่นของสุรามงคลลอยเข้ามาแตะจมูกแล้ว ทุกคนก็รอคอยการดื่มสุรามงคล

รองแม่ทัพอวี๋ถูกดึงตัวออกมาจากกลุ่มสาวๆ อย่างยากลำบาก

วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที รองแม่ทัพอวี๋เมื่อเห็นโอกาสก็รีบวิ่งจากซ้ายไปขวา อุ้มตี้ลี่แล้ววิ่งหนีไป

เมื่อได้ยินเสียงอุทานข้างหลัง มู่หรงฉีก็ตะโกนอย่างกระวนกระวาย “เร็วเข้า รีบเรียกคน!”

ท่านอ๋องผู้นี้ช่างไร้ความสามารถจริงๆ

รองแม่ทัพอวี๋กล้าดีอย่างไรถึงได้หยุด? เขาออกมาจากจวนอ๋องฉีด้วยพละกำลังทั้งหมดและมาถึงบ้านของตนเอง

วันนี้พิธีกราบไหว้ของทั้งสอง รวมถึงงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสถูกจัดไว้ที่นี่ทั้งหมด นี่เป็นประเพณีพื้นบ้านดั้งเดิม

แม้ฟ้าจะถล่มก็จะคารวะแผ่นดินก่อน แล้วจึงลักพาตัวภรรยาไป ไม่มีใครหยุดความตั้งใจของเขาได้

บ้านหลังเล็กถูกจัดระเบียบโดยสหาย ตกแต่งด้วยโคมไฟและพู่ห้อย ต้นไม้ถูกคลุมด้วยแถบผ้าสีแดง ที่มีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนอยู่บนนั้น

“ขอบคุณการดูแลมาโดยตลอดของท่านรองแม่ทัพอวี๋ และยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้ง ขอแสดงความยินดีจากน้องสาวแห่งหอหลินหลาง”

"ถึงเจ้าสาวจะไม่ใช่ข้า แต่ข้าก็เคยนอนกับเจ้าบ่าว — อดีตคู่หมั้นของเขา"

“ข้าจะเลี้ยงดูลูกชายของเรา ท่านสามารถแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างสบายใจ — ภรรยาขอแสดงความยินดีด้วย”

ทุกอย่างล้วนเป็นผลงานชิ้นเอกของสหาย

โต๊ะจัดเลี้ยงในลานบ้านถูกจัดไว้อย่างดี มีอาหารเย็น ตะเกียบ และสุราวางไว้รอสะใภ้คนใหม่เข้ามาในห้องเจ้าสาวก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น

แม่ครัวหลายคนในจวนอ๋องฉีได้รับมอบหมายชั่วคราวให้ตั้งเตาที่มุมลานบ้าน และยุ่งอยู่กับการตุ๋นน้ำแกงปลาและผัดรากบัว

ลานเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเนื้อ

รองแม่ทัพอวี๋รีบวิ่งกลับมาพร้อมกับเจ้าสาวในมงกุฎหงส์และสายสะพาย ทุกคนหันหน้ามามองนางด้วยความประหลาดใจ การจ้องมองนี้ทำให้รองแม่ทัพอวี๋รู้สึกราวกับว่าเขามาผิดที่

มีอะไรแปลกๆ? ไม่เคยเห็นคนแย่งเจ้าสาวเหรอ? ข้ากอดสะใภ้อยู่ก็ถูกแล้วไง

เขาปล่อยตี้ลี่ลง หัวเราะสองสามครั้ง และในที่สุดก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ

ไม่มีใครอยู่ข้างหลัง ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

แม้ว่าเขาจะวิ่งเร็ว แต่อุ้มตี้ลี่วิ่งกลับมาก็ไม่ถึงขั้นสลัดพวกนั้นหลุดหรอก?

เขามองไปข้างหลังอีกครั้งด้วยความฉงน ก็ยังไม่มีใครสักคน

ไม่มีใครกลับมากับเขา?

เมื่อครู่ครึกครื้นมาก แต่ตอนนี้มันน่าอายมาก

ตี้ลี่มีผ้าคลุมศีรษะอยู่จึงมองไม่เห็นอะไร แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงถามเสียงดัง “เกิดอะไรขึ้น?”

รองแม่ทัพอวี๋ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เขาเกาศีรษะ “นี่ ทำไมไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย? เป็นไปได้ไหมว่าพระชายาจ่ายเงินให้พวกเด็กๆ”

ตี้ลี่ตะคอก “ทำไมท่านไม่พูดว่าท่านอ๋องสั่งเลยล่ะ? ห้ามตามมาเหรอ? สั่งให้ใครไปดูสิ!”

ไม่มีคนเฝ้าพิธี แล้วจะกราบไหว้ใคร?

รองแม่ทัพอวี๋รู้สึกหวาดกลัว คิดว่าต้องเป็นกับดัก ดังนั้นเขาจึงยืนนิ่ง