ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 184

ชายชรายืดคอจ้องมองเจ้าดำ ส่วนเจ้าดำก็มองกลับด้วยดวงตากลมโตของมัน

“ตาแก่นี่ว่าอย่างไรนะ น่าเสียดายจริงที่กลับนำมาให้สุนัขกิน เหมือนการโยนของขวัญจากเซียนเทพทิ้งไปในอากาศชัดๆ ช่างเสียของอะไรเช่นนี้อย่างนั้นรึ”

เจ้าดำเดือดดาลขึ้นมาทันที “แล้วเหตุใดสุนัขจะกินซี่โครงเปรี้ยวหวานไม่ได้ ท่านสุนัขผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้เคยไปทำอะไรให้ตาแก่นี่ไม่พอใจรึ”

เจ้าดำแยกเขี้ยวแสยะใส่ชายชราอย่างดุร้าย ตรงระหว่างซี่ฟันมีซี่โครงเปรี้ยวหวานติดอยู่…

“ตาเถร เจ้าหมานี่ขู่ข้าเฉย เจ้าคำรามทำไม คงจะไม่กัดข้าหรอกใช่ไหม” ชายชราโบกพัดขนอสูรเวทปริศนาไปมาพร้อมหัวเราะลั่น

“อ้า แต่ช่างเสียของอะไรเช่นนี้ ซี่โครงเปรี้ยวหวานที่เป็นงานศิลปะนี่” ชายชราก้มลงมองซี่โครงเปรี้ยวหวานในชามที่โดนเจ้าดำสวาปามไปบ้างแล้ว จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหลังเตรียมจากไป

แต่ทันทีที่ชายชราหันหลัง พลังรุนแรงร้ายกาจก็สาดเข้ามากดทับร่างของเขาไว้ ด้วยความที่เขาเพิ่งก้าวขาออกไปข้างหน้า ขาที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศก็พลันอ่อนยวบจนตัวแทบทรุดลงกองกับพื้น

รูม่านตาของชายชราหดแคบ พลางมองไปรอบตัวอย่างกระสับกระส่าย พลังรุนแรงน่ากลัวนี้… ถึงกับทำให้จิตวิญญาณของเขาสั่นสะท้าน แม้แต่ขั้นนักพรตยุทธการอย่างเขาก็ต้องแทบคุกเข่าลงหน้าร้านอาหารเล็กๆ แห่งนี้

หากเข่าเขาตกถึงพื้นจริง คงเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดเลยก็ว่าได้

เจ้าดำแลบลิ้นออกมาเลียอุ้งเท้าเล็กๆ น่ารักของมัน จากนั้นก็คำรามอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วยกอุ้งเท้าขึ้นสะบัดใส่ชายชรา

ชายชราไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากหันหลังให้เจ้าดำอยู่ จึงไม่รู้ว่าแรงกดดันมหาศาลที่สาดเข้ามาจากทุกทิศทางนั้นนั้นมีต้นตอมาจากไหน

ปัง!!

รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าชายชรากระเพื่อม เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของตนถูกภูเขาโถมลงมาทับ เสียงกระแทกดังลั่นปะทุขึ้น จากนั้นร่างของชายชราก็ลงไปนอนพังพาบอยู่บนพื้นจนแทบแทรกเข้าไปเป็นเนื้อเดียวกับแผ่นดิน

“นี่มันอาเพศอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น! เหตุใดจึงมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับข้าได้”

ชายชราโงศีรษะที่เปื้อนฝุ่นเขรอะขึ้น ใบหน้าดูไม่อยากเชื่อประสบการณ์ที่เพิ่งได้รับแม้แต่น้อย กระนั้นเขาก็ยังไม่รู้ว่าต้นตอนั้นมาจากอะไร จู่ๆ พลังมหาศาลไร้ที่มาที่ไปก็โถมทับลงมาบนตัวเขาจนแบนแต๊ดแต๋ลงกับพื้น หรือว่าเขาโดนสาปกัน เขาไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจรึ “หากเจ้าแน่จริง… ก็ออกมาสู้กันให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยดีกว่า!”

ชายแก่อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ความสง่าผ่าเผยราวกับปราชญ์ผู้ชาญฉลาดที่เขาเพียรสร้างมานานพังทลายเหมือนปราสาททรายที่โดนน้ำซัด

เจ้าดำดวงตาเป็นประกาย มันเลียอุ้งเท้าอีกครั้งด้วยท่าทางพึงพอใจในความยียวนของตนเอง “กล้าดีอย่างไรมาปากหมากับท่านสุนัขผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้ หากข้าไม่ได้ดัดนิสัยเจ้าให้รู้ที่ต่ำที่สูง เห็นทีวันนี้ข้าจะได้เสียหมาจริงๆ”

จากนั้นมันก็หันกลับไปกินซี่โครงเปรี้ยวหวานในชามต่อ ไม่นานก็กินจนเกือบเกลี้ยงชาม

ชายชรายันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น สีหน้าบูดเบี้ยวเหมือนมีปัญหาถ่ายไม่ออก ร้านนี้มันอันตรายหรืออย่างไรกัน… หรือว่ามีสิ่งลี้ลับในตำนานคอยปกป้องอยู่กันแน่ เมื่อครู่เขาไม่ได้พูดจาลบหลู่ใครไม่ใช่หรือ แค่บอกว่าเสียของที่เอาซี่โครงเปรี้ยวหวานให้สุนัขกินเองนี่นา…

สุนัข… หือ สุนัขเช่นนั้นรึ

ดูเหมือนเขาจะจำได้ในที่สุดว่าตนเองไปปากพล่อยพูดอะไรไว้ ชายชราพลันหันหน้าไปมองสุนัขที่กำลังส่ายหางกินซี่โครงเปรี้ยวหวานด้วยความหวาดระแวง…

ยิ่งชายชราจ้องเจ้าดำนานเท่าไหร่ รูม่านตาของเขาก็ยิ่งหดแคบลงเท่านั้น ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจสังเกตสุนัขตรงหน้าให้ดี แต่พอได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็สัมผัสได้ถึงพลังปราณน่ากลัวที่หมุนเวียนอยู่ในกายมัน

“สุนัขนี่… ไม่ใช่สุนัขธรรมดา!”

เขามองเจ้าดำอีกครั้งด้วยสายตาเข็ดขยาด จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าร้านไป

พอได้เหยียบเท้าเข้าร้าน กลิ่นหอมเข้มของอาหารที่ลอยอบอวลอยู่ในอากาศก็พลันพุ่งเข้าใส่จมูกและปากของชายชราทันที ทำให้ร่างทั้งร่างของเขาสั่นสะท้านด้วยความตกใจ

“หอมเหลือเกิน! กลิ่นเช่นนี้… หลายปีดีดักแล้วที่ข้าไม่ได้สัมผัส!” ชายชราเชิดศีรษะที่เต็มไปด้วยฝุ่นขึ้นแล้วพูดออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ

โอวหยางเสี่ยวอี้เดินกระโดกกระเดกมาหาชายชราพลางเอ่ยถาม “ท่านตา เลือกรายการอาหารที่ท่านอยากกินได้เลยเจ้าค่ะ ร้านเล็กๆ ของฟางฟางดำเนินธุรกิจอย่างมีจริยธรรม ราคาของเราเป็นธรรม และเราโปร่งใสกับลูกค้าเสมอ ท่านตาหันไปดูรายการอาหารด้านหลังแล้วบอกข้าได้เลยว่าอยากกินอะไร”

ชายชราชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็ยังหันกลับไปดูรายการอาหารที่ด้านหลัง ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้คิดถึงราคาอาหารแม้แต่น้อย แต่เมื่อได้ดูเข้าไปเต็มตาแล้ว ใบหน้าของเขาก็เผยรอยเย้ยหยันออกมา

“แม้แต่ข้าที่เป็นพ่อครัวเงายังไม่คิดเงินค่าอาหารแพงขนาดนี้เลย ร้านอาหารนี่… กล้าตั้งราคาสูงไร้สาระถึงเพียงนี้เชียวหรือ! เจ้าเรียกราคานี้ว่าเป็นธรรมโปร่งใสได้อย่างไรกัน” ชายชรางุนงงมากจนไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง แต่ความจริงแล้วใครที่ได้เห็นรายการอาหารเป็นครั้งแรกก็ต้องขนลุกกับความแพงหูฉี่ด้วยกันทั้งนั้น

“เจ้าหนูนี่ไม่จริงใจเอาเสียเลย นี่น่ะรึราคาโปร่งใส ธุรกิจเป็นธรรมของเจ้า” เขาถามด้วยความไม่พอใจ