ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 186

เกล็ดหิมะปลิวไสวในอากาศราวกับเป็นขนนกเริงระบำ ลอยละล่องไปตามแรงลมก่อนจะร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาลงบนพื้นของนครหลวงอันอึกทึก

ประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ที่ได้เป็นสักขีพยานการต่อสู้เปลี่ยนผ่านของราชวงศ์แห่งจักรวรรดิวายุแผ่ว ได้แปรสภาพจากจัตุรัสธรรมดาไปเป็นจุดที่ได้รับความสนใจ จนจำต้องมีทหารเข้าแถวเรียงรายคอยป้องกันอย่างแน่นหนา

ประตูจัตุรัสมายาสวรรค์แห่งนี้เคยเป็นเส้นทางหลักในการเข้าสู่ท้องพระโรงของวังหลวง ทว่าหลังการต่อสู้ครั้งใหญ่ จี่เฉิงเสวี่ยก็ได้สั่งให้บูรณะเส้นทางหลักนี้ใหม่ ในอนาคตผู้ที่จะเข้าสู่ท้องพระโรงไม่ต้องผ่านประตูจัตุรัสมายาสวรรค์อีก แต่ให้เข้าทางประตูสันติสุขสงบซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของประตูจัตุรัสมายาสวรรค์แทน

เหตุผลก็ไม่ใช่อื่นใดนอกจากการที่มีอภิมหาวงแหวนปราณหายนะเศียรมังกรซุกซ่อนอยู่ภายในประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ เพราะอย่างไรเสียวงแหวนปราณนี้ก็เคยสะกดบรรดาผู้ฝึกตนของสำนักน้อยใหญ่จนอยู่หมัดมาแล้ว

ในเมื่อมีวงแหวนปราณที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้อยู่ภายในประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ จี่เฉิงเสวี่ยในฐานะจักรพรรดิก็ต้องปกปักรักษามันอย่างดี แต่แน่นอนว่าประตูจัตุรัสมายาสวรรค์นั้นมีความหมายสำคัญกับพระราชวัง กษัตริย์หนุ่มจึงมิอาจปิดตายไม่ให้ใครเข้าออกได้ งานกิจกรรมขนาดใหญ่ยังจำต้องจัดในบริเวณประตูจัตุรัสมายาสวรรค์แห่งนี้อยู่

บนท้องถนนที่ทอดยาวในนครหลวง ผู้เฒ่าคนหนึ่งที่มีลำตัวเหยียดตรงย่างก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มือทั้งสองไขว้กันอยู่ด้านหลัง

เกล็ดหิมะปลิวไสวราวกับเป็นขนห่าน เหวี่ยงสะบัดตัวขึ้นลงก่อนจะร่วงหล่นลงใส่ตัวเขา แต่ดูเหมือนจะถูกปัดป้องออกไปด้วยพลังงานที่มองไม่เห็น

“กี่ปีมาแล้วนะตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ข้ามาเยือนนครหลวงวายุแผ่ว จักรพรรดิฉางเฟิ่งก็สวรรคตไปแล้ว ช่างเป็นโลกที่เกินจะคาดเดานัก เวลานำพาความเปลี่ยนแปลงที่ชวนให้ตะลึงพรึงเพริดเข้ามาอยู่เสมอ” เขาพลันทอดถอนใจขณะจ้องมองไปยังสรรพสิ่งรอบกาย ใบหน้าเหี่ยวย่นของพ่อครัวเงาเปี่ยมไปด้วยความโหยหาอดีต

จักรพรรดิฉางเฟิ่งเป็นผู้นำที่ปรีชาสามารถ จักรวรรดิวายุแผ่วพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดภายใต้การปกครองของพระองค์ ทำให้นักรบผู้ห้าวหาญคนแล้วคนเล่าต่างต้องเข้ามาสวามิภักดิ์กับอาณาจักรอันเกรียงไกรไร้เทียมทานแห่งนี้

“ช่างน่าเสียดาย ความสุขสงบของจักรวรรดินี้ต้องมาถึงจุดจบในไม่ช้า เมื่อคราวที่ต้นตื่นรู้ทางห้าสายเบ่งบาน มันจะนำพานักรบที่แข็งแกร่งกว่ากองกำลังของสำนักอย่างเทียบกันไม่ติดเข้ามา เมื่อถึงตอนนั้นนครหลวงแห่งนี้… ย่อมเผชิญความโกลาหลในที่สุด” พ่อครัวเงาทอดถอนใจอีกครั้ง

ชายชราเพิ่งจะก้าวเท้าออกมาจากร้านอาหารของปู้ฟาง ต้องยอมรับจริงๆ ว่าร้านของปู้ฟางนั้นช่างน่าพิศวง รสชาติอาหารแต่ละจานควรค่าแก่การชื่นชมแม้สำหรับคนที่มีชื่อเสียงเช่นเขา และการที่ปู้ฟางสามารถทำให้ต้นตื่นรู้ทางห้าสายแตกหน่อได้ก็ช่างอัศจรรย์ใจยิ่ง

พ่อครัวเงานึกย้อนกลับไปถึงแรงประหลาดที่ซัดเขาจนลงไปกองกับพื้นตรงบริเวณหน้าร้าน ถึงแม้ชายชราจะตื่นตกใจอยู่บ้างตอนที่ถูกกระแทก แต่ลึกลงไปเขาก็รู้ดีว่าการที่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางอยู่รอดได้ภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบากในนครหลวง แถมยังกล้าคิดราคาอาหารแพงหูฉี่ ย่อมต้องมีพลังหนุนหลังเพียงพอให้พึ่งพาอย่างแน่นอน

ลำพังระดับปราณของปู้ฟางในขั้นราชันยุทธการนั้นแน่นอนว่าไม่เพียงพอ จากมุมมองของพ่อครัวเงาแล้ว ไพ่ตายของร้านเล็กๆ ของฟางฟางจะต้องเป็นผู้ฝึกตนระดับเจ็ดขั้นนักพรตยุทธการหรือสูงกว่านั้นแน่

การที่จู่ๆ จะซัดให้ชายชราลงไปนอนกองได้ ไพ่ตายของปู้ฟางย่อมต้องอยู่ในขั้นนักพรตยุทธการระดับสูง แต่แล้วอย่างไรกันเล่า เมื่อข่าวลือเรื่องต้นตื่นรู้ทางห้าสายแพร่งพรายออกไป กระแสธารของผู้บุกรุกจำนวนมหาศาลย่อมไม่ใช่แค่ขั้นนักพรตยุทธการเพียงคนสองคนเป็นแน่

ในที่สุดชายชราก็เดินมาอยู่ตรงหน้าประตูจัตุรัสมายาสวรรค์ พ่อครัวเงาเดินไปตามเส้นทางของตน มือทั้งสองยังไพล่หลังอยู่

“เจ้าเป็นใครกัน!”

จำนวนเวรยามที่คอยเฝ้าประตูจัตุรัสมายาสวรรค์อยู่นั้นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เมื่อเห็นร่างของพ่อครัวเงา พวกทหารยามต่างก็กรูกันออกมา

รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าของพ่อครัวเงาสั่นไหว ก่อนที่จะมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นตามมา ชายชราก้าวออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ก่อนจะอันตรธานไปปรากฏอยู่ตรงหน้าเหล่าทหารทั้งหลายในพริบตา

พ่อครัวเงาวางเท้าลงบนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะตรงหน้าประตูจัตุรัสมายาสวรรค์จนเกิดเสียงดังเอี๊ยด จ้องมองไปยังขอบฟ้าที่อยู่ห่างไกลก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก

“อภิมหาวงแหวนปราณหายนะเศียรมังกร… อยู่ที่นี่ใช่หรือไม่” พ่อครัวเงาชำเลืองสายตาไปมองเสาศิลาจำนวนมากบนจัตุรัส

ทันใดนั้นเสียงหวีดแหลมก็ดังขึ้นด้านหลังของชายชรา ก่อนที่ร่างกายกำยำใหญ่โตของชายผู้หนึ่งจะปรากฏขึ้น

เท้าของเซียวเหมิงสัมผัสพื้นประตูจัตุรัสมายาสวรรค์อย่างแผ่วเบา เขาเพ่งพินิจชายชราที่ยืนตัวตรงอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะยกมือคารวะทักทาย “ศิษย์พี่ ไม่ได้พบกันนานนะขอรับ”

พ่อครัวเงาหันศีรษะกลับไป สายตาเคลื่อนไปจับจ้องอยู่ที่เซียวเหมิงก่อนแยกเขี้ยวยิ้ม “เจ้าเด็กเมื่อวานซืนในวันนั้น ตอนนี้ไต่เต้ามาจนถึงระดับเจ็ดขั้นนักพรตยุทธการแล้ว พรสวรรค์ของเจ้าช่างยอดเยี่ยมเสียจริง”

“ขอบคุณศิษย์พี่ที่ชม องค์จักรพรรดิมีพระประสงค์ให้ท่านเข้าพบ โปรดเดินทางเข้าวังหลวงเพื่อไปเข้าเฝ้าด้วยขอรับ” เซียวเหมิงเงยหน้าขึ้นสบตาพ่อครัวเงาด้วยความเคารพ

“ย่อมได้ ตาเฒ่าคนนี้ก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าจักรพรรดิองค์ใหม่ที่สืบราชบัลลังก์ต่อจากฉางเฟิ่งไปได้ดีสักเพียงใด” พ่อครัวเงาตอบเสียงแผ่วเบา

…

ในวงแหวนชั้นกลางของดินแดนป่ารกชัฏ