ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 207

สุรา… ไม่มีเหลือแล้วเช่นนั้นรึ สายตาของอู๋อวิ๋นไป่ที่มองปู้ฟางเต็มไปด้วยความหดหู่ใจ แต่ถึงจะหดหู่มากเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์

“ร้านเรามีอาหารอร่อยมากมายหลายรายการ ลองสั่งมาชิมดูก็ได้ หากจะสั่งอะไร… ก็บอกแม่หนูนี่แล้วกัน”

ปู้ฟางลูบศีรษะโอวหยางเสี่ยวอี้แล้วเริ่มโฆษณาอาหารที่ร้าน จากนั้นก็หันหลังเดินกลับเข้าครัวไป

จีเฉิงเสวี่ยเดินไปรอบๆ อย่างคุ้นเคย แล้วตัดสินใจนั่งลงแถวๆ ต้นตื่นรู้ทางห้าสาย กระแสพลังปราณพร้อมด้วยพลังงานประหลาดที่แผ่ออกจากต้นไม้ลอยล่องไปทั่วบริเวณ

จักรพรรดิหนุ่มเอามือไพล่หลังพลางสำรวจดูต้นตื่นรู้ทางห้าสายอย่างถี่ถ้วนด้วยดวงตาเป็นประกาย

ด้านนอกร้าน บรรดาสายตาที่แอบสอดส่องและพลังงานซึ่งซ่อนอยู่ในเงามืดค่อยๆ สลายตัวไป บรรดาขั้นนักพรตยุทธการดูเหมือนจะรู้แล้วว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เกี่ยวกับต้นตื่นรู้ทางห้าสาย ด้วยเหตุนี้จึงทยอยกลับกันไปทีละคนสองคน ต้นไม้นั้นยังไม่โตเต็มวัยและไม่ทันได้ออกผลด้วยซ้ำ พวกเขาจึงไม่อยากแหย่เท้าเข้าไปยุ่งในตอนนี้

อู๋อวิ๋นไป่สั่งอาหารสองสามจาน แม้ราคาจะแพงหูฉี่จนไม่อยากสั่ง แต่นายน้อยผู้แสนลึกลับแห่งตำหนักเมฆาขาวผู้ที่แม้แต่สำนักความลับแห่งสวรรค์ยังต้องหวาดกลัว แน่นอนว่าย่อมมีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว ด้วยความที่เอาดอกบัวมาจากปู้ฟางไม่ได้ นางจึงเอาความโกรธเกรี้ยวมาลงที่การกินแทน

หนี่หยันจากไปพร้อมยี่จือหลิง นางรีบพุ่งกลับโรงเตี๊ยมเพื่อรวบรวมพลังปราณที่เพิ่งบรรลุให้นิ่ง ส่วนยี่จือหลิงนั้นแค่ตามอีกฝ่ายไปเฉยๆ

ตอนนี้ร้านกลับมาร้างไร้ผู้คนอีกครั้ง แถวยาวที่หน้าร้านหายไปเรียบร้อย ส่วนสามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางก็จากไปอย่างอารมณ์ดี พวกเขาต้องรีบกลับไปแจ้งข่าวพัฒนาการครั้งใหม่ให้บิดาได้รู้

กลิ่นหอมของอาหารลอยออกจากครัว กลิ่นนั้นดึงความสนใจของจีเฉิงเสวี่ยออกจากต้นตื่นรู้ทางห้าสายและทำให้เขารู้สึกตื้นตันอยู่ในอก

“ทักษะของเถ้าแก่ปู้ยอดเยี่ยมขึ้นอีกหรือ กลิ่นอาหารที่เขาทำหอมน่ากินยิ่งกว่าเดิมเสียอีก” จีเฉิงเสวี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกพลางถอนหายใจออกมา

เหลียนฟู่นั่งอยู่ข้างกายจักรพรรดิหนุ่ม จีบนิ้วเข้าหากัน ใจยังคงย้อนรำลึกถึงเรื่องในอดีต ร้านนี้… เคยมีพลังของจักรพรรดิองค์ก่อนอยู่ แม้จะผ่านไปนานแล้ว แต่ขันทีเฒ่าก็ยังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำที่เคยเกิดขึ้น แล้วดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความเศร้าอีกครั้ง

เมื่อภาพที่คุ้นเคยทำให้เขาเริ่มนึกถึงอดีต เหลียนฟู่ก็จีบนิ้วพลางสะอื้นอยู่คนเดียวเงียบๆ

จีเฉิงเสวี่ยมองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี

กลิ่นหอมเข้มของอาหารกระจายฟุ้งไปในอากาศ โอวหยางเสี่ยวอี้เดินถือจานเนื้อตุ๋นตำรับจีนออกมาวางตรงหน้าจีเฉิงเสวี่ย

ส่วนปู้ฟางเองก็เดินมาพร้อมสุราหัวใจหยกเยือกแข็งหนึ่งเหยือก

ดวงตาของจักรพรรดิหนุ่มเป็นประกายขึ้นทันที อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก เขาไม่ได้ดื่มสุราและกินอาหารร้านเถ้าแก่ปู้มานานมากแล้ว จนทำให้เริ่มอดรนทนไม่ไหว

“หอมเหลือเกิน”

จีเฉิงเสวี่ยก้มลงดมจานเนื้อตุ๋นตำรับจีนใกล้ๆ หน้าตาเคลิบเคลิ้มเต็มที่ขณะเอ่ยปากชม

เนื้อตุ๋นตำรับจีนของปู้ฟางนั้นหอมจนไม่อยากเชื่อ ทำให้แม้แต่อู๋อวิ๋นไป่ที่กำลังนั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ไม่ไกลยังต้องหันมามอง

จีเฉิงเสวี่ยคีบเนื้อตุ๋นสีแดงเรื่อมันวาวชิ้นหนึ่งขึ้นมา เนื้อนั้นส่งควันฉุยทั้งยังหอมเป็นอันมาก จักรพรรดิหนุ่มเอาเนื้อตุ๋นเข้าปาก รสชาติจัดจ้านและแรงต้านจากเนื้อนุ่มเด้งระหว่างฟันทำให้เขารู้สึกมีความสุขล้นพ้น

พอกลืนเนื้อลงท้องไปเรียบร้อย จีเฉิงเสวี่ยก็กระดกสุราตามลงไป รู้สึกเหมือนกำลังได้ขึ้นสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น

ปู้ฟางเห็นสีหน้าพออกพอใจของจักรพรรดิหนุ่มแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนเดินกลับเข้าครัวไป

นักบวชไร้ผมเดินเข้าตรอกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พอสาวเท้าเข้ามาใกล้ สุนัขสีดำตัวใหญ่ที่หน้าร้านก็เตะตาเขาเข้าพอดิบพอดี

ดวงตาของนักบวชหนุ่มเป็นประกายขึ้นมาทันที เขาเลียริมฝีปากตนเอง

“ช่างเป็นสุนัขที่อ้วนพีอะไรเช่นนี้ ต้องอร่อยมากแน่ๆ”

เจ้าดำที่กำลังนอนกลางวันอยู่รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ราวกับจับได้ถึงเจตนาร้ายที่พุ่งเข้ามากระทบตัว มันลืมตาขึ้นแล้วหันไปเห็นสายตากระหายของ… นักบวชคนหนึ่ง

ไอ้เวรนี่มัน… มองบ้าอะไรกัน เจ้าดำเหลือบตามอง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้ามองท่านสุนัขผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้เหมือนเป็นอาหารอันโอชะ… ไอ้โง่หัวล้านนี่อยากไปเฝ้ายมบาลหรืออย่างไร

นักบวชหนุ่มลูบศีรษะโล้นเลี่ยนของตนเอง กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเป็นรอยยิ้ม

“เนื้อสุนัขตุ๋นตำรับจีนเช่นนั้นรึ ฟังดูดี… สุนัขตัวขนาดนี้หายากนักในนครหลวง แต่เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน ข้าต้องทำภารกิจที่ตาจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เจ้ามู่เฉิงนั่นมอบไว้ให้เสร็จเสียก่อน”

นักบวชหนุ่มจึ๊ปาก ช่างน่าเสียดายอะไรเช่นนี้ เขามองเจ้าดำด้วยสายตาละห้อย จากนั้นก็เดินส่ายหน้าเข้าร้านไป

เจ้าดำงุนงงเป็นอันมาก ไอ้เวรหัวล้านนี่… มันคิดไม่ดีแน่นอน ทำหน้าละห้อยเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไรกันแน่