ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 153

เจ้าหน้าที่กองปราบสิบกว่าคนที่ถูกตีจนมีบาดแผลก็ตื่นตัวขึ้น

ส่วนพวกเขาที่ถือเครื่องมือเครื่องไม้ในมือ เมื่อได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้นก็ถึงกับทำของเหล่านั้นตกลงบนพื้น

ทุกคนเข้าใจอย่างชัดเจน ครั้งนี้ต้องเสร็จแน่ มาจับพวกเขาแล้ว

เกาถูฮู่ยิ้มทั้งน้ำตา เขามองซ่งฝูเซิงแล้วพูดแบบเดียวกัน “ไปซะ!”

หลังจากตะโกนเสร็จ พวกผู้ชายก็ยืนนิ่ง ไม่คุกเข่า ไม่ยอมรับผิด พวกเขาทุกคนคอยยืนปกป้องซ่งฝูเซิงอยู่ด้านหน้า

หลังจากนั้นก็มีผู้ชายยี่สิบกว่าคน ห้าสิบกว่าคน สิบสี่ครอบครัว ชายฉกรรจ์ที่มีเรี่ยวแรงของทุกครอบครัวมายืนบังอยู่ด้านหน้าซ่งฝูเซิง

ซ่งฝูเซิงผลักคนที่บังอยู่ข้างหน้าเขาออกไป “ข้าไม่ไป ข้าเป็นคนสั่งการ ถ้าจะอยู่ก็อยู่ด้วยกัน ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน!”

ซ่งฝูหลิงเห็นขบวนคนยาวสองแถววิ่งออกมาจากประตูเมือง ขบวนคนสองแถวยาวนั้นมุ่งหน้ามาทางพวกเขา ร่างกายก็เหมือนอ่อนแรงลง

เฉียนเพ่ยอิงเพิ่งจะรู้สึกตัวก็พบว่า ต้องซวยแน่ๆ

เหล่าซ่ง หมี่โซ่ว ลูกสาว นาง ทั้งหมดต้องซวยแน่แล้ว

แต่…

ทันใดนั้นก็มีเสียงฆ้องดังขึ้น เจ้าหน้าที่ตะโกนบอก “ท่านนายอำเภอมาถึงแล้ว”

ประตูเมืองมีผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างเบาบาง รวมทั้งซ่งหลี่เจิ้งที่ถูกพยุงตัว ตลอดจนพวกซ่งฝูเซิงที่รีบคุกเข่าไหว้ต้อนรับ

นี่ทำให้เจ้าหน้าที่กองปราบสิบกว่าคน ยืนนิ่งโดดเด่นอยู่ตรงนั้น

เจ้าหน้าที่กองปราบหลายสิบคนมึนงง หมายความว่าอะไร ไม่ได้มาจับคนพวกนี้หรอกหรือ? แล้วนายอำเภอมาทำอะไรกัน?

ในขบวนคนสองแถวยาวที่ออกมาจากประตูเมือง หนึ่งในนั้นเป็นหัวหน้ากองปราบ เขาจำเพื่อนร่วมงานสิบกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้

หัวหน้ามือปราบโผล่หัวมองดูด้านหลังว่าท่านนายอำเภอรีบออกมาแล้วหรือยัง หลังจากนั้นจึงวิ่งออกจากขบวน กวักมือเรียกเจ้าหน้าที่กองปราบที่ถูกเกาถูฮู่ต่อย “เหล่าอู๋ ไม่ได้ยินเสียงนกหวีดเรียกระดมพลหรือ?”

“ได้ยินแล้ว แต่ข้าคิดว่า?”

“ไม่ต้องคิดว่าแล้ว รีบหน่อย ท่านผิงจวิ้นอ๋องใกล้จะผ่านมาทางนี้แล้ว ใต้เท้าของพวกเราต้องออกไปต้อนรับข้างนอก ให้ทุกคนที่มีหน้าที่ติดตามไป เร็วเข้า กลับมาเข้าขบวน”

เจ้าหน้าที่กองปราบสิบกว่าคนนั้นรีบร้อนกลับเข้าไปในขบวน

อืม? พวกซ่งฝูเซิงที่คุกเข่ากันอยู่ที่พื้นต่างมองหน้ากันไปมา

ไม่นานนักก็เห็นท่านนายอำเภอที่สวมหมวก ตัวอ้วน รูปร่างไม่สูง ปรากฏตัวออกมา

ท่านนายอำเภอรีบร้อนออกมาจนเหงื่อไหล ด้านหลังตามด้วยกุนซือที่วิ่งตามมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ใต้เท้า ใต้เท้า เกี้ยวอยู่ข้างหลัง ท่านหยุดก่อน นั่งเกี้ยวไปต้อนรับเถอะ”

ท่านนายอำเภอวิ่งจนเหนื่อยหอบ เขาพักสักครู่ ก่อนจะต่อว่ากุนซือ

“หยุดพูด นั่งเกี้ยวอะไร ผิงจวิ้นอ๋องมาเยือนอำเภอข้า ข้าต้องเดินเท้าไปต้อนรับด้วยตนเองสิ”