ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 159

เกาถูฮู่ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความกลัดกลุ้ม “มิน่า สองวันมานี้ข้าตดเหม็นมาก”

“ท่านพ่อ” เกาเถี่ยโถวเหลือบมองพี่สะใภ้ ท่านพ่อทำไมถึงไม่รักษาภาพพจน์นะ

ยังจะรักษาภาพพจน์อะไรกันอีก เกาถูฮู่คิดในใจ ที่ข้ากินเข้าไปนั่นเป็นเงินตั้งมากมาย ทำไมข้าถึงไม่ติดคอตายไปซะเลย

ซ่งหลี่เจิ้งได้ฟังจนจบก็ถึงกับสะดุดล้ม เขานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในสวนของจวนสวี เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า

ชายชราเริ่มอารมณ์เหม่อลอย มีคำถามเกิดขึ้นในจิตใจของเขา

หนึ่ง ฮ่องเต้เสวยเห็ดแบบนั้น?

สอง เคยได้ยินมาว่าฮ่องเต้กินน่องหมูทุกมื้อไม่ใช่หรือ?

สาม เห็ดพวกนั้นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แล้ว แค่คีบก็เสียเวลา ฮ่องเต้ก็ยังกิน?

สี่ นี่เขากับฮ่องเต้กินอาหารเหมือนกัน?

และชายวัยกลางคนหลายคนก็รู้จักทำหน้าที่อย่างจริงจัง

พวกเขารีบปลดเห็ดหูหวังจวินที่แขวนอยู่บนรถเข็นออกมา คงไม่ต้องตากแล้วเพราะมีเหลืออยู่เพียงเท่านี้ มันเป็นของที่มีค่า แขวนติดไว้ตรงนั้นจะเป็นที่สะดุดสายตาเกินไป

มือหนาใหญ่คู่หนึ่งค่อยๆ ปลดเห็ดออกมาอย่างระมัดระวัง เขาคอยเตือนเพื่อนร่วมงานไปด้วย “เจ้าเบาหน่อย มือเบาหน่อย อย่าทำให้เสียหาย”

รักและทนุถนอมมากกว่าเพิ่งได้ลูกชายเกิดใหม่เสียอีก

ลูกพี่ลูกน้องของซ่งฝูเซิงถามขึ้นอย่างกะทันหัน “พวกเจ้าว่า เจ้าหน้าที่ในเขตอำเภอนั้น สร้างความลำบากให้กับพวกเรา พวกเขาจะต้องการเห็ดของพวกเราไหม?”

กัวคนรองถอนหายใจ “ไม่แน่”

“ไม่แน่อะไร ถ้าเขารู้จักคงมาแย่งเห็ดของพวกเราไปแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต้องกัดฟันพร่ำบ่นขึ้นมาทันที

คนบ้าพวกนั้นดึงทึ้งเห็ดที่ตากหลุดไปไม่น้อย รอให้พวกเราออกจากเมืองไปก่อน ให้พี่สามโยนตราประทับนั่นทิ้งลงคลองน้ำเน่าไป พี่สามเคยพูดว่าตราประทับหายก็เท่ากับหลุดจากตำแหน่งแล้ว

เดิมทีมันก็ไม่ได้โดนดึงหลุดไปมากเท่าไร ที่หลุดออกมาคือส่วนด้านข้างของเห็ด และส่วนดีๆ ถูกพวกเขากินกันไปหมดแล้วแต่พวกเขาไม่ยอมรับความจริง กลัวว่าหากยอมรับแล้วจะรู้สึกปวดใจ ทำได้เพียงหาอย่างอื่นมาระบายอารมณ์แทน

ชายคนที่สมองได้รับการกระทบกระเทือนก็รู้สึกกลุ้มใจมาก “พวกเจ้ารู้สึกเสียดายไปก็เท่านั้น อย่างน้อยพวกเจ้าก็ได้กินกันแล้ว แต่ข้าสิ อ้วกออกมาหมดเลย”

ในห้องรับรองด้านข้างเรือนยังคงมีกลิ่นไอความชื้น หญิงชราหลายคนนอนเรียงกันอยู่บนเสื่อ

หญิงชราหลายคนก็ไม่ทำอาหาร ไม่ดื่มน้ำข้าวแล้ว

ท่านยายหวังถอนหายใจ “ข้ากินเข้าไปเยอะ แต่ถ้าจะให้อ้วกออกมาก็ไม่มีประโยชน์”

แม่ของเถียนสี่ฟา “มิน่าถึงหอม”

ท่านยายกัวพูดขึ้น “พวกเรามีตาแต่ไร้แวว กินของดีเข้าไปยังไม่รู้เลย ข้ายังคิดไม่ออกว่าเห็ดนี้จะเป็นราชาแห่งเห็ดได้อย่างไร”

แม่ของผู้ชายที่สมองกระทบกระเทือนก็พูดขึ้น “ข้ายังคิดไม่ถึง ถั่วเมล็ดสนครึ่งกิโล ราคาเจ็ดสิบเหวิน ครุ่นคิดมาหลายวัน กินก็ไม่อิ่ม แต่ทำไมขายได้ถึงเจ็ดสิบเหวิน? เนื้อราคายี่สิบกว่าเหวินเอง เอาเงินไปกินเนื้อไม่ดีกว่าหรือ?”

ท่านย่าหม่ากุมหัว โอ้ นางไม่อยากพูดอะไรแล้ว ต่อไปจะไม่กินเห็ดอีกแล้ว ถ้ากินก็จะทำให้คิดถึงแต่เรื่องนี้ ช่างปวดใจ

นางไม่อยากฟังคนพวกนี้พูดคุยกันเพราะเมื่อฟัง คำพูดไหนก็น่าโมโห โดยเฉพาะคำพูดประโยคนั้นของท่านยายหวัง

ยายหวัง เจ้าคนช่างกิน เจ้ากินเห็ดไปตั้งเยอะ ชีวิตนี้เจ้าได้กำไรมากกว่าข้าเสียอีก

ส่วนข้านั้น มักขาดทุนอยู่เสมอ

เมื่อได้กินอาหารดีๆ กินน่องไก่น่องใหญ่ แต่ตอนนี้มาบอกนางน่องไก่ถูกกว่าเห็ด จะให้นางทนได้อย่างไรกัน

นั่นเป็นครั้งที่นางอยู่ใกล้กับเห็ดนั้นมากที่สุด ก็ต้องมาพลาดโอกาสไป

ป้าของซ่งฝูเซิงพูดขึ้นมา “ไม่รู้ว่าพั่งยาเลือกอย่างไร ใช้อะไรตุ๋นก็ได้ ดันเลือกอันที่แพงที่สุดมา”

“นี่” ท่านย่าหม่ารีบลุกขึ้น “ที่เจ้าพูดนั่น เป็นภาษาคนใช่ไหม!”

“ข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้านะ พูดจาให้มันดีๆ หน่อย เจ้ายังคิดจะรังแกอะไรข้า? ตลอดทางที่ผ่านมาข้าไม่ได้โวยวายเลย เจ้าลองถามคนอื่นได้ มีใครที่พูดจากับพี่สะใภ้แบบนี้กัน”