ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 167

ซ่งฝูเซิงเดินเข้าไปในพื้นที่พิเศษ ค้นหาผ้าห่มจากบ้านของเขา

ผ้าขนแกะหุ้มด้วยผ้าไหมถูกนำออกมาสี่ผืน

เฉียนเพ่ยอิงห่มผ้าให้เด็กๆ ทั้งสองผืน นางและลูกสาวนอนข้างเตียงเตา ความร้อนจากเตียงเตาไม่เหลือแล้ว ต้องใช้ผ้าห่มคนละผืน

“ยังต้องการอีกไหม?”

“พอแล้วพอแล้ว ระวังอย่าให้เป็นเรื่อง เดี๋ยวถูกสงสัย”

“ตอนนี้อาการเป็นยังไงแล้ว ยังจะมีจิตใจมาคิดถึงว่าจะถูกสงสัยไม่ถูกสงสัยอีกรึ ดูแล้วเจ้าสองคนแม่ลูกคงไม่รอดจากความหนาว ไม่เหมือนข้า” ยังพูดไม่จบ ซ่งฝูเซิงก็กลับเข้ามาในพื้นที่พิเศษอีกครั้งเพื่อค้นหาผ้าห่ม เสื้อคลุมขนสัตว์ถูกเก็บในผ้าห่ม สวมถุงเท้าสองชั้นและหาแผ่นรองเท้าที่ใส่เข้าไปในรองเท้า ในมือยังถือแผ่นแปะให้ความร้อนสองแผ่นออกไปด้วย

ตอนนี้ต้องขอบคุณพื้นที่พิเศษแล้วล่ะ

สองแม่ลูกยังเหลือแผ่นแปะสองแผ่น เนื่องจากตอนนั้นรีบเดินทางอากาศเย็น จึงใช้ไปแล้ว ตอนนี้พื้นที่พิเศษก็เปลี่ยนเอาของกลับมาไม่ได้ จึงใช้แผ่นแปะความร้อนได้แค่สองแผ่นเท่านั้น

“เจ้าสองแม่ลูกจะติดแผ่นให้ความร้อนไหม? ถ้าไม่แปะข้าจะแปะแล้วนะ คืนนี้ข้าคงไม่ได้นอน ข้าไม่อยากหนาวตาย” ซ่งฝูเซิงใช้แผ่นแปะติดที่หน้าท้องและหลัง ก่อนออกไปยังสั่งกำชับ “นอนหลับให้สบาย พรุ่งนี้เช้าข้าจะกลับมา รับรองจะไม่ให้ใครเห็นผ้าห่มแน่นอน ข้าไปก่อนล่ะ”

“นี่…เจ้ายุ่งอะไรอยู่?”

“ยุ่งอะไรนะหรือ ข้ากำลังทำบล็อกไม้ที่จะใช้ทำอิฐดินอยู่น่ะสิ”

……

เด็กสาวหลับเกือบหมดแล้ว แต่ทว่าชายหนุ่มต้องทำงานตลอดทั้งคืน รวมทั้งผู้ชายที่สูงวัยก็กำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำงาน

เตียงเตาล้มเกือบหมด พวกเขาต้องก่อเตียงเตาเพิ่ม ต้องรีบทำงานนี้ให้เสร็จ มิเช่นนั้นพวกเขาจะไม่มีที่นอนแล้ว

ใช่แล้ว พรุ่งนี้ต้องแบ่งคนที่แข็งแรงขึ้นภูเขาเพื่อหาฟืน และต้องหาไม้กระดานเพื่อนำมาวางเป็นเตียงนอนให้เพียงพอกับจำนวนคน

ถ้าจะก่อเตียงเตา เจ้าต้องทำอิฐดินเป็นก้อนสี่เหลี่ยม อิฐดินจะต้องตากให้แห้งอย่างน้อยใช้เวลาสองถึงสามวัน ตากแห้งเสร็จแล้วถึงจะนำมาก่อเรียงกันเป็นเตียงเตาได้ หลังก่อเสร็จต้องอบให้แห้ง เมื่ออบแห้งเสร็จแล้วต้องใช้ดินเหนียวฉาบอีกชั้นหนึ่ง และไม่ใช่ว่าก่อเสร็จแล้วจะสามารถขึ้นไปนอนได้เลย

พี่ชายคนที่สองของซ่งฝูเซิงทำงานช่างไม้ เขาทำกล่องไม้สี่เหลี่ยมพลางคิดวิตกกังวล

“น้องสาม เจ้าดูอากาศสิ ดูจากอากาศภายนอก ถ้าหนาวแบบนี้ ดินข้างล่างต้องเป็นน้ำแข็งแน่ ห้องพวกเราน่าจะสร้างไม่ได้ ควรต้องซ่อมแซมห้องเก่าไปก่อน แต่ที่นี่มีปัญหา ไม่ว่าจะสร้างกระท่อมหรือจะก่อเตียงเตา อากาศหนาวแบบนี้ อิฐดินที่ทำเสร็จแล้วก็คงตากไม่แห้ง อิฐดินถ้าตากไม่แห้งก็ไม่แข็งแรง พวกเราใช้เท้าข้างเดียวเหยียบก็พังทลายแล้ว”

ซ่งฝูเซิงรู้ปัญหานี้ตั้งแต่ต้น เขาบ่นพึมพำพร้อมกับขุดดินแล้วพูดว่า “พี่สองไม่ต้องกังวลไป พี่ทำห้องของพี่ ความหนาสองนิ้ว ยาวหนึ่งสวือสาม กว้างหนึ่งสวือ สุดท้ายพี่สามารถเอาไม้กระดานตั้งก็ได้ ห้องมุงหญ้า อย่างไรเราก็ต้องใช้ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ฤดูหนาวนี้พวกเราถ้ามีเวลาว่างค่อยทำอิฐดินและยังต้องทำกำแพงล้อมรอบ ไม่เช่นนั้นจะไม่ปลอดภัย แต่ถ้าต้องซื้ออิฐ เราคงไม่มีกำลังซื้อแน่นอน…

…ถ้ารู้อย่างนี้ ถั่วเมล็ดสน เห็ดมัตสึตาเกะไม่ต้องขาย ถ้านำเงินทั้งหมดรวมกับเงินที่ทุกคนมี ควรจะนำไปซื้ออาหาร”

พวกเขามีสองร้อยกว่าคน ถ้าในหนึ่งวัน หนึ่งคนกินข้าวหนึ่งจิน หนึ่งเดือนรวมกันก็หมดประมาณหกพันกว่าจิน ถึงแม้จะซื้อข้าวหักๆ แต่เมื่อรวมกันแล้วก็เป็นเงินไม่น้อย ไม่ต้องพูดถึงยังว่ามีน้ำมัน เกลือ น้ำมันตะเกียง กระดาษแปะหน้าต่าง ผักที่เก็บไว้กินตอนหน้าหนาวอีก ลองดูถ้าเดือนนี้มีคนขายหัวผักกาด ผักกาดขาวในราคาไม่แพง ให้ซื้อมาตุนไว้หลายๆ เกวียน