ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 213

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” ซ่งฝูเซิงรีบสวมเสื้อผ้าวิ่งไปหน้าประตูใหญ่

ในห้องโถงใหญ่ เฉียนเพ่ยอิงใช้มือตีหลังลูกสาวเบาๆ แล้วหันมาตอบว่า “ไม่มีอะไร”พวกเจ้ากลับไปอาบน้ำเถอะ”

“จะไม่มีเรื่องได้อย่างไร ถ้าไม่มีเรื่องอะไรลูกสาวจะร้องเรียกทำไม ลื่นหกล้มหรือเปล่า”

“ลูกสาวเจ้ามีปัญหา ข้าบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร รีบกลับไปเถอะ”

ซ่งฝูเซิงกลับไปแล้ว กลับไปอาบน้ำให้หมี่โซ่วต่อ เขารีบขัดตัวให้หมี่โซ่วเร็วกว่าเมื่อกี้ที่ผ่านมา

เขาทายว่า ลูกสาวคงทำให้แม่โกรธ แล้วน่าจะถูกดุ เขาจึงรีบอาบน้ำให้เสร็จ แล้วกลับไปช่วยพูด

ในห้องโถงใหญ่

เฉียนเพ่ยอิงถูกทำให้โกรธ โกรธจนต้องหัวเราะออกมา ตาจ้องไปที่ซ่งฝูหลิง ใช้มือปิดหน้าท่าทางไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

เกิดอะไรขึ้นหรือ แต่ก่อนลูกสาวอาบน้ำ ไม่รู้จักจบจักสิ้น

สระผมครั้งที่สามแล้ว ยังจะอาบน้ำอีก

ถ้าจะตามใจนาง ไม่รู้จะถึงเมื่อไหร่ คนห้องโน้นเขาอาจจนจะเสร็จแล้ว แต่ห้องนี้ยังสระผมไม่เสร็จ ถ้ารอให้อาบน้ำต่อ ต้องใช้เวลาผ่านไปอีกสักพัก

เฉียนเพ่ยอิงจึงเรียกบอกให้นางรีบอาบน้ำ จึงพูดออกไปโดยไม่ตั้งใจ “เจ้าจะอาบยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เหาพวกนี้ไม่ใช่สระครั้งสองครั้งมันจะสะอาด มันเป็นสัตว์ดูดเลือด พวกเราไม่มียาฆ่าเหา เจ้าจะอาบทั้งวันก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบร้อนอะไร”

คำๆ นี้ ทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา

ซ่งฝูหลิงยังไม่ได้อาบครั้งที่สี่ จึงใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมผมและก็ทำเหมือนคนบ้า

เดินไปถือดินสอออกมา ซ่งฝูหลิงมีดินสออยู่หนึ่งแท่ง ช่วงนี้มักจะเอาติดตัวตลอดเพื่อใช้วาดรูป

อีกด้านของดินสอ มีอุปกรณ์ประกอบ ลักษณะเป็นวงกลมขนาดเท่ากับนิ้วมือ มันคือแว่น

ขยาย

ซ่งฝูหลิงได้ยินเฉียนเพ่ยอิงบอกว่า เหาอยู่ในหัวจะดูดเลือด ทำให้นางอยากรู้อยากเห็นว่าลักษณะของเหาเป็นอย่างไร

นางก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องอยากเห็นตัวเหาสักครั้ง

ดังนั้น ซ่งฝูหลิงจึงรีบไปหยิบดินสอแท่งนั้น ขณะที่เฉียนเพ่ยอิงไม่ทันระวังตัว นางจับเฉียนเพ่ยอิงที่ยังมัวแต่ยุ่ง ยังไม่ได้สระผมให้นั่งบนเตียงเตา แล้วเอากล้องขยายส่องเข้าไปดู

ตอนนั้น เฉียนเพ่ยอิงเมื่อถูกจับกดให้นั่งบนเตียงเตาไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อต้าน

ในใจคิดแค่ว่า ลูกสาวต้องการทำอะไรหรือ

ขณะนั้น ซ่งฝูหลิงมองไปที่หนังศีรษะของท่านแม่ ปฏิกิริยาแรกของนางก็คือ

“…”

ปฏิกิริยาที่สองของนางก็คือ “อ้าาาา!!”

เมื่อเฉียนเพ่ยอิงได้ยินเสียงร้อง จึงมองไปที่ลูกสาว นางพบว่าผิวหนังบนตัวลูกสาวของนางตัวเต็มไปด้วยขนชี้ตั้งขึ้นเป็นชั้น

แค่มองด้วยตาเปล่าก็เห็นขนที่ลุกตั้งชันขึ้นมาทันที

และนางยังพบว่า คอกับใบหน้าของลูกสาว ก็มีขนลุกชันขึ้นมาเหมือนกัน

เฉียนเพ่ยอิงมองไปที่ดินสอในมือ ปลายอีกด้านของดินสอมีแว่นขยายอยู่ บวกกับที่ลูกสาวกำลังส่องไปที่หนังศีรษะของนาง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เจ้าเด็กคนนี้ สงสัยน่าจะมีปัญหา ต้องถูกทำโทษ จะไปส่องดูเหาทำไมกัน เห็นแล้วก็สะอิดสะเอียนใช่หรือไม่

ดังนั้น ตอนที่ซ่งฝูเซิงเข้ามาถาม เฉียนเพ่ยอิงจึงตอบกลับไปว่าลูกสาวของนางมีปัญหา

หันกลับมาดูที่ลูกสาว นางโกรธจนไม่รู้จะดุด่าอย่างไร

ขณะนี้ซ่งฝูหลิงใช้แว่นขยายดูครั้งเดียวนั้น แค่นี้ก็ไม่ปกติแล้ว ครั้งเดียวก็เพียงพอ เห็นครั้งเดียวจำไปตลอดชีวิต ผมของท่านแม่เต็มไปด้วยเหา เส้นผมหนึ่งเส้นมีเหาเกาะอยู่สองถึงสามตัว แล้วในผมของนางล่ะ

ซ่งฝูหลิงรีบเกาหัว แกร๊กๆๆ

เฉียนเพ่ยอิงบอกให้นางหยุด จับมือของนางให้หยุดเพราะกลัวว่าจะเกาจนหนังศีรษะได้รับบาดเจ็บ

“ท่านแม่ ท่านว่าถ้าข้าเกาเสร็จแล้ว เล็บมือของข้าจะมีเหาเต็มไปหมดใช่หรือไม่”