ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 225

ในฤดูหนาว คนทางภาคเหนือจะไม่นิยมสร้างบ้าน แต่ในยุคปัจจุบันที่มีเครื่องมือทันสมัยนั้น เมื่อเข้าสู่หน้าหนาวจนพื้นดินเป็นน้ำแข็ง ทุกเขตการก่อสร้างก็จะหยุดเดินเครื่องจักร

ข้อที่หนึ่งคือ เครื่องจักรขุดลงพื้นดินไม่ไหว เพราะพื้นเป็นน้ำแข็งหมด ถ้าไม่ยอมแพ้ อยากสร้างบ้านในฤดูหนาว จะต้องใช้เงินเยอะเป็นสองเท่าของเวลาปกติ ทำให้เสียเงินโดยใช่เหตุได้

สำคัญที่สุด ถึงแม้จะไม่มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าจำเป็นต้องเพิ่มต้นทุนเวลาสร้างบ้านในช่วงหน้าหนาว อากาศร้อนทำให้อุปกรณ์ขยายตัว อากาศหนาวทำให้ปกรณ์หดตัว ถ้าเราสร้างบ้านในฤดูหนาว บ้านก็มักจะเปลี่ยนรูปร่างไปด้วย

ทุกคนที่สร้างบ้าน ก็อยากอยู่กับมันตลอดชีวิต จะมีใครอยากใช้เงินสร้างบ้านไปเล่นๆ ถ้าบ้านเปลี่ยนรูปร่างไป คงไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร

ดังนั้น เริ่นจื่อเซิงจึงได้ส่งอิฐให้กับทุกคนเพื่อทำบ้าน เสียเวลาอย่างมากกว่าจะได้มาและถือว่าเป็นของขวัญเพื่อขอโทษที่สมเหตุสมผล

นอกจากนั้น ซ่งฝูเซิงจึงพาทุกคนคิดวิธีทำอิฐดินเพื่อก่อเตียงเตา

ณ ตอนนั้น เงินที่พวกเขาได้จากการขายถั่วเมล็ดสน ไม่ใช่ว่าซื้ออิฐเขียวไม่ได้

ยุคราชวงศ์ฉินเป็นยุคประติมากรรมอิฐ ในยุคราชวงศ์ฮั่นเป็นยุคประติมากรรมกระเบื้อง อิฐเป็นสิ่งที่ถูกใช้งานในทุกยุคทุกสมัย ดังนั้นจึงจะบอกไม่ได้ว่าไม่มีเงินซื้อ

ใช้แรงงานคนในการปั้นก้อนดินแล้วเผามาเป็นอิฐ ที่นี่แรงงานคนไม่มีราคาและไม่แพงถึงแม้จะเป็นบ้านคนปกติที่ไม่มีเงินซื้ออิฐ ก็ยังสามารถสร้างบ้านได้ และก็ยังมีเงินซื้ออิฐมาทำเป็นเตาได้

แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือ ในฤดูหนาวไม่มีร้านไหนทำอิฐขาย

โรงงานอิฐที่เมืองถงเหยาเจิ้นก็ปิดกิจการช่วงฤดูหนาวไปแล้ว ต้องรอถึงช่วงฤดูใบไม้ผลิถึงจะกลับมาผลิตอีกครั้ง

ท่านย่ามากับซ่งฝูหลิงเมื่อได้ยินดังนั้น คิดอยากซื้ออิฐเพิ่มก็ซื้อไม่ได้ นี่คือปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ณ ตอนนี้

แต่ว่า สองย่าหลานยังมีความโชคดีอยู่…

ทั้งสองคนหลบเข้าไปในตรอกเล็กๆ เพื่อนับเงิน

ขณะนั้น ซ่งฝูหลิงเท้าเหยียบหินก้อนใหญ่และใช้มือหนึ่งจับไหล่ของท่านย่าหม่า อีกมือหนึ่งจับกำแพงบ้านของคนอื่น

“ท่านย่า ข้าไม่ได้ดูผิดใช่ไหม บ้านนี้มีกองอิฐจริงๆ น่าเป็นอิฐที่เหลือจากการสร้างบ้าน ท่านดูห้องนั้นสิ ยังใหม่ๆ เหมือนเพิ่งสร้างเสร็จ”

“เจ้าลงมาเถอะ ลงมา ระวังอย่าให้หกล้ม” ท่านย่าหม่าประคองหลานสาวลงมาจากหินก้อนใหญ่ นางวิ่งจากด้านนอกกำแพงไปที่หน้าประตูบ้าน ขณะเดียวกันประตูหน้าบ้านก็กำลังเปิดอยู่

ข้างในมีหญิงสูงวัย ดูจากลักษณะอายุน่าจะเท่าๆ กับท่านย่าหม่า แต่ว่าหญิงสูงวัยท่านนี้ใส่เสื้อผ้าสะอาด พอเหมาะกับรูปร่างและดูมีฐานะมากกว่าท่านย่าหม่ามากนัก

“เจ้ามาหาใครหรือ”

“ข้ากำลังมาหาเจ้าของบ้าน ซึ่งน่าจะเป็นท่านสินะ น้องสาว ข้าต้องขออภัยด้วย ข้ามีเรื่องอยากรบกวนและจะคุยกับเจ้า”

ท่านยายสูงอายุได้ยินต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่ทานย่าเล่า นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “เจ้าบอกว่า เจ้าจะซื้ออิฐบ้านข้าไปทำเตาหรือ พวกเจ้าทำไมต้องทำเตาในช่วงฤดูหนาว ถ้าเตาก่อไฟได้ไม่ดีก็ต้องซ่อมก่อนที่จะเข้าฤดูใบไม้ร่วง ทำไมต้องมาทำตอนนี้ พวกเจ้าว่างงาน อยากหางานทำหรืออย่างไร”

ท่านย่าหม่าบอกว่า “พวกข้าไม่ใช่ไม่มีงานทำ เพราะมีเหตุผลจึงมาหาท่านตอนนี้ไงล่ะ

“ตอนนี้ มาหาข้าหรือ” ท่านยายสูงวัยเข้าใจแล้ว “พวกเจ้ามาจากทางใต้ใช่หรือไม่ ข้าได้ยินว่า คนอพยพจากทางใต้มาไม่น้อย รัฐบาลมีการส่งข่าวสารบรรเทาทุกข์ให้ และยังได้ยินอีกว่า เพราะเรื่องข้าวสารบรรเทาทุกข์นั่น มีคนทุจริตและยังมีขุนนางผู้ใหญ่ถูกประหาร ตัดหัวประจานไปแล้วด้วย”

ท่านย่าหม่าพยักหน้ายืนยัน

“ใช่แล้ว พวกเราคือผู้อพยพพวกนั้นแหละ เพิ่งมาถึงไม่นาน…

…น้องสาว เจ้าคงไม่รู้ความจริง พวกเราไม่กล้าบอกความจริงเวลาเจอใครว่าเป็นพวกอพยพ เพราะไม่อยากให้ใครได้ยินเรื่องของพวกเราแล้วรู้สึกไม่สบายใจที่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น…

…พวกเรายังมีมือมีเท้า ต่อไปพวกเราต้องอาศัยความสามารถของตัวเองในการทำมาหาของกิน พวกเรามาที่นี่ ในอนาคตก็จะกลายเป็นคนของที่นี่ จะไม่ยอมให้เป็นภาระใคร ไม่อยากติดค้างใครใช่หรือไม่ อย่างน้อยต้องไม่ทำให้คนที่มีจิตใจดีอย่างน้องสาวต้องลำบากไปด้วย”

นี่คือคำพูดจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ

แต่ว่า ปัญหาก็ยังมีให้เห็น

“พวกข้าเพิ่งมาถึงที่อยู่เป็นหมู่บ้านที่ไม่มีอะไรเลย ข้อแรก คือ ความจน แม้แต่เตียงเตาสำหรับนอนก็ซื้อไม่ได้ เด็กน้อยหนาวจนฟันกระทบกัน ร้องไห้เสียงดังโยเย พวกเรายังได้ยินว่าโรงงานอิฐปิดในช่วงฤดูหนาว โกดังเก็บอิฐก็ไม่มีเหลือ จึงจำเป็นต้องแบกหน้ามาเคาะประตูบ้านท่านนี่ยังไงล่ะ”

คำพูดพวกนี้ ดูเหมือนเกินความเป็นจริงไปมาก แต่ทุกคำพูดออกมาจากหัวใจ ฟังอย่างไรก็มีเหตุมีผลน่าเชื่อถือ เรื่องที่พวกเขาพบผ่านมาก็เป็นเช่นนี้ ทำให้ท่านยายสูงวัยผู้นี้รู้สึกเห็นใจ

“ที่บ้านข้ามีอิฐเหลือไม่เยอะแล้ว คงไม่เพียงพอสำหรับทำเตียงเตาขนาดใหญ่ได้ ถ้าพวกเจ้ามีคนเยอะ ก็คงจะไม่เพียงพอสำหรับใช้งาน แต่ว่า เจ้าเอาอิฐไปทำเตียงเตาให้เด็กๆ ได้นอนก่อน อากาศในช่วงฤดูนี้จะหนาวขึ้นทุกวัน แต่อย่าปล่อยให้เด็กๆ หนาวจนเป็นไข้ก็แล้วกัน มา ตามข้ามาเถอะ”

“ขอบคุณ ขอบคุณมาก” ท่านย่าหม่ายิ้มดีใจจนเห็นฟันขาว รีบโบกไม้โบกมือให้ซ่งฝูหลิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล เพื่อบอกว่าท่านยายสูงวัยตกลงแล้ว เจ้ารีบเข้ามาช่วยกันขนเถอะ

ท่านยายสูงวัยคนนี้เป็นคนจิตใจดี ท่านย่าหม่ากับซ่งฝูหลิงเข้าไปในห้อง ท่านยายก็เทน้ำร้อนให้คนละหนึ่งถ้วยเพื่อให้ดื่ม และยังให้ทุกคนถอดรองเท้า ขึ้นไปนั่งบนเตียงเตาเพื่อให้ได้รับความอบอุ่นก่อนเดินทาง

หลังจากนั้น จึงบอกว่า “ในบ้านมีอิฐที่เหลือจากการทำห้องเพิ่มเติม จึงไม่ขายเอากำไร ตอนที่ซื้อมาราคาเท่าไหร่ ก็จะขายให้พวกเจ้าในราคาเท่าเดิม…

…ว่าแต่ พวกเจ้าต้องมาขนกลับไปเองนะ เพราะในบ้านของข้ามีข้าอยู่แค่คนเดียว ลูกชายข้าตอนนี้ไปตลาด ลูกสะใภ้ก็ไม่อยู่ นางกลับไปเยี่ยมแม่ที่อีกหมู่บ้าน”

ท่านย่าหม่าฟังจบก็พยักหน้าตกลง คงต้องเป็นเช่นนั้น และยังถามท่านยายสูงวัยว่าแถวนี้มีที่ไหนสามารถขอยืมรถได้หรือไม่ “อ้อ! เจ้าเข้าไปในเมืองแล้วข้ามสะพานไปทางทิศตะวันตกก็เห็นแล้ว” ท่านย่าหม่าจึงบอกว่า “น้องสาว อีกสักครู่พวกเรามาคิดราคาอิฐกัน แต่ข้าจะเอาเงินให้เจ้าก่อน เมื่อเช่ารถมาได้จะให้เขาขนอิฐกลับไป แต่ว่าข้ามีเรื่องรบกวนท่านอีกสักหนึ่งเรื่อง”

“ท่านพูดมาเถอะ”

“คืออย่างนี้ พวกข้ากว่าจะได้เข้ามาในเมืองนั้นไม่ง่ายและที่หมู่บ้านใหม่ไม่มีของใช้ มาในเมืองครั้งนี้จึงจะซื้อของใช้ในบ้านกลับไปด้วย ท่านจะช่วยข้าเฝ้าดูคนมาขนอิฐขึ้นรถได้หรือไม่ ส่วนข้าจะพาหลานสาวไปด้วย เมื่อซื้อของเสร็จ อิฐก็น่าจะขนขึ้นรถเสร็จพอดี จะได้ขนของกลับไปพร้อมกัน”

หญิงสูงวัยตอบรับตามครรลอง และยังกระตุ้นพวกเขาว่าถ้ารีบมาก ให้รีบไปดูอิฐก่อนเถอะ “อิฐสามพันแปดร้อยยี่สิบก้อน ต้องจ่ายเงินหนึ่งพันเก้าร้อยสิบเหวิน”

รวมกับที่ซ่งฝูหลิงไปหารถเกวียนคันใหม่ คนขับรถบอกว่าสามารถส่งของได้ถึงหน้าบ้าน “ค่าใช้จ่ายบวกกับช่วยพวกเจ้าขนอิฐขึ้นรถด้วย ทั้งหมดนี้สำหรับราคาเช่ารถใช้เงินสองร้อยเหวิน”

งานสองอย่างรวมกัน ใช้เงินไปสองตำลึงหนึ่งเฉียนกว่าๆ

ท่านย่าหม่ารู้สึกปวดไปถึงกล้ามเนื้อ แต่ไม่กล้าจะเสียเวลาในการต่อรอง ใช้สายตาเพื่อบอกให้ท่านยายสูงวัยช่วยเฝ้าคนขนอิฐขึ้นรถและรีบพาซ่งฝูหลิงจากไป

เมื่อออกจากประตูบ้านก็รีบถามขึ้น

“อิฐพวกนั้น พั่งยา ข้าดูยังไงก็คงทำเตาอบได้ไม่ถึงสิบเตา ใช่หรือไม่”

“ท่านย่า ท่านคิดไม่ผิด ข้าก็นับดูแล้ว คงทำเตาได้เพียงหกเตาเท่านั้น ขนมเค้กของพวกเรามีขนาดใหญ่ ดั้งนั้นเวลาอบต้องใช้เตาอบขนาดใหญ่ และยังมีไฟบน-ล่างอีก บวกกับเตาอบอันเก่า รวมเป็นเจ็ดเตา น่าจะเพียงพอแล้วล่ะ ไปเถอะ ท่านย่า พวกเราไปซื้อแผ่นกระดานเหล็กกัน”

“แผ่นกระดานเหล็ก เอาไว้ใช้ทำอะไรหรือ”

“เอาไว้ปรับให้ไฟ หรือไม่ช่วยไม่ให้ไฟแรงเกินไปได้”

สองย่าหลานมาถึงร้านตีเหล็ก ช่วยกันจับๆ เลือกๆ ซ่งฝูหลิงเลือกเหล็กออกมาหกแผ่น แผ่นที่ค่อนข้างเก่าและยังขึ้นสนิม ราคาหนึ่งร้อยเหวิน

มาคราวนี้ ถึงคราวซ่งฝูหลิงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ แผ่นกระดานเหล็กในมือของนางขนาดไม่ใหญ่มาก ราคาอันละหนึ่งร้อยเหวินใช่หรือไม่ ดูยังไงก็ดูออกว่าเป็นของที่ไม่ได้มาตฐาน

คนงานตีเหล็กบอกว่า ให้ราคาได้เท่านี้

สองย่าหลานก็ไม่กล้าต่อรองเยอะ ท่านย่าหม่าควักเงินจากห่อผ้าคาดเอว เวลาแค่ไม่นาน พวกเขาใช้เงินเหมือนกับละลายแม่น้ำ บวกกับเงินที่ซื้ออิฐด้วย ตอนนี้เงินสามตำลึงก็ใกล้จะหมดแล้ว

“ท่านย่า พวกเราต้องรีบไปซื้อถาดนึ่งอาหาร เมื่อไปถึงข้าจะวาดรูปให้เขาดูและจะให้พวกเขาช่วยสานหม้อให้มีขนาดและรูปแบบตามต้องการ เร่งให้สานเสร็จพรุ่งนี้ แล้วให้ท่านมารับได้หรือไม่”

“จำเป็นต้องสานจากต้นไผ่หรือ เราใช้ไม้กระดานได้หรือไม่ ให้ท่านลุงรองของเจ้าช่วยเลื่อยไม้กระดานก็ได้นะ”

ซ่งฝูหลิงพยักหน้า

คนที่ขายซาลาเปาหรือขายข้าวสวย ทำไมถึงใช้ถาดนึ่งจากไม้ไผ่นะหรือ เพราะตัวไม้ไผ่มักจะดูดน้ำ ไม่ว่าแป้งจะร้อนหรือเย็น หากวางซาลาเปาไว้ข่างล่างหม้อจะระบายอากาศได้ดี

ยิ่งเป็นขนมเค้กยิ่งต้องระวัง ขนมนุ่มๆ ต้องวางแป้งที่ละก้อนลงในถาดนึ่งขนาดใหญ่ ระหว่างเดินทางขนมจะไม่ถูกกดทับ ขนมเค้กแบนแล้วคนยังซื้ออยู่หรือไม่ โดยเฉพาะจะต้องส่งขนมครั้งละยี่สิบสามก้อน ไม่เหมือนกับวันนี้ที่แบกแค่สี่ก้อนก็ยังต้องระมัดระวังมาก

ท่านย่าหมาฟังจบ จับมือหลานสาวไปที่ร้าน “นั่นคือของจำเป็นที่ประหยัดไม่ได้ ไปๆๆ ไปซื้อเถอะ”

ท่านย่าหม่ากลั้นลมหายใจ พูดครั้งเดียว่าขอจองถาดนึ่งแบบยาวสามสิบชิ้น ที่ไม่ได้จองพอดียี่สิบสามชิ้นเท่าที่ต้องใช้ เนื่องจากว่าหากอยากจะซื้อของพวกนี้ ต้องมีเวลาจองของไว้ก่อนล่วงหน้า ซึ่งนั่นจะทำให้เสียเวลา ซื้อครั้งเดียวให้เพียงพอดีกว่า เหลือดีกว่าขาด

ถาดนึ่งสามสิบชิ้น ท่านย่าหม่าจ่ายเงินไปแล้วหนึ่งพันหนึ่งร้อยสี่สิบเหวิน เงินหนึ่งตําลึงหนึ่งเฉียนกว่าๆ หมดไปอีกแล้ว

จากนั้นสองย่าหลานเดินไปซื้อน้ำส้มสายชูและซื้อกระดาษแก้ว

ในอดีต กระดาษแก้วจะขายเป็นพับ หนึ่งพับมีหนึ่งร้อยแผ่น ซ่งฝูหลิงไม่อยากซื้อแบบที่คุณภาพไม่ดี ได้ยินว่าราคาถูกเหมือนกับที่แผงลอยขายซาลาเปา ขายหมั่นโถวใช้ นางคิดว่ากระดาษแก้วพวกนั้นมีกลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไร

นางซื้อมาหนึ่งพับ ราคาหนึ่งร้อยยี่สิบเหวิน

ท่านย่าหม่าถามหลานสาว “วันหนึ่งพวกเราต้องใช้ประมาณเท่าไหร่”

ซ่งฝูหลิงตอบว่า “สามสิบแผ่นต่อวัน เพราะว่าทุกก้อนของขนมที่เราอบจะต้องมีกระดาษแก้วแผ่นนี้รองอยู่ด้านล่าง แม้แต่แบบนึ่งก็ยังจำเป็นต้องใช้”

“จั่งกุ้ยไม่เอาแค่หนึ่งพับแล้ว เอามาห้าพับเลย” ท่านย่าหม่านับเงินหกร้อยเหวินส่งให้จั่งกุ้ย

ซ่งฝูหลิงคิดว่าซื้อของแค่นี้น่าจะพอได้แล้ว เพราะนางแบกทั้งหมดไม่ไหว แต่คิดไม่ถึงว่าท่านย่าหม่ายังอยู่ในร้านของชำ

ให้นางเฝ้าอยู่ที่รถ ตัวเองกลับไปซื้อของเพิ่มอีก

ซื้ออะไรรู้ไหม นางก็ไม่บอกหลานสักคำ เดินอย่างเร่งรีบแล้วจากไป

ทำให้ซ่งฝูหลิงรู้สึกเป็นห่วง กลัวท่านย่าจะหลงทาง

ท่านยายผู้สูงวัยไปซื้ออะไรหรือ

นางไปซื้อแม่กุญแจ

แม่กุญแจหนึ่งอันจะมีลูกกุญแจสองดอก

ท่านย่าหม่าคิดไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อถึงตอนนั้น นางถือกุญแจหนึ่งดอก หลานสาวถือกุญแจอีกหนึ่งดอก หากห้องทำขนมไม่มีคนอยู่ให้ล็อคเก็บไว้ จะมีแค่นางสองคนที่เข้า-ออกได้

และก็ยังซื้อที่ล็อคประตูอีก เมื่อถึงตอนนั้น หลานสาวเข้าไปทำขนมเค้กอยู่ข้างใน ต้องล็อคกลอนประตู ใครก็เข้าไม่ได้

เมื่อซื้อแม่กุญแจเสร็จ ระหว่างทางท่านย่าเดินกลับไปหาหลานสาว ต้องเดินผ่านที่ประตูร้านขายยา

ถ้าไม่ได้เดินผ่าน ยังไงท่านย่าหม่าก็จำร้านนี้ไม่ได้และไม่ได้ไส่ใจมาซื้อของร้านนี้

แต่ตอนนี้เขาเดินมาถึงแล้ว นางสวมผ้าโพกหัวสีชมพูลายดอกไม้ หันหน้ากลับไปมอง แต่อยู่ดๆ เท้าก็เหมือนมีรากงอกออกมา

เมื่อวานหลานสาวก็ขอนางซื้อของไม่เป็นเรื่องนี้ วันนี้ก็ยังยืนยันว่าอยากซื้ออีก

สายตานั่น…

ท่านย่าทำตัวแบบที่เคยชิน จับชายเสื้อ ใช้มือเสยผม เดินแบบลืมตายเข้าไปในร้าน

“ยารักษาเหาต้องใช้ตัวไหน เอามาให้ข้าหนึ่งขวด”

ขณะที่ท่านย่าหม่ารู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของนาง แต่ในวินาทีนั้นเสียงกลับเปล่งออกจากลำคอไปแล้ว

ครึ่งตำลึง ซื้ออะไรไม่เข้าเรื่อง ไม่เสียดายจนปวดหัวใจหรือ ข้าเสียดายจนเจ็บตับเลยนะ

พอซื้อเสร็จ ทั้งตัวของนางก็เหงื่อไหลไม่หยุด

เพราะนางต้องกลับไปบอกตัวเอง หลานสาว ลูกชาย และลูกสะใภ้ว่าเงินจากกองกลางถูกนางใช้จนหมด เงินเก็บสี่ตำลึงก็ใช้ไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ไม่กล้าซื้อ ซื้อ ซื้อไปเถอะ

นางกัดฟันเดินกลับไปหาหลานสาว

“ท่านย่า ท่านซื้อแม่กุญแจไปเพื่ออะไร”

ท่านย่าหม่าบอกว่า Wเจ้าก็ไม่ได้โง่ ข้าจะบอกเจ้า ต่อไปห้องอบขนมของพวกเรา คนข้างนอกจะเข้า-ออกตามใจไม่ได้ ต้องมีแค่เราสองคนเท่านั้น ห้ามไปบอกใครและเก็บคำว่า ‘อบ’ ไว้ คำนี้ต้องเลิกพูด ห้ามพูดคำว่าเตาอบ

“ท่านย่า ท่านต้องทำขนาดนี้เลยหรือ ข้ายังอยากจะคุยกับท่าน พวกเราทำคนเดียวไม่ไหว ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราให้ต้ายากับพี่เถาฮวาและยังมีพี่สาวกัว…”

ไม่รอให้ซ่งฝูหลิงพูดเสร็จ ท่านย่าหม่าสีหน้าแสดงออกถึงความคิด

หลานสาวช่างมีจิตใจเมตตา เป็นเด็กใสสะอาดเหลือเกิน ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน ต่อไปต้องถูกคนอื่นหลอกแน่

ไม่ได้การณ์แล้ว ต้องบอกนางให้ระวังตัว

“เจ้าไม่ใช่เด็กโง่ พั่งยา แต่ทำไมเจ้าถึงไม่ได้ความฉลาดของย่าไปเลย เจ้าคล้ายกับพ่อของเจ้ามาก มีความสามารถแต่ไม่เอามาใช้ เจ้าสองคนนี่ทำให้ย่าโมโหหลายครั้งจริงๆ”

“อาาาาา”

“อืม?”

“ยังจะมา…อืม… สอนไม่ได้หรอก เด็กสาวเหล่านี้ ต่อไปต้องแต่งงาน ต้องสอนให้รู้ว่าเวลาไปอยู่ที่บ้านแม่สามี ถึงตอนนั้นหากแม่สามีใช้ให้ไปทำขนมเค้ก พวกนางก็จะเอาสูตรทำขนมไปบอกญาติพี่น้อง ถ้าเป็นเช่นนี้ ในอนาคตสูตรขนมยังจะเป็นของเราอยู่อีกหรือ พวกเราสองคนน่าจะเอาสูตรไปขายมากกว่า ซึ่งข้าไม่เชื่อว่าจะไม่มีคนซื้อสูตรขนมเค้กนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้เวลาเจ้าแต่งงานออกไปแล้วบอกสูตรคนไปทั่ว ถึงตอนนั้นเงินเหวินเดียวพวกเราก็จะไม่ได้”

“ท่านย่า ท่านคิดไปไกลแล้ว”

ความจริงก็เป็นเช่นนี้ แต่ท่านย่าคิดไปไกลกว่านั้นอีก ระหว่างนางแบกกระดาษแก้วเดินไปด้วย และสอนซ่งฝูหลิงไปด้วย

“พั่งยา เจ้าต้องจำคำของย่าไว้ อย่าพูดถึงเด็กสาวพวกนั้น ในอนาคตเจ้าต้องแต่งออกไป อย่าเอาความสามารถที่มีไปเอาอกเอาใจแม่ผัวของเจ้า ด้วยการบอกสูตรในทำขนมเด็ดขาด…

…สมมุติว่าเจ้าต้องการเอาใจแม่สามี แล้วเอาสูตรทำขนมนี้บอกออกไปให้คนในฝั่งโน้นรู้ ข้าบอกเจ้าได้เลยว่าเขาจะต้องดีใจที่ได้สูตรขนมของเจ้าไป แต่พวกกเขาจะดีกับเจ้าได้ไม่นาน…

…หลังจากนั้น ต่อไป เขาก็จะไม่ทำดีกับเจ้าแล้ว…

…เจ้าต้องอาศัยความสามารถในการทำขนมของเจ้า หาวิธีเอาเงินเข้ากระเป๋า อย่างน้อยให้เงินแม่สามีใช้ พวกเขาก็จะเฝ้ารอว่าเงินจะถึงมือเมื่อไหร่ แม้จิตใจจะอยากต่อว่าเจ้า แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเจ้า ถ้าทำอะไรเจ้า พวกเขาก็จะไม่ให้เงิน”

คำพูดนี้ของท่านย่าหม่า เมื่อฟูหลิงได้ยินก็รู้สึกอึ้งไปเหมือนกัน

ท่านย่าถอนหายใจยาวๆ “เจ้าต้องอาศัยเรื่องนี้ ย่าคิดว่าการค้าขายนี้จะเป็นไปได้ยาวไกลถ้าเราสามารถรักษาสูตรไว้ได้ ต้องรอให้เจ้าแต่งงานออกเรือนไปก่อน เรื่องราวอาจจะไม่เป็นอย่างที่ย่าเล่าก็ได้ เด็กคนนี้ใช้ไม่ได้ ชอบทำให้ผู้ใหญ่ไม่ไว้วางใจ ต่อไปถ้ามีเวลาว่าง ย่าจะค่อยๆสอนเจ้าให้เข้าใจหลักการพวกนี้”

พอพูดเสร็จ ท่านย่าชี้ไปที่หลานสาว “เจ้าลองเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงข้า”

“ล้วงอะไรหรือท่านย่า”

ซ่งฝูหลิงเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงท่านย่าหม่า เจอขวดยาเล็กๆ ขาที่กำลังก้าวเดิน หยุดนิ่งทันที “ท่านย่า? ข้า…”

“ไอ้หย่า…เร็วเข้า ช่วยยกต่อไปด้วยเถิด เจ้าจะให้ข้าเหนื่อยตายใช่หรือไม่ รีบกลับบ้านเถอะ”

ซ่งฝูหลิงตื้นตันใจจนมึนไปหมดแล้ว จากนั้นปากเล็กๆ ของนางก็พูดไม่หยุด บอกกับท่านย่าว่า

“ท่านย่า ท่านวางใจให้ข้าทำขนมคนเดียวไหว…

…แต่ว่า ข้าก็อยากบอกวิธีและส่วนผสมของขนมเค้กกับท่านเหมือนกัน ถ้าท่านเอาสูตรไปขายแล้วได้ราคาแพง อย่างนี้จะดีมากเลย…

…ความจริงแล้วพวกเราใช้แป้งและน้ำตาลก็ไม่เยอะมาก แต่พวกเราทำทีละยี่สิบกว่าก้อน รวมทั้งใช้นมแค่เจ็ดถึงแปดจิน จะใช้เยอะก็เฉพาะไข่ ท่านรู้หรือไม่ ว่าหัวใจสำคัญอยู่ที่ขั้นตอนใด…

…ท่านย่า พรุ่งนี้ข้าจะสอนท่านตีไข่ เวลาท่านตีไข่ต้องตีให้แตกฟู ใช้ข้อมือตีอย่างรวดเร็วระดับกลางแล้วจึงไส่น้ำตาล ตีต่อด้วยความเร็วที่ช้าลง วิธีที่ข้าบอกท่านคือวิธีตีไข่ขาว”

ท่านย่าตอบกลับว่า “เจ้าหยุดพูดเถอะ ถึงจะมีเวลาว่าง แต่ถ้าทำยากมาก ข้าก็ไม่เรียนหรอก ถ้าทำผิดไปหนึ่งก้อน ก็หมดเงินไปสี่สิบหกเหวินเลยนะ”

……

ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ซ่งจินเป่าวิ่งกลับเข้ามาและตะโกนบอกว่า

“ย่าของข้าซื้ออิฐกลับมาหนึ่งคันรถ”