ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 50

เส้นทางเดินบนภูเขาซับซ้อน ง่ายที่จะเดินพลัดหลงเข้าป่าลึก

มีทั้งงู หมาป่าและฝนยังตกอีก

จ้าวฝูกุ้ยลูบเช็ดน้ำฝนบนใบหน้า เขาแหงนหน้ามองฟ้าเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว

บุตรสาวไม่สามารถลงเขาไปคนเดียวได้ ถึงแม้หลี่ซิ่วจะไม่ให้เขากินข้าว เขาก็ต้องพาบุตรสาวกลับมาให้ได้

จ้าวฝูกุ้ยกระทืบเท้า สองมือปัดแข้งขา ก่อนถอนหายใจยาวออกมา เขาวิ่งฝ่าฝนลงเขาไปเพื่อที่จะหาชุนฮวา

ตอนนี้ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะไปไหน ไม่มีคนสนใจชุนฮวาแล้ว

ก่อนที่ชุนฮวาจะโดนตียังมีหญิงบางคนที่ออกเรือนแล้วคิดว่า นั่นเป็นชีวิตของชุนฮวา ชีวิตของนางไม่ดี พ่อของนางก็ไม่สนใจ ไม่ใช่เรื่องของคนอื่นที่จะมายุ่งเกี่ยว

พวกนางอยู่บ้านเกิดและบ้านแม่สามี เห็นชีวิตผู้หญิงรันทดมามากจนเคยชินเสียแล้ว

พวกเขาวิ่งไปยังสถานที่ที่ถูกงูกัด ต่างกลัวว่าลูกของพวกเขาจะถูกงูกัดจึงตะโกนเรียกชื่อเด็กๆ ของตน

“โก่วเซิ่ง?”

“ซวนจือ!”

“เอ้อร์หวา?”

“ซ่วนเหมียวจื่อ!”

ซ่งฝูเซิงตะโกน “ฝูหลิง ฝูหลิง?” วิ่งมาอยู่หน้าบุตรสาวก็รีบดึงแขนลูกลากวิ่งไปยังเต็นท์

“ท่านพ่อ ชุนฮวา?”

“ชุนฮวาอะไร รีบหน่อย ขึ้นไปหลบฝนบนต้นไม้ ระวังเป็นหวัด”

ซ่งฝูเซิงดันตัวซ่งฝูหลิงให้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้และสั่งกำชับ “เจ้าได้ยินไหม? มีคนถูกงูกัดแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าห้ามลงมา ข้าต้องไปหาแม่เจ้า หาหมี่โซ่ว…คงไม่ใช่หมี่โซ่วที่โดนกัดหรอกน่ะ!”

เมื่อกล่าวถึงก็มาพอดี

เฉียนหมี่โซ่วแบกถุงสัมภาระเล็กอันหนักของเขา เขาวิ่งตะโกนโบกมือมาตลอดทาง “ท่านลุง ท่านลุง รีบพยุงข้าขึ้นต้นไม้หน่อย”