ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 91

มีผู้หญิงหลายคนเริ่มร้องไห้แล้ว ลำบากเหลือเกิน พวกเขาช่างลำบากมาก

ดูสิ แม้แต่ปาดน้ำตาก็ต้องเอามือล้วงเข้าไปในที่คลุมหัวเพื่อเช็ด

อากาศร้อนขนาดนี้ แต่ละคนแต่งตัวมิดชิดจนเหงื่อออก แต่ก็ไม่กล้าถอดเสื้อและไม่กล้าถอดที่คลุมหัว ต้องคอยหลบยุงไม่ให้มากัดจึงต้องปกปิดมิดชิด

ซ่งหลี่เจิ้งตะโกนพูดต่อจากคำพูดของซ่งฝูเซิง “ใช่สิ ก็รู้แต่จะสร้างปัญหา มองเห็นความยากลำบากตลอดระยะทางที่เดินผ่านมาไหม พวกเราเห็นความน่าสลดหดหู่น้อยไปหรือ? หากเดินทางไปครอบครัวเดียว เจ้าเห็นหลายคนที่ล้มลงบนทางเดิน โดนแย่งอาหารก็ต้องสู้ แต่เมื่อตกเป็นเป้าหมายในการแย่งชิงแล้ว นั่นก็เป็นหนทางอดตาย โดนตีตาย กลุ่มของพวกเราคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่เกิดเรื่องอะไร ยังไม่พอใจอีกหรือ!”

พอใจแล้วๆ อย่าได้ด่าอีกเลย พวกเขาพอใจแล้ว

ยิ่งเห็นเรื่องอนาถมาเยอะก็เริ่มพอใจ เริ่มกลัวการสลายขบวนมากกว่า พวกผู้หญิงต่างพากันร้องไห้กันใหญ่

คำพูดนี้ของซ่งหลี่เจิ้ง เหมือนกับล้างสมองคนซื่อพวกนี้ไม่น้อย

ซ่งฝูเซิงหันไปสบตากับเฉียนเพ่ยอิงที่อยู่ในกลุ่มคน ใจก็คิด ตาแก่นี่ ฉลาดนัก เขาพูดคำพวกนั้น ไม่เพียงแค่ให้เขาฟัง ยังให้เขาครุ่นคิดด้วยว่าครอบครัวตนเองเดินทางไปครอบครัวเดียวจะลำบากขนาดไหน

ซ่งฝูเซิงเพิ่งจะนินทาซ่งหลี่เจิ้งว่าตาเฒ่าเล่ห์เหลี่ยมอยู่ในใจเสร็จ ไม่คิดว่าซ่งหลี่เจิ้งจะรีบทำเรื่องที่มีประโยชน์เรื่องหนึ่ง

เขาเห็นซ่งหลี่เจิ้งกวักมือเรียกลูกชายคนโต “เจ้าไปนำห่อผ้าสัมภาระสีฟ้ามาให้ข้าที”

“ท่านพ่อ” ลูกชายคนโตของหลี่เจิ้งถลึงตา

“ให้เอามา เจ้าก็ไปเอามาเถอะ นอกเหนือจากนี้ก็สั่งให้ภรรยาเจ้าต้มน้ำพอให้คนละปริมาณขนาดก้นถ้วย”

ซ่งฝูเซิงได้ยินก็หันไปมองซ่งหลี่เจิ้ง ซ่งหลี่เจิ้งก็กำลังมองเขา

“ฝูเซิง เมื่อก่อนลุงค่อนข้างเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้พวกเราลำบากขนาดนี้แล้ว ไม่เห็นแก่ตัวแล้ว…

…ข้าอายุมากแล้ว ก็ไม่มีความสามารถอื่นใดที่สามารถช่วยทุกคนได้ มีเพียงผงยาพวกนี้…

…คนน่ะ อายุเยอะก็ได้ยินมามาก…

…ตามที่บรรพบุรุษได้บอกไว้ มีพืชชนิดหนึ่งที่สามารถป้องกันโรค ป้องกันการเป็นไข้ได้ ถือว่าเป็นสูตรลับที่ถ่ายทอดกันมา…

…พูดแล้วก็น่าอาย หมี่โซ่วไข้ขึ้นสูงตอนนั้น เฮ้อ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ ตอนนั้นข้าอยากจะเก็บไว้ให้เด็กครอบครัวของข้าป้องกันโรค…

…ตอนนี้ข้านำออกมาให้ทุกคนได้ดื่มกันหน่อย ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ได้ผล อย่างน้อยก็ทำให้สบายใจ”