ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 25

ฟรานซิสโกก้าวเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ดิมาร์ชีอย่างคุ้นเคย จะไม่ให้เขาคุ้นเคยได้อย่างไร ในเมื่อเป็นเพื่อนสนิทกับลูกชายเจ้าของบ้านมาเกือบยี่สิบปี รู้ทุกซอกทุกมุมในบ้านก็ว่าได้ ไม่เพียงแค่รุ่นลูกที่สนิทกัน รุ่นพ่อก็สนิทสนมกันเช่นกัน อีกทั้งเขายังมาอยู่ที่นี่ระหว่างที่เรียนปริญญาตรี ฟรานซิสโกจึงเข้านอกออกในคฤหาสน์หลังงามได้ทุกเมื่อ

“คุณพ่อคุณแม่ไปไหนล่ะ ลุงแซม”

ฟรานซิสโกเรียกอเล็สซานโดรและทิพย์ธาราว่าพ่อและแม่มาตั้งแต่เด็ก เขาฟังและพูดภาษาไทยได้บ้างแต่ไม่เก่งเท่าวิตโตริโอ ที่พูดชัดถ้อยชัดคำ เขาถามแซมลูกน้องอีกคนหนึ่งของอเล็สซานโดร

“เจ้านายไปส่งมาดามที่สนามบินครับ มาดามไปเมืองไทยครับ”

“อืม! ได้ข่าวว่าแฟนของวิโตมาพักที่นี่เหรอ” ฟรานซิสโกถามต่อ รอฟังคำตอบชนิดที่เรียกว่ากลั้นหายใจ

“ใช่ครับ มาเมื่อวานนี้ครับ ตอนนี้พักอยู่ชั้นบน ห้องที่คุณหนูโซเฟียพัก ติดกับห้องของคุณฟรานโก้ครับ” แซมรายงานเสร็จสรรพ โดยที่ฟรานซิสโกไม่ต้องถามต่อ

“ผมจะขึ้นไปพักหน่อยนะครับ ขับรถมาไกลเหนื่อยเหลือเกิน ไม่ต้องไปเรียกนะครับ ผมจะลงมาทานอาหารเอง” แซมพยักหน้ารับหลังจากที่ได้ยินคำสั่งของฟรานซิสโก ที่เปรียบเสมือนเจ้านายคนหนึ่ง

ฟรานซิสโกเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านด้วยรอยยิ้มร้าย อยากจะเห็นหน้ากมลเนตรตอนที่เห็นเขายืนอยู่หน้าห้องเหลือเกินว่า เธอจะทำหน้ายังไง งานนี้เธอคงจะตกใจหน้าซีด ที่ไม่อาจหนีเงื้อมมือของเขาพ้น แล้วเขาก็จะลงโทษเธอให้หนำใจที่ริอ่านทำให้ตนหัวปั่น ใจหงุดหงิด

กมลเนตรละสายตาจากตำราเรียนที่กำลังอ่าน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เธอพับหนังสือโดยมีที่คั่นเสียบหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูโดยไม่ถามว่า บุคคลใดเคาะประตู เพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนรับใช้มาเรียก

แต่พอกมลเนตรเปิดประตู และมองเห็นเจ้าของมือที่เคาะประตู เธอคิดว่ามันคือภาพความฝันหรือไม่ก็ภาพหลอน จากความวิตกกังวลเรื่องฟรานซิสโก ที่เปรียบเสมือนผีร้ายรังควานเธอไม่เลือก ไม่ว่าจะในความเป็นจริงหรือในความฝัน

ความที่คิดว่าเป็นความฝันหรือภาพหลอน ทำให้เธอยกมือขึ้นขยี้ดวงตา แต่ทว่าภาพของฟรานซิสโกที่ยืนฉีกยิ้มอยู่ตรงหน้าก็ไม่หายไปไหน หนำซ้ำเสียงของเขายังดังเข้ามาในหู

“ไม่ต้องขยี้ตาหรอกเมียจ๋า ผัวตัวจริงเสียงจริงเองจ๊ะ”

เสียงสุดกวนดังขึ้น ในขณะที่มือใหญ่เอื้อมมือมาแนบแก้มของเธอ แล้วส่าหน้าเธอเบาๆ

มืออุ่นร้อนที่แนบอยู่บนแก้ม ทำให้กมลเนตรรู้ว่า มันคือความจริง คนที่เธอพยายามหนียืนอยู่ตรงหน้า คำถามต่อมาคือ เขามาที่นี่ได้อย่างไร แล้วรู้จากใครว่าตนอยู่บ้านของวิตโตริโอ

เธอสะบัดมือหนาที่กำลังลูบไล้ดวงหน้าออกอย่างแรง ตั้งใจจะปิดประตูไม่ให้เขาเข้ามา แต่ช้ากว่าร่างหนาที่แทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดประตูและล็อกด้วยมือของเขาเอง

กมลเนตรวิ่งไปตั้งหลักตรงโซฟา มองร่างหนาที่เดินเข้ามาหาตนราวกับราชสีห์จ้องตระครุบเหยื่อ ในใจหวาดหวั่นเหลือประมาณ “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เธอถามเสียงสั่น มองหาอาวุธป้องกันตัว แต่ก็หาไม่ได้นอกจากหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก เธอจึงคว้ามันมาอยู่ในมือ หากเขาเข้ามาใกล้ กมลเนตรก็จะเอาหนังสือปาใส่หน้า

“ฉันลืมบอกเมียจ๋าไปว่า ผัวเป็นเพื่อนสนิทของวิโตริโอ ดิมาร์ชี และที่สำคัญเคยอยู่ที่นี่มาร่วมยี่สิบปี ห้องของผัวอยู่ข้างๆ ห้องของเมียเอง คิดถึงก็ไปหาได้นะ”

เสียงที่ตอบกวนโทสะยิ่งนัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้กมลเนตรโกรธหรือขุ่นมัว แต่กลับทำให้เธอตกใจมากกว่าเมื่อรู้ว่า ฟรานซิสโกเป็นเพื่อนสนิทกับวิตโตริโอ ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อมาก ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ หรือว่าเขาจะโกหกเธอ