ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 10

เมื่อออกจากห้องสอบอาการเวียนศีรษะของปรางค์รวีก็ดูจะหนักขึ้น เธอทำข้อสอบด้วยอาการฝืนทน อดกลั้นอาการไม่ให้แสดงออก และตั้งใจว่า จะไปพบแพทย์เพื่อตรวจดูอาการที่เป็นอยู่

ปรางค์รวีเดินลงมากจากตัวตึกในอาการที่ไม่สู้ดีนัก แต่ละก้าวทำให้เธอหัวหมุน จนต้องนั่งลงบนม้าหินที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพาย กดหมายเลขของคนรักด้วยมืออันสั่นเทา

“มีอะไร” ปลายสายตวาดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ เนื่องจากวิตโตริโอสั่งกำชับเธอว่า อย่าโทรศัพท์มาหาเด็ดขาด เขาจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเธอเอง

“ปรางค์ไม่ค่อยสบาย เวียนหัว คุณเสือมารับปรางค์ที่มหา’ลัยได้หรือเปล่าคะปรางค์อยากไปหาหมอ” เธอบอกจุดประสงค์ที่โทรศัพท์มาหาเขา

“ฉันไม่ว่าง เมี่อคืนฉันให้เงินเธอไปหลายหมื่น มีเงินก็ไปหาหมอเองสิ แค่นี้นะแล้วทีหลังไม่ต้องโทรศัพท์มาหาฉันอีก ฉันบอกแล้วไงว่าจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเธอเอง พูดไม่รู้เรื่องเลย น่ารำคาญ” เขาตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ คำพูดหมางเมินที่ไร้ซึ่งความห่วงใยทำให้น้ำตาแห่งความน้อยใจและเสียใจไหลอาบแก้ม ปรางค์รวีเดินเลี่ยงไปที่ข้างตัวตึกเพื่อหลบสายตาของใครที่เดินผ่านไปมา เธอหารู้ไม่ว่าการที่หลบมาร้องไห้ตามลำพัง ทำให้เธอไม่ได้เจอกับครูสอนภาษาสุดหล่อของกมลเนตร

................

วิตโตริโอตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิดรำคาญใจ นับวันความเบื่อหน่ายที่มีต่อปรางค์รวีจะมีมากยิ่งขึ้น หากวันใดกมลเนตรรับรักตน วันนั้นเขาจะบอกเลิกกับปรางค์รวีทันที และจะมีแต่กมลเนตรเพียงคนเดียว เพราะกมลเนตรเป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับตนมากที่สุด แล้วไม่มีวันให้เธอหลุดมือเขาไปได้ด้วย

สีหน้าของวิตโตริโอปรับเป็นยิ้มแย้มต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง เมื่อเห็นกมลเนตรเดินมาทางตน

“รอนานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามเพราะล่วงเลยเวลานัดหมายมานานเกือบครึ่งชั่วโมง เป็นเพราะอาจารย์ได้ให้นิสิตทำข้อสอบเพิ่มเติม

“ไม่นานหรอกครับถึงนานแค่ไหนพี่ก็คอยได้” เขาหยอดคำหวานใส่ กมลเนตรอายม้วนกับคำเกี้ยวของเขาที่นับวันจะมีมากขึ้น

“เพื่อนของตาอยากเห็นพี่วิโตค่ะ แต่พอดีอาจารย์เรียกให้ไปช่วยงาน เลยอดเห็นพี่วิโตเลย” กมลเนตรพูดเสียงใส วันนี้เธอตั้งใจจะเซอร์ไพร์สเพื่อนรักทั้งสอง ให้ได้เจอกับครูสอนพิเศษของเธอแบบไม่ทันตั้งตัวและไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ก็ต้องผิดพลาดเมื่อมีเหตุจำเป็นเกิดขึ้น

“เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ รับรองว่าเพื่อนของน้องตาเห็นพี่อยู่กับน้องตายันแก่เฒ่าแน่นอนครับ” คำพูดที่มีความหายแอบแฝง เรียกความแดงแห่งความขวยเขินเกลื่อนดวงหน้าหวาน

“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวรถติด” เธอตัดบทเพื่อหลีกหนีอาการเขินอาย เดินเคียงคู่ขายหนุ่มรูปหล่อที่ใครเห็นต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เหมาะสมกันเป็นอย่างมาก คลาดกับภัทราที่กำลังเดินมายังโต๊ะมาหินโต๊ะนั้นแบบเส้นยาแดงผ่าแปด

...........

ปรางค์รวีหลังจากหลบมานั่งร้องไห้ด้านหลังของตัวตึกด้วยความเสียใจและน้อยใจ คนรักกันก็ต้องดูแลกันทั้งยามสุขและยามทุกข์ไม่ใช่หรือ ทว่าวิตโตริโอกลับไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย แถมยังตวาดกลับเสียงขุ่นอีกต่างหาก

ความที่เธอมองเขาในแง่ดีมาตลอด เธอจึงคิดว่าเขาอาจกำลังยุ่งเรื่องงานจนไม่มีเวลาสนทนา และทำให้เขาหงุดหงิดรำคาญใจ คิดได้เช่นนี้ความสบายใจก็เกิดขึ้น เธอหยุดร้องไห้ ปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินทางไปพบแพทย์ตามลำพัง