ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 12

นับตั้งแต่วันที่ประกาศตัดความสัมพันธ์ ปรางค์รวีกลายเป็นคนหมองเศร้า ไม่พูดไม่จากกับใครมากนัก บ่อยครั้งที่ร้องไห้อยู่คนเดียว ทุกข์อยู่ตามลำพัง ไม่ปริปากบอกใครกับเรื่องใจง่ายของตัวเอง เก็บงำความเสียใจทั้งหมดไว้ในหัวใจ แม้แต่ภัทรากับกมลเนตรเพื่อนสนิท โดยเฉพาะกับมารดา เธอจะแสดงความสดใสและเบิกบานให้เห็น

วันนี้เป็นวันแรกในรอบเจ็ดวันที่ปรางค์รวีออกจากบ้าน เธอเดินทางมายังมหาวิทยาลัยตามที่ได้นัดหมายกับอาจารย์และกลุ่มเพื่อน พอมาถึงเธอก็พบหน้าภัทราเป็นคนแรก ที่ช่างสังเกตสังการณ์เหลือเกิน

“ปรางค์เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าแกซีดมากเลยนะ” ภัทราเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ได้เป็นอะไรแค่ปวดหัวนิดหน่อย เมื่อคืนนอนดึก” เธอปด

“วันนี้แฟนของตาจะมารับไปเลี้ยงฉลองเรียนจบ แกไปกับพวกฉันนะ” ภัทราเอ่ยชวน ตั้งแต่กมลเนตรมีคนรักทั้งสองยังไม่เคยเห็นหน้าชายหนุ่มผู้โชคดีคนนั้นเลยสักครั้งเดียว โอกาสนี้น่าจะเหมาะที่สุดที่จะได้เจอ เพราะกมลเนตรจะเดินทางไปศึกษาต่อที่อิตาลีในวันมะรืน

“ไม่ไปหรอก ฉันต้องไปทำงานต่ออีก แกไปเถอะ”

ปรางค์รวีปฏิเสธเพราะเวลานี้สภาพจิตใจของเธอทุกข์ทน ไม่อยากพบเจอหน้าใคร อยากอยู่กับตัวเองมากกว่า

“ว้า...เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรโอกาสหน้ายังมีเนอะ”

“เดี๋ยวฉันจะไปฝั่งโน้น แกเอาอะไรไหม” ปรางค์รวีเอ่ยถาม ฝั่งโน้นหมายถึงตลาดสดและร้านค้ามากมายนับร้อยร้าน ขายสินค้านานาชนิด เธอตั้งใจจะซื้อขนมไปฝากมารดา

“ไปด้วยกันก็ได้ แต่ต้องข้ามถนนนะเพราะสะพานลอยปิดปรับปรุง อาทิตย์หน้ากว่าจะเสร็จ”

“ไม่มีปัญหา ข้ามถนนก็ได้”

สองสาวพากันเดินไปยังหน้ามหาวิทยาลัย ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ริมถนน

“จะรีบไปไหนกันเนี่ย ขับรถอย่างกับเหาะ” ภัทราบ่น เมื่อเห็นรถยนต์บนถนนวิ่งด้วยความเร็วสูง ทำให้เธอกับเพื่อนไม่มีจังหวะที่จะข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง

“ใจเย็นๆ ก็ได้ ไม่รีบไม่ใช่เหรอ”

“ก็รู้ว่าไม่รีบ แต่มันหงุดหงิดนี่นา ร้อนก็ร้อน” ภัทราบ่นอุบ ปรางค์รวียิ้มกับอาการของเพื่อน

“รถว่างแล้ว ไปเร็วปรางค์” ภัทราบอกเพื่อนรักเมื่อเห็นว่ารถทิ้งระยะห่างให้พอข้ามได้ ภัทราก้าวเดินออกไปเป็นคนแรก ตามด้วยปรางค์รวี

และสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

“กรี๊ดดด…โครม!” รถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งด้วยความเร็วสูงอยู่ๆ ก็ปาดหน้ารถกะบะ ไม่ทันได้เห็นร่างของปรางค์รวี แล้วพอเห็นก็เบรกไม่ทัน จึงชนกับร่างของปรางค์รวีอย่างแรง

ร่างเล็กลอยเหมือนใบไม้ลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้น ภัทรากรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนจะวิ่งมายังร่างของเพื่อนรักทันที

“ปรางค์...ปรางค์เป็นยังไงบ้าง ปรางค์ตื่นสิ...ตื่น”ภัทราร้องเรียกปรางค์รวีที่หมดสติ “เลือด...ปรางค์อย่าเป็นอะไรนะ ปรางค์ตื่นสิ ปรางค์”

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากใจกลางร่างกายของปรางค์รวี ทำให้สติของภัทราไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งลมหายใจของเพื่อนที่เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ มันยิ่งทำให้ความเป็นห่วงของเธอเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ ไม่นานนักรถของมูลนิธิแห่งหนึ่งก็มาถึงที่เกิดเหตุ นำพาร่างของปรางค์รวีไปส่งยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

..........

ณ โรงพยาบาล

ปลายเท้าของมาลีชะงัก เมื่อเห็นภัทราเพื่อนร่วมสถาบันที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่รักนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จากสีหน้าของภัทรา บอกให้เธอรู้ว่า ต้องเกิดเหตุอะไรบางอย่างกับคนใกล้ชิดของภัทรา ด้วยความอยากรู้ มาลีจึงเปลี่ยนจุดหมาย เดินเข้าไปถามภัทรา