ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 14

หนึ่งปีผ่านมา

ร่างระหงของปรางค์รวีเดินเข้ามาในอาคารสูง 5 ชั้น สถานที่ทำงานของเธอในปัจจุบัน หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น ปรางค์รวีทำใจอยู่นานกว่าจะรับได้ในสิ่งที่เกิดขึ้น การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักสองคนในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน คนหนึ่งจากเป็นและอีกคนหนึ่งจากตาย ทำให้สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่ ความเจ็บปวดรุมเร้าเข้ามาในจิตใจอย่างแสนสาหัส น้ำตาไม่รู้กี่หยอดต่อกี่หยอดไหลริน ยามที่ว้าเหว่ เหงา โดดเดี่ยว เธอต้องกอดตัวเองร้องไห้ตามลำพัง

วิตโตริโอจะรู้บ้างหรือไม่ว่า ผู้หญิงคนหนึ่งต้องอยู่โดยไร้ซึ่งจิตวิญญาณ เพราะความรักที่อับปางลง ถูกซ้ำเติมด้วยการสูญเสียลูกในครรภ์ มันร้าวรานมากแค่ไหน คงจะไม่มีสิ่งใดเจ็บปวดมากกว่านี้อีกแล้ว

แต่ที่ปรางค์รวีมีพลังยืนหยัดสู้ก็เพราะสดศรี มารดาสุดรักสุดบูชา หากตนเป็นอะไรไป ใครเล่าจะดูแลบุพการี เธอไม่มีเหลือใครในโลก แต่อย่างน้อยก็มีหนึ่งคนที่ไม่เคยทอดทิ้ง ไม่เคยหมดรักในตัวเธอ คิดได้เช่นนี้ กำลังใจก็มีมา ปรางค์รวีจึงเพิ่มพลังความเข้มแข้งด้วยพลังแห่งรักที่มารดามีให้

“ปรางค์ช่วยพิมพ์รายงานฉบับนี้ให้ผมด้วย ผมขอด่วนนะ”

ศาสตราเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างวางเอกสารสามแผ่นลงบนโต๊ะ พร้อมกับส่งยิ้มให้ลูกน้องสาวแสนสวย

“ได้ค่ะบอส” ปรางค์รวีทำหน้าที่เลขานุการอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง อาจจะเป็นเพราะว่าประสบการณ์ที่เคยทำตำแหน่งผู้ช่วยเลขตอนฝึกงาน ทำให้สามารถเรียนรู้งานและทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เพียงสามสิบห้านาทีรายงานฉบับใหม่สามฉบับ พร้อมที่จะเดินทางไปให้เจ้านายหนุ่มในห้อง

“ขอบใจปรางค์มากนะ ถ้าไม่ได้ปรางค์ผมคงยุ่งแน่เลย”

ศาสตราพูดจากใจ ปรางค์รวีเป็นคนทำงานเก่ง คล่องตัว ประสานงานกับลูกค้าและบริษัทต่างๆ ได้เป็นอย่างดี

“ถ้าอย่างนั้นบอสต้องเพิ่มเงินเดือนให้ปรางค์เยอะๆ นะคะ”

“ผมจ้างปรางค์มาเป็นแม่บ้านของผมเอาหรือเปล่าล่ะ ให้เงินทั้งหมดที่ผมมีเป็นเงินเดือนแบบเหมาจ่ายเลย สนหรือเปล่า” เขาพูดแกมหยอก ปรางค์รวีรู้ว่าเจ้านายหนุ่มคิดเกินเลยกับตนมากกว่าลูกน้อง หากแต่ความรักครั้งเก่ายังคงอัดแน่นในจิตใจ ไม่สามารถลบเลือนออกไปได้ แม้ว่าวิตโตริโอจะกระทำกับเธออย่างร้ายกาจก็ตาม

“บอสชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยปรางค์ไปทำงานต่อดีกว่า”

ปรางค์รวีหลบสายตาศาตราเวลาพูด เดินเลี่ยงออกไปจากห้องเมื่อพูดจบ

“ปรางค์ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมพูดจริงๆ” เขาพูดก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้อง เลขาสาวหมุนกายมาเผชิญหน้ากับเจ้านายหนุ่ม รู้ซึ้งถึงคำพูดของเขาเป็นอย่างดี ความรู้สึกเหมือนพี่เหมือนน้องเท่านั้นที่หญิงสาวมีให้ผู้ชายตรงหน้า

“ปรางค์ขอบคุณมากนะคะในความรู้สึกดีๆ ที่บอสมีให้ ปรางค์รับไม่ได้จริงๆ ค่ะ บอสดีเกินไปสำหรับปรางค์ ผู้หญิงอย่างปรางค์ไม่ดีพอสำหรับใครหรอกค่ะ ให้ปรางค์อยู่ในฐานะของลูกน้องและน้องสาวจะดีกว่าค่ะ ขอบคุณบอสอีกครั้งนะคะ” ปรางค์รวีเดินออกไปจากห้องเจ้านายหนุ่มทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ศาสตรานั่งนิ่งกับความผิดหวังและอกหักของตน แต่คนอย่างเขายึดคติที่ว่า น้ำหยดลงบนหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วนับประสาอะไรกับหัวใจของสาวน้อยคนนี้ จะไม่โอนอ่อนและเห็นใจเขา ศาสตราจะทำทุกวิถีทางพิชิตใจเธอให้ได้

................