ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 48

วิตโตริโอเดินมาหยุดหน้าห้องนอนของบิดามารดา หลังจากเขาคิดทบทวนอยู่นานเรื่องของปรางค์รวี เขาไม่สบายใจหากปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ตามลำพัง เพราะการประกาศสงครามระหว่างเขากับโรเจอร์นั้น อาจเป็นชนวนให้ปรางค์รวีได้รับอันตราย มีทางเดียวที่เธอจะปลอดภัยจากทุกสิ่งอย่าง ปลอดภัยจากผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ คือให้เธอมาอยู่ใกล้ตัวของเขา อยู่ในสถานที่ที่สามารถมองเห็นเธอได้ทุกนาที

“คุณป๋า คุณแม่ผมมีเรื่องจะพูดด้วยครับ” วิตโตริโอพูดเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องนอนของบุพการี

“มีอะไรลูก” ทิพย์ธาราพูดเสียงนุ่ม

“ผมจะมาพูดเรื่องปรางค์ครับ ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณแม่ด้วยครับ”

“เรื่องอะไร”

“เสร็จจากงานเผาศพของแม่ศรีแล้ว ผมอยากให้คุณแม่พาปรางค์ไปอยู่ที่อิตาลีกับเราด้วย เหตุผลของผมก็คือโรเจอร์ ผมไม่ไว้ใจมันเลย มันเป็นคนน่ากลัว ร้าย ยิ่งวันนี้มันพูดว่าชอบปรางค์และต้องการตัวปรางค์ ผมคิดว่าปรางค์คงไม่ปลอดภัยแน่ๆ อีกอย่างผมกับมันประกาศสงครามกัน ผมกลัวว่าโรเจอร์จะดึงปรางค์เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องบาดหมางนี้ด้วย อีกอย่างปรางค์ไม่มีใครแล้ว ถ้าผมไปขอร้องปรางค์ ปรางค์คงไม่ยอม ผมอยากให้คุณแม่ช่วย เพราะคุณแม่เป็นผู้ใหญ่ที่ปรางค์นับถือ” คำขอร้องของลูกชาย ตรงกับใจของนางเช่นกัน นางเห็นสายตาของโรเจอร์ยามที่มองปรางค์รวี ช่างเปิดเผยความรู้สึกอย่างชัดเจน ความบาดหมางในด้านธุรกิจ อาจจะนำพาความเลวร้ายมาสู่หญิงสาวผู้แสนดีนามว่าปรางค์รวีก็เป็นได้

“แม่ก็คิดอย่างนั้น ตกลงแม่จะเป็นคนไปพูดกับปรางค์หลังจาก แต่ลูกต้องสัญญากับแม่ก่อนว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับปรางค์อีก ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น” ทิพย์ธาราดักทางลูกชาย

“ผมสัญญาครับ ขอให้ปรางค์ปลอดภัยก็พอ” เรื่องอื่นเขาจะหาทางออกเองในภายหลัง ตอนนี้เขาต้องคิดว่าทำอย่างไรที่จะทำให้ปรางค์รวีไปอยู่กับครอบครัวเขาที่อิตาลี ข้อนี้สำคัญที่สุดในขณะนี้

“ลูกแมวน้อย จะไม่ใจร้ายกับลูกไปหน่อยเหรอครับ ลูกรักปรางค์มากเลยนะ” อเล็สซานโดรถามภรรยาเมื่อลูกชายเดินออกไปจากห้องแล้ว

“แค่สั่งสอนเท่านั้นเองค่ะ แค่นี้ลูกชายเราไม่เจ็บหรอก หนูปรางค์เจ็บกว่าตั้งเยอะ ทาร่าอยากให้ลูกแก้ไขความผิดด้วยตัวของเขาเอง ทาร่ามั่นใจว่าลูกชายของเราต้องทำได้ วิโตเก่ง ฉลาด เค้าไม่หยุดและยอมแพ้แค่นี้หรอกค่ะ คุณซานโดรไม่สังเกตความผิดปกติของตากับลูกชายของเราบ้างหรือคะ”

“ทำไมเหรอครับผมไม่ทันสังเกตเลย”

“เวลาค่ะ รอแค่เวลาทุกอย่างก็จะเปิดเผยเอง” ทิพย์ธาราพูดอย่างมีปริศนา นางสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่กั้นกลางระหว่างลูกชายกับกมลเนตร ความเฉยชาที่ทั้งสองมีให้กัน บ่งบอกให้ได้รับรู้ว่า หัวใจของทั้งสองดวงไม่ได้แนบติดอยู่เป็นคู่อีกแล้ว หัวใจของวิตโตริโอนั้นมอบให้ปรางค์รวีคนเดียว ทางด้านกมลเนตรเองดวงตาของสาวน้อยหน้าหวานเปลี่ยนไป ยามที่มองวิตโตริโอนั้นเป็นสายตาที่ว่างเปล่า แต่กลับอีกคนดวงตาคู่นั้นสื่อถึงความหมายอีกรูปแบบหนึ่ง อีกไม่นานเรื่องทุกอย่างก็จะคลี่คลายเอง

หลังจากนำอัฐิของมารดากลับมาบ้าน ปรางค์รวีก็เก็บเสื้อผ้าของมารดาที่พอจะใช้ได้ลงในกล่อง เพื่อนำไปบริจาคให้กับวัดแห่งหนึ่งย่านนนทบุรี ระหว่างที่เก็บ น้ำตาของเธอก็อดที่จะไหลไม่ได้ ความรัก ความคิดถึงสดศรียังมีท่วมท้นจิตใจ การเสียชีวิตของมารดาแบบกะทันหัน ทำให้เธอไม่ทันร่ำลาสดศรี จึงเป็นความเสียใจที่ยากจะลบเลือน ทว่าปรางค์รวีก็ต้องเข้มแข็ง เพราะไม่ต้องการให้วิญญาณของคนเป็นแม่ติดอยู่ในห่วง จนไม่อาจไปผุดไปเกิด