ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 52

วิตโตริโอยืนอยู่บนสนามหญ้าของหน้าบ้านหลังใหญ่ ใบหน้าคมแหงนมองห้องนอนของปรางค์รวี ในใจของเขาครุ่นคิดถึงเรื่องที่มาลีพูด ภาพที่ได้ดู หากเป็นจริงอย่างที่ตนรับรู้ มันก็คงจะดีไม่น้อย

ภาพที่เขาเห็นนั้นบอกได้ว่าฟรานซิสโกและกมลเนตรมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน วิตโตริโออยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ความรักของเขามีโอกาสที่จะสมหวังสูง

ความคิดถึง ความรักที่เขามีให้ปรางค์รวี สั่งหัวใจของเขาให้กระทำบางอย่าง ร่างหนาเดินไปยังต้นไม้ใหญ่ ปีนต้นไม้ต้นนั้นอย่างระวัง ดีที่ว่าคนของเขาไม่อยู่แถวนี้ ไม่เช่นนั้นเขาต้องตอบคำถามว่ามาทำอะไรที่นี่ แล้วปีนต้นไม้ทำไม

ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนี้เติบโตแผ่กิ่งก้านใหญ่แข็งแรง และเป็นโชคดีของวิตโตริโอ ห้องของปรางค์รวีมีระเบียงติดกับกิ่งไม้กิ่งใหญ่ที่ล่วงล้ำเข้าไปบริเวณระเบียงพอดี ทำให้เขาสามารถเข้าถึงห้องปรางค์รวีโดยง่าย

วิตโตริโอไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าของบ้านต้องปีนป่ายหาทางเข้าบ้านของตัวเอง เป็นเพราะสัญญาที่ให้กับมารดาว่าจะไม่เข้ามาวุ่นวายในบ้านหลังใหญ่

เสียงกุกกักที่อยู่ด้านนอกตรงระเบียง ทำให้ปรางค์รวีที่กำลังจะล้มตัวลงนอน เดินมายังประตูระเบียงห้องทันที ก่อนจะค่อยๆ เปิดอย่างช้าๆ เธอไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในบ้านหลังนี้โดยง่าย คนของวิตโตริโอเดินดูรอบๆ บ้านกันหลายคน ระแวดระวังภัยอย่างเต็มที่ แล้วเสียงที่อยู่ด้านนอกคือเสียงอะไร

“อย่าร้อง พี่เอง” วิตโตริโอใช้สรรพนามที่มารดาบังคับให้เขาใช้ในฐานะของพี่ชาย ซึ่งตัวของเขาเองไม่เต็มใจในตำแหน่งนี้เท่าไหร่ แต่ไม่สามารถขัดคำสั่งมารดาได้ เพราะได้ทำข้อตกลงไว้ร่วมกันแล้ว

ปรางค์รวีตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าใครคือเจ้าของเสียง เธอไม่ร้องตะโกนตามที่เขาบอก ร่างบางถูกดันเข้าไปภายในห้องนอน มือหนาปิดประตูตามด้วยผ้าม่านหนาทึบ

“พี่เสือเข้ามาในห้องนี้ทำไม”

เธอถามใช้สรรพนามตามที่ทิพย์ธาราบอกให้เรียกชายหนุ่ม

“พี่คิดถึง” เขาไม่เพียงแค่พูดสวมกอดเธออย่างแนบแน่น กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายผสมกับกลิ่นของครีมอาบน้ำ มันทำเขาหัวใจเตลิดภายในสมองเปล่งประกายไปด้วยความปรารถนา

“ออกไปนะ ถ้าไม่ออกปรางค์จะร้องตะโกนให้ทุกคนได้ยิน”

เธอทำใจแข็งสุดชีวิต หากเธอใจอ่อนเรื่องทุกอย่างก็จะเลวร้ายลง หรือว่าเป็นความผิดของเธอเองที่มาอยู่ที่นี่

“พี่คิดถึงปรางค์ คิดถึงมากเลย” เขาซบใบหน้าตรงซอกคอขาวนวล สูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มปอด คนที่ถูกกอดขนลุกเกลียวตอบรับความอบอุ่นและความร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้นทีละนิด

“คนที่พี่ควรจะคิดถึงคือตาไม่ใช่ปรางค์” เสียงของเธอสั่นจนเขารู้สึกได้

“หากวันหนึ่งปรางค์ได้รู้ว่าหัวใจของตาไม่มีพี่อยู่แล้ว ตามีคนอื่น ปรางค์กับพี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม” ปรางค์รวีไม่เข้าใจที่เขาพูด วิตโตริโอพูดเหมือนกับว่ากมลเนตรมีใครอีกคนซ่อนอยู่ภายในใจ เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด คนอย่างกมลเนตรหรือจะทำอย่างนั้น...ไม่มีทาง

“พี่เสือพูดอะไรปรางค์ไม่เข้าใจ อย่างตานะเหรอจะมีคนอื่น”