ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1798

เขาลอบพิจารณาอยู่ในใจ “ผู้หญิงคนนี้เห็นเขาไม่มีสมอง? ส่งตัวหม่าหลันให้เธอ? แล้วครอบครัวของเราจะชี้แจงกับประธานอู๋อย่างไร? อีกอย่าง ฉันไม่สนว่าวันนี้ทำไมถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ในเมื่อเธอกับหม่าหลันตบตีกันแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้เรื่องที่ฉันจับตัวหม่าหลันไปเกิดปัญหา อย่างนั้นฉันคงได้แต่พาไปด้วยกันเสียเลย!”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่สนใจเย่ฉางหมิ่น พูดกับชายฉกรรจ์เหล่านั้นโดยตรงว่า “มัดตัวหญิงแก่คนนี้พาไปด้วยกันเลย!”

พอเย่ฉางหมิ่นได้ยินเช่นนี้ พลันร้องลั่นด้วยความโกรธทันที “มัดตัวฉัน? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”

เซียวไห่หลงพูดอย่างรังเกียจ “ฉันขี้เกียจจะรู้ว่าเธอเป็นใคร ต่อไปตอนที่เธอไปเผาอิฐที่โรงงานอิฐด้วยกันกับหม่าหลัน ก็ค่อยบอกหม่าหลันแล้วกันว่าเธอเป็นใคร!”

กล่าวจบ ก็พูดกับคนเหล่านั้นอีกว่า “อุดปากพวกหล่อนสองคนให้ฉันด้วย!”

เย่ฉางหมิ่นพูดอย่างสุดเสียงว่า “แกกล้าแตะต้องฉัน ฉันคือเย่...อื้อ...”

คำพูดที่เหลือของเย่ฉางหมิ่นไม่ได้พูดออกมา ปากก็ถูกคนใช้ผ้าขนหนูผืนหนึ่งยัดไว้อย่างแน่นหนา

จุดจบของหม่าหลันก็เป็นแบบเดียวกัน หลังถูกคนยัดปากไว้แล้ว เซียวไห่หลงก็กล่าวกับพวกเขาทันทีว่า “รีบพาคนขึ้นรถ!”

คนเหล่านั้นแบกหม่าหลันกับเย่ฉางหมิ่นทันที เดินอย่างรวดเร็วออกประตูหลังไป ยัดคนทั้งสองเข้าไปในรถ

เวลานี้เซียวไห่หลงก็กล่าวกับเจ้าของร้านเสริมสวยว่า “เหล่าไป๋ ฉันแนะนำว่านายไปเร็วหน่อย อย่ารั้งอยู่ที่นี่นาน”

เจ้าของร้านเสริมสวยกล่าวว่า “ไม่ได้หรอก ฉันยังมีพวกเฟอร์นิเจอร์กับเครื่องมือมือสองที่รอจัดการอยู่!”

เซียวไห่หลงถามเขาว่า “ก็แค่ของเน่าๆ มือสอง ได้ราคาเท่าไหร่กันเชียว?”

“ไม่มีค่าแต่มีของมากก็ยังดีกว่า ขายของเน่าดีร้ายอย่างไรก็ยังขายได้หมื่นสองหมื่น”

เซียวไห่หลงรีบกล่าวว่า “นายรีบทิ้งมันไว้เถอะ! เพื่อเงินหมื่นสองหมื่นนี่ นายต้องรั้งอยู่ถึงเมื่อไหร่? หากทำเพื่อเงินแค่นี้ สุดท้ายนายเกิดอยากชิ่งหนีแล้วหนีไม่พ้น งั้นนายก็จะขาดทุนย่อยยับ! ดังนั้นฉันจึงแนะนำว่า นายจงไปเสียเลยตอนนี้! หลังจากที่ฉันไปแล้ว นายก็รีบหนีไปจากประตูหลังเถอะ!”