ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1862

เย่เฉินกลับไม่รู้ว่า ซูจือหยูในเวลานี้กำลังคิดทุกวิถีทางตามหาตนเองให้เจอ

เขามุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การตระเตรียมสิ่งของที่ต้องใช้ในวันตรุษจีน

นี่คือวันตรุษจีนหนึ่งที่เย่เฉินรอคอยมากที่สุด หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิต

หลายปีก่อนหน้านี้ เขาฉลองอย่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน วันตรุษจีนกับวันธรรมดาไม่ได้มีอะไรแตกต่างกัน ไม่เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัว กลับยังจะรู้สึกเศร้าเพราะคนอื่นต่างอยู่กับครอบครัวแทนเสียด้วยซ้ำ

หลังจากที่แต่งงานกับเซียวชูหรัน เขาก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรต่อการฉลองวันตรุษจีน เพราะว่าเมื่อก่อนฉลองวันตรุษจีน ล้วนฉลองรวมกับตระกูลเซียวครอบครัวใหญ่ และเย่เฉินเป็นธรรมดาก็คือฝ่ายตรงข้ามที่ทุกคนเสียงสีประชดประชัน บนโต๊ะรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาในคืนก่อนวันตรุษจีนทุกครั้ง เขาจะต้องถูกดูหมิ่นเหยียดหยามจนรู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่ง

เทียบกันแล้ว สถานการณ์ในปีนี้ดีกว่าเยอะมาก ดังนั้นนี่ก็ได้กลายเป็นวันตรุษจีนหนึ่งที่ในใจรอคอยมากที่สุด นับจากที่พ่อแม่ของเย่เฉินเสียชีวิตมา

เช้าวันถัดมา วันเตรียมส่งท้ายปีเก่าวันที่ยี่สิบเก้า

ทั้งครอบครัวทานอาหารบนโต๊ะอาหารพร้อมกัน เย่เฉินนำรายการสิ่งของที่ต้องซื้อลิสต์ออกมาให้กับภรรยารวมไปถึงพ่อตาแม่ยาย ทั้งยังทำการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยตามความเห็นของทุกคน ได้เป็นแบบที่ได้รับการยืนยันแล้วในท้ายที่สุด

เพราะว่าขาของหม่าหลันก็ขาดอีก เซียวชูหรันยังต้องยืนหยัดทำงานในวันสุดท้ายให้เสร็จ ดังนั้นเย่เฉินกับเซียวฉางควนกลายเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้ออย่างไม่สามารถผลักภาระไปให้ผู้อื่นได้

พ่อตาลูกเขยสองคนเตรียมตัว รอจนทานอาหารเช้าเสร็จ ก็ออกไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อของด้วยกัน

เซียวชูหรันทานอาหารเช้าเสร็จ ลุกยืนขึ้นพร้อมกับเอ่ย “ที่รัก พ่อ แม่ หนูต้องไปบริษัทแล้วค่ะ วันนี้คือวันทำการวันสุดท้ายก่อนเทศกาล ฉันต้องไปสะสางสถานการณ์ของโครงการบางส่วนที่อยู่ในมือสักหน่อย จากนั้นเปิดการประชุมกับพนักงานทั้งหลาย แจกอั่งเปาวันตรุษจีน”

หม่าหลันเอ่ยพึมพำอยู่ที่ด้านข้าง “พนักงานยังจะแจกอั่งเปาอะไรอีก? ไม่ใช่ต่างก็ให้เงินเดือนกับพวกเขาแล้วหรอ?”

เซียวชูหรันเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “ทุกคนก็ลำบากมานานมากแล้วเพื่อโครงการที่อยู่ในมือเหล่านี้ สิ้นปีจะไม่ให้อั่งเปาแสดงน้ำใจออกมาหน่อยได้ยังไงกันล่ะคะ ไม่ใช่แค่ต้องให้อั่งเปา ยังต้องให้โบนัสส่งท้ายปีด้วย”