The king of War นิยาย บท 1720

ภายในจวนมู่ที่มีขนาดใหญ่ ทุกคนต่างตะโกน ขอให้เจ้าเมืองมู่มอบตัวหยางเฉินออกให้เขาไป

หยางเฉินกำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น ในขณะที่มองเจ้าเมืองหวยเฉิงดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า

แม้ว่าผู้คนของจวนมู่กำลังเรียกร้อง ให้เจ้าเมืองมู่ส่งมอบตัวเขา แต่เขากลับไม่ได้เกลียดคนของจวนมู่แม้แต่น้อย

ที่เจ้าเมืองมู่มีจุดประสงค์ที่จะการจัดการกับเจ้าเมืองหวยเฉิง ก็เพราะให้ความสำคัญกับคนที่อยู่เบื้องหลัง ดังนั้นจึงริเริ่มที่จะผูกมิตรกับเขา ถึงกับทำให้เขากลายเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของจวนมู่ และยังรับเฝิงเสียวหว่านเป็นลูกสาวบุญธรรม

แต่ว่า สำหรับคนธรรมดาทั่วไปของจวนมู่ พวกเขาไม่รู้ชัดเจน ในความเห็นของพวกเขา ก็คือหยางเฉินทำให้จวนมู่เดือดร้อน

อีกอย่าง หยางเฉินคบหาเป็นมิตรกับ เจ้าเมืองมู่เท่านั้น และกับผู้ที่กำลังส่งเสียงโห่ร้องเพื่อให้ส่งมอบตัวเขาออกไปนั้น ซึ่งไม่ได้คบหาเป็นมิตรกัน ตอนนี้จวนมู่ตกอยู่ในอันตราย พวกเขาอยากส่งมอบตัวหยางเฉิน ก็พอจะเข้าใจได้

เหล่าจิ่วยืนอยู่ข้างกายหยางเฉิน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ พร้อมที่จะลงมือได้ตลอดเวลา

ในเวลานี้ เจ้าเมืองมู่ก็มองไปยังทิศทางหยางเฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

เจ้าเมืองหวยเฉิงทำหน้าตาตลกจ้องมองหยางจิ่วเทียนแล้วพูดว่า “คุณคิดว่าหนีออกจากจวนเมืองหวยเฉิงแล้ว ก็สามารถหนีจากการควบคุมของผมได้จริงๆเหรอ? ตอนนี้ ก็ยังก็ต้องกลับมาอยู่ในการควบคุมของผมอีกครั้ง?”

ตาทั้งคู่ของหยางเฉินจ้องเขม็งเจ้าเมืองหวยเฉิงพูดด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าตนเองสามารถควบคุมทุกสิ่งได้จริงๆหรือ? ถ้าหากผมตาย คุณคิดว่า อาจารย์ของผมจะปล่อยคุณไปเหรอ?”

“ตอนนี้ในจวนเมืองหวยเฉิง มีเพียงคุณคนเดียวที่เป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ถึงแม้อาจารย์ของผมจะไม่สามารถฆ่าคุณได้ แต่เขาสามารถทำร้ายคุณจนบาดเจ็บสาหัสได้ ในเวลานั้น สิ่งที่คุณต้องเผชิญ คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะ?”

เจ้าเมืองหวยเฉิงยิ้มอย่างดูถูก “แม้แต่นายที่อ่อนหัดเหมือนมด ยังกล้ามาข่มขู่ฉันเหรอ น่าสนใจจริงๆ ”

หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมแค่อธิบายความจริง คุณก็รู้ดีว่า อาจารย์ของผมแข็งแกร่งแค่ไหน ก่อนหน้านี้ที่คุณไล่ฆ่าผมอย่างบ้าคลั่ง ก็เพราะคุณเกรงกลัวอาจารย์ของผม ดังนั้นคุณต้องการ ควบคุมผมให้อยู่ในกำมือของคุณ เช่นนี้ก็จะได้เป็นการข่มขู่อาจารย์ของผมไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าหากตอนนี้คุณยินยอมที่จะพาคนออกไป ผมสามารถปล่อยวางความแค้น บุญคุณความแค้นระหว่างผมกับคุณ ก็ให้สิ้นสุดลงแค่นี้”

ในดวงตาของเจ้าเมืองหวยเฉิงแฝงด้วยเจตนาฆ่าที่แรงกล้า “นี่นายกำลังหาที่ตาย! คุยเงื่อนไขกับฉัน นายยังไม่มีคุณสมบัติพอ”

หยางเฉินรู้ดีว่า ตอนนี้พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ เจตนาฆ่าที่เจ้าเมืองหวยเฉิงมีต่อตนเองนั้นแรงกล้ามาก เกรงว่าคงจะคิดวิธีจัดการกับผู้ไร้นามได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าเมืองหวยเฉิงก็คงไม่ไล่ล่าถึงขนาดนี้

“เจ้าเมืองมู่ ตอนนี้ ผมจะพาเขาไปจากนี่ หากไม่ต้องการให้จวนมู่บาดเจ็บล้มตาย ทางที่ดีคุณอย่าเข้ามายุ่ง”

ทันใดนั้นเจ้าเมืองหวยเฉิงก็มองไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดด้วยสีหน้าตักเตือน

พูดจบ เขาโบกมือ และออกคำสั่ง “นำหยางเฉินมาหาฉัน!”

“ครับ!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นคนหนึ่ง เดินออกมา และเดินตรงไปทางหยางเฉิน

เหล่าจิ่วรีบขวางอยู่ข้างหน้าหยางเฉินทันที จ้องตาเขม็งไปที่ฝ่ายตรงข้าม และพูดกับหยางเฉินที่อยู่ด้านหลังเขาว่า “ฉันจะสู้ตายเพื่อขัดขวางพวกเขา คุณคิดหาหนทางออกไปจากที่นี่”

หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านเก้า มีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้ามากมาย คุณคิดว่า ผมสามารถออกไปจากที่นี่ได้เหรอ?”

เหล่าจิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง โมเมนตัมวิถีบู๊ที่บ้าคลั่ง แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา พูดด้วยความโกรธ “ขอเพียงยังมีความหวัง ก็อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดมือ!”

พูดจบ เขาขยับเท้า ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าหาผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นของจวนเมืองหวยเฉิงคนนั้น

“หาที่ตาย!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นของจวนเมืองหวยเฉิงคนนั้น ยิ้มอย่างเย็นชา “อาศัยพลังแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดของนายก็คิดจะขัดขวางตงฟางหยวนอย่างฉัน?”

พูดจบ โมเมนตัมวิถีบู๊บนร่างของตงฟางหยวน ก็ระเบิดขึ้น ร่างกายเคลื่อนไหว พร้อมรับมือกับการต่อสู้ทันที

“ตูม!”

วินาทีต่อมา ตงฟางหยวนชกไปที่หน้าอกของเหล่าจิ่ว แต่เหล่าจิ่วยังไม่ทันได้แตะต้องคู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ ร่างกายก็ถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว