The king of War นิยาย บท 1721

ดวงตาของเหล่าจิ่วแดงก่ำ สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโห และตะโกนใส่หยางเฉิน เกรงว่าหยางเฉินจะคุกเข่าขอร้องแทนเขาจริงๆ

ตงฟางหยวนก็เดินมาทางนี้แล้ว ทั้งร่างเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า พร้อมรอคำสั่งจาก

หยางเฉินไม่ได้สนใจเหล่าจิ่ว จับจ้องไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิง พูดด้วยความโกรธ “ถ้าผมคุกเข่าขอร้องคุณ คุณจะปล่อยเขาไปจริงๆใช้ไหม?”

เจ้าเมืองหวยเฉิงหัวเราะเหอๆแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมเป็นคนระดับไหนแล้ว มีหรือจะไปหลอกรุ่นน้องอย่างนาย? ขอเพียงนายคุกเข่าขอร้องผม ผมจะไม่ฆ่าเขา!”

หยางเฉินรู้สึกเจ็บปวดในใจ ซ่อนตัวอยู่ในจวนมู่ตั้งนาน เดิมทีคิดว่าจวนมู่สามารถปกป้องตนเองได้ คิดไม่ถึงว่าจะถูกบีบจนมาถึงขั้นนี้

เขาเหลือบมองเหล่าจิ่วที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ จากนั้นค่อยๆงอเข่าทั้งสองข้าง

“อย่า!”

ทันใดนั้นเหล่าจิ่วตะโกนทันที “อย่าโทษผม อย่าโทษผม! ผมเป็นแค่คนรับใช้ ไม่คุ้มค่าที่จะให้คุณทำเพื่อผมเช่นนี้ คุณอย่าคุกเข่าขอร้องเขา อย่า อย่าทำอย่างนั้น!”

“ฮ่าๆๆๆ!”

เจ้าเมืองหวยเฉิงหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ เขาชอบความรู้สึกที่ได้ควบคุมทุกอย่างแบบนี้ และก็ชอบดูคนที่อ่อนแอหมดปัณญาไม่สามารถทำอะไรได้แบบนี้

ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ ต่างจ้องตาไม่กะพริบกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา กระตุ้นความรู้สึกในหัวใจขึ้นเล็กน้อย

เจ้าเมืองมู่จ้องมองหยางเฉิน ในแววตาแฝงด้วยความรู้สึกผิด เขาก็อยากช่วยหยางเฉิน แต่ตอนนี้ นักดาบเงาเพชฌฆาตได้รับบาดเจ็บสาหัส ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาต่อสู้กับราชายา ก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน สภาวะตอนนี้ แทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าเมืองหวยเฉิง

“หยางเฉิน!”

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินกำลังจะคุกเข่าลง จู่ๆเจ้าเมืองมู่ก็เปิดปาก และเรียกชื่อหยางเฉิน

หยางเฉินมองไปที่เจ้าเมืองมู่ด้วยท่าทีที่ไร้ความรู้สึก แต่ไม่ได้พูด

เจ้าเมืองมู่มองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้าเมืองหวยเฉิงคนที่คุณต้องการคือหยางเฉิน ในเมื่อเขาตกลงจะไปกับคุณแล้ว ทำไมคุณยังต้องบีบคั้นกันอีก? ถึงแม้เขาจะคุกเข่าขอร้องคุณ แล้วยังไงล่ะ? คุณเป็นถึงเจ้าเมืองหวยเฉิงที่สง่า จำเป็นต้องไปดูหมิ่นรุ่นน้องคนหนึ่งด้วยเหรอ?”

ทันทีที่พูดเช่นนี้ออกมา ทุกคนต่างก็มองไปที่เจ้าเมืองมู่ด้วยความประหลาดใจ

หยางเฉินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเจ้าเมืองมู่ไม่มีวิธีที่จะปกป้องเขา เขาไม่ได้ตำหนิอีกฝ่าย ในเมื่อสถานการณ์ของจวนมู่ในตอนนี้ก็แย่มากแล้ว แทบไม่มีวิธีที่จะจัดการเจ้าเมืองหวยเฉิง

แต่ตอนนี้เจ้าเมืองมู่ถึงกับช่วยพูดเข้าข้างตัวเอง

เจ้าเมืองหวยเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดว่า “เจ้าเมืองมู่คุณกำลังคิดที่จะเข้ามาแทรกแซงเรื่องระหว่างผมกับเขาใช่ไหม?”

เจ้าเมืองมู่พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “หากผมต้องการแทรกแซง ก็คงลงมือกับคุณไปแล้ว เพียงแต่สิ่งที่คุณทำ ทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจมาก”

“คุณพาหยางเฉินไป ผมไม่ขอแทรกแซง แต่คนของเขา จวนมู่ต้องปกป้องแน่น่อน”

หลังพูดจบ เขามองไปที่หยางเฉินอีกครั้ง และพูดอย่างจริงจัง “หยางเฉิน ผมขอโทษจริงๆ ผมทำได้แค่เสียสละคุณ เพื่อปกป้องจวนมู่ แต่คุณวางใจเถอะ มีผมอยู่ คนของคุณ ต้องปลอดภัยแน่นอน”

หลังจากได้ฟังคำพูดของเจ้าเมืองมู่ หยางเฉินรู้สึกซาบซึ้งใจมาก พยักหน้าอย่างแรง มองไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดว่า “ขอบคุณเจ้าเมืองมู่ ที่ท่านยอมช่วยปกป้องคนของผม ผมก็รู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณมาก ถ้าหากมีชาติหน้า บุญคุณนี้ ผมต้องตอบแทนอย่างแน่นอน!”

เจ้าเมืองมู่ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกเสียใจอย่างมาก

เจ้าเมืองหวยเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดว่า “ถ้าหากว่าไม่ว่ายังไงผมก็ต้องแตะต้องคนของเขาล่ะ?”

เจ้าเมืองมู่พูดอย่างเย็นชา “ผมบอกแล้ว คนของเขา จวนมู่จะต้องปกป้อง หากเจ้าเมืองหวยเฉิงอยากลอง ดูซิว่าผมกล้าที่จะสู้ตายกับคุณหรือเปล่า ก็เข้ามาเลย!”

พูดจบ โมเมนตัมที่แรงกล้า ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา

ในแววตาของเจ้าเมืองหวยเฉิงมีเจตนาฆ่าอันแรงกล้า ผู้แข็งแกร่งที่อยู่รอบตัวเขา แต่ละคนต่างก็ระเบิดโมเมนตัมวิถีบู๊ออกมา ทันใดนั้น ทั่วทั้งจวนมู่ก็ถูกล้อมรอบด้วยโมเมนตัมที่รุนแรง

สงคราม กำลังจะเริ่มขึ้น!

หยางเฉินจ้องมองเจ้าเมืองหวยเฉิงอย่างไร้ความรู้สึก กำลังเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทุกเวลา

“ฆ่า!”

ชั่วขณะหนึ่ง ผู้แข็งแกร่งของเจ้าเมืองหวยเฉิงต่างก็พุ่งเข้าหาผู้แข็งแกร่งของจวนมู่

“เจ้าเมืองหวยเฉิง!”

เจ้าเมืองมู่เห็นผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ล้มลงทีละคน ทันใดนั้นก็โกรธสุดขีด

เจ้าเมืองหวยเฉิงจ้องมองเจ้าเมืองมู่อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งที่คุณบังคับให้ผมทำ ในเมื่อเพื่อหยางเฉินคนเดียว ยอมเป็นปรปักษ์กับผม ถ้างั้นหลังจากวันนี้ ในโลกนี้จะไม่มีจวนมู่อีก!”

เจ้าเมืองมู่โกรธจนระงับไม่อยู่ เขาอยากจะไปฆ่ากลุ่มคนของเจ้าเมืองหวยเฉิงที่มาบุกรุก แต่ตอนนี้ เขารู้อย่างชัดเจน เมื่อไหร่ที่เขาลงมือ เจ้าเมืองหวยเฉิงก็จะลงมือกับผู้แข็งแกร่งของจวนมู่เช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงไม่ลงมือ ได้แต่ปล่อยให้ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่มารับมือกับผู้แข็งแกร่งของเจ้าเมืองหวยเฉิง

เมื่อมองดูการสังหารรอบๆ หยางเฉินตกตะลึงอยู่กับที่ ดวงตาทั้งคู่ที่เป็นสีแดง ก็แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ และความโกรธที่บ้าคลั่ง ก็พุ่งออกมาจากร่างกายเขา

เขาต้องการจะขัดขวางทุกสิ่งนี้ แต่ก็ทำไม่ได้

“พอแล้ว!”

ทันใดนั้นเจ้าเมืองมู่ก็ตะโกนออกมาทันที

หากยังสู้กันต่อไป ผู้แข็งแกร่งของจวนมู่อาจถูกฆ่าตายจนหมดจริงๆ

เจ้าเมืองหวยเฉิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ขอเพียงหยางเฉินคุกเข่าขอร้องผม ผมก็จะให้คนหยุด”

เจ้าเมืองมู่จ้องเขม็งอย่างโกรธเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้าย แววตาของเขาก็จ้องมองไปที่ตัวหยางเฉิน สีหน้าเต็มไปด้วยความตำหนิตนเอง

“หยางเฉิน ผมขอโทษ!”