The king of War นิยาย บท 1722

หยางเฉินรู้ และก็เข้าใจเจ้าเมืองมู่ เป็นเพราะเจ้าเมืองมู่ต้องการช่วยเขา ประโยคเดียว จนทำให้เจ้าเมืองหวยเฉิงโกรธ ทำให้จวนมู่ต้องสูญเสียอย่างหนัก

ตอนนี้เจ้าเมืองมู่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว

หยางเฉินส่ายหัว “เจ้าเมืองมู่ คนที่ควรจะขอโทษ คือผม!”

พูดจบ เขามองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ทันใดนั้นก็คุกเข่าด้วยขาสองข้าง

แต่ในขณะที่เขากำลังจะคุกเข่าลงกับพื้น มือข้างหนึ่ง ทันใดนั้นก็วางบนไหล่ของเขา นั่นก็คือเหล่าจิ่ว

เหล่าจิ่วน้ำตาคลอเบ้า มองหยางเฉินและพูดว่า “คุณรู้ไหม ว่าทำไมเขายืนกรานที่จะให้คุณคุกเข่า ? เพราะเขากลัวพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊ของคุณมาก เมื่อไหร่ที่คุณมีชีวิตรอดไปจากที่นี่ หลังจากวันนี้ไปก็คือวันหายนะของเขา”

“แต่หากวันนี้คุณคุกเข่าลงให้เขา จิตวิญญาณวิถีบู๊ของคุณก็จะได้รับความเสียหาย จากนี้ไป ความสำเร็จของวิถีบู๊ จะหยุดเพียงแค่นั้น แม้ว่าคุณจะมีชีวิตอยู่และไปจากที่นี่ได้ แต่ชาตินี้ก็อย่าหวังที่จะเหนือกว่าเขาเลย”

หลังจากฟังคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินก็ตระหนักได้ทันที แต่ว่า ถ้าเขาไม่คุกเข่าอ้อนวอนเจ้าเมืองหวยเฉิง แล้วเจ้าเมืองหวยเฉิงจะยอมปล่อยจวนมู่ได้ยังไง? แล้วจะยอมปล่อยคนของเขาไปได้ไง?

แต่ถ้าวิถีบู๊ของเขาหยุดชะงัก ต่อไปข้างหน้า เขาจะล้างแค้นได้ยังไง?

“ที่แท้เป็นแบบนี้!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง

เรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้า มันโหดร้ายมาก นี่ก็คือแดนวิถีบู๊ เป็นโลกที่โหดร้ายมาก มีแต่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่น่าเคารพยกย่อง ผู้อ่อนแอก็ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีพลังที่จะป้องกันตนเอง และไม่มีคุณสมบัติที่จะปกป้องคนที่อยู่รอบข้าง

“ตูม!”

ทันใดนั้น วิถีบู๊อันทรงพลัง ก็พุ่งออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน และเมฆสีดำที่ปกคลุมอยู่เหนือจวนมู่ ก็หายไปในทันที จากนั้นก็มีแสงสีสดใสปรากฏขึ้น

โมเมนตัมวิถีบู๊บนร่างกายของหยางเฉิน ค่อยๆสงบลง นี่คือความประทับใจในแดนวิถีบู๊ของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น

“ฝ่าทะลวงแล้ว!”

ทันใดนั้นเหล่าจิ่วก็ดีใจมาก ภายในใจรู้สึกมีความสุขแทนหยางเฉินจริงๆ

หลังจากที่ความแข็งแกร่งได้เข้าสู่แดนเหนือมนษย์ ทุกครั้งที่ทะลวงแดน ระดับความยากจะสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทะลวงแดนใหญ่ยิ่งยากกว่า

เช่นเดียวกับนักดาบเงาเพชฌฆาต เมื่อตอนที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายฝ่าทะลวงเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ใช้เวลาไปไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่ในตอนท้ายต้องมาถูกขัดจังหวะ

แต่หยางเฉิน ในช่วงเวลาอันสั้น ถึงกลับฝ่าทะลวงผ่านเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอด เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น พรสวรรค์ด้านบูโดและความเข้าใจ ช่างเป็นมารร้ายจริงๆ

เจ้าเมืองมู่แหงนมองบนท้องฟ้าในจวนมู่ที่มีแสงสีสดใสบน สีหน้าของเขา เต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่คือ แดนที่สมบูรณ์แบบ!”

ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเดียวกัน ก็มีแข็งแกร่งและอ่อนแอที่แตกต่างกัน แดนวิถีบู๊นั้นบริสุทธิ์ ภายในแดนเดียวกัน พลังก็จะยิ่งแข็งแกร่งกว่า แต่แดนที่สมบูรณ์แบบ กลับเป็นแดนวิถีบู๊ที่บริสุทธิ์ที่สุด

ผู้ที่ฝึกวิถีบู๊ในแดนสมบูรณ์แบบ ในระดับแดนเดียวกันไม่มีใครสู้ได้ และยังสามารถข้ามแดนเพื่อสังหารศัตรูได้

ผู้แข็งแกร่งแบบนี้ ไม่มียกเว้น เมื่อการฝึกฝนถึงชั้นยอด ก็คือผู้ที่ยอดเยี่ยมมาก

แม้แต่ตระกูลบู๊โบราณที่เก่าแก่ ก็ไม่แน่ว่าจะมีผู้ที่อยู่ในแดนที่สมบูรณ์แบบ แต่วันนี้ ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในเหตุการณ์ ถึงกลับได้เห็นการปรากฏตัวของผู้ที่เป็นวิถีบู๊ในแดนสมบูรณ์แบบ

หยางเฉินในขณะนี้ รู้สึกได้เพียงทั่วทั้งร่างกาย เต็มไปด้วยพลัง และโมเมนตัมวิถีบู๊ในตัว พุ่งสูงขึ้นหลายเท่า

“ตงฟางหยวน ฆ่าหยางเฉินซะ!”

สีหน้าของเจ้าเมืองหวยเฉิงเต็มไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็ออกคำสั่ง

เขากลัวแล้วจริงๆ ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนวิถีบู๊ที่สมบูรณ์แบบ เมื่อให้เวลาเขาเต็มที่ คาดว่าคงใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแน่นอน

แดนวิถีบู๊ของหยางเฉิน หากเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดจริงๆ เว้นแต่เจ้าเมืองหวยเฉิงจะฝ่าทะลวงไปถึงแดนวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งกว่านี้ ไม่เช่นนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉินแน่นอน

ดังนั้น ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะมีพลังอำนาจบางอย่างเพิ่มขึ้นจึงจำเป็นต้องทำลายมันก่อน

เจ้าเมืองหวยเฉิงตะโกนอย่างกระวนกระวายใจ “ฆ่าเขาซะ! ฆ่าเขาซะ!”

"ครับ!”

ตงฟางหยวนพุ่งตรงไปฆ่าหยางเฉินทันที

“หยางเฉิน รีบออกไปจากจวนมู่!”

ทันใดนั้นเหล่าจิ่วคำรามเสียงดัง ไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน เขาผลักหยางเฉินออกไป จากนั้นเขาก็กินยาเม็ดสีดำโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย