The king of War นิยาย บท 1046

เมื่อมองดูลูกสาวที่พยายามกลั้นน้ำตา ฉินซีก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกต่อไปและน้ำตาก็ไหลลงมา

เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของลูกสาวอย่างไร เพราะแม้แต่เธอก็ไม่รู้ว่าหยางเฉินยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ถ้ายังมีชีวิตอยู่ หยางเฉินจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?

เธอยังคงเก็บคลิปวิดีโอของอุบัติเหตุของหยางเฉินในวันนั้นเอาไว้ในโทรศัพท์มือถือของเธอ

รถของหยางเฉินถูกรถบรรทุกหนักชนกระเด็น และยังถูกหินบนยอดเขากลิ้งลงมาทับเป็นจำนวนมาก อุบัติเหตุร้ายแรงเช่นนี้ แม้ว่าหยางเฉินจะยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมากทีเดียว?

ยิ่งฉินซีคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งยอมรับความจริงได้ยากขึ้นเท่านั้น เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าลูกสาว แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ได้เลย

เมื่อเห็นว่าแม่กำลังร้องไห้ เสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน ทันใดนั้น เธอร้องไห้ “โฮ” ออกมา “คุณพ่อไม่ต้องการเราแล้ว พ่อจะไม่กลับบ้านอีกแล้ว คุณพ่อเป็นคนโกหก ไหนบอกว่าจะอยู่กับเสี้ยวเสี้ยวตลอดไป...”

ฉินซีกอดลูกสาวแน่นในอ้อมอกของเธอ พยายามกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่ แต่ก็สะอื้นไห้และพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ในรถไมบัคสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่ริมถนน หยางเฉินเห็นภาพนี้และได้ยินคำพูดของลูกสาว

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะแตกสลาย ไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือลูกสาว เขาก็ไม่อยากให้พวกเธอร้องไห้

แต่เขายังไม่สามารถปรากฏตัวได้ในขณะนี้ มีบางเรื่องรอให้เขารับผิดชอบอยู่

จนกระทั่งฉินซีพาเสี้ยวเสี้ยวกลับไป หยางเฉินก็ถอนหายใจและสั่งการ “ออกรถ!”

ในห้องทำงานรองผู้จัดการทั่วไปที่ชั้นบนสุดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ฉินยีนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานซึ่งมีกองเอกสารวางอยู่มากมาย เธอกำลังก้มหน้ายุ่งอยู่กับมัน

ตั้งแต่ตอนเช้าที่มาถึงบริษัท เธอก็ทำงานพวกนี้มาตลอด ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันด้วยซ้ำ

“ประธานฉิน นี่มันดึกมากแล้ว คุณควรเลิกงานกลับบ้านได้แล้ว!”

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามา เขามองไปที่ฉินยีที่ยังยุ่งอยู่และเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมเธอ

“ประธานลั่ว!”

เมื่อฉินยีเห็นชายคนนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมองดูเขา จากนั้นก็ก้มหน้าทำงานต่อไปพร้อมกับพูดว่า “ฉันยังมีงานต้องทำให้เสร็จ เสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน”

ลั่วปิงถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่หยางเฉินประสบอุบัติเหตุ ทั้งฉินซีและฉินยีก็เป็นแบบนี้ ทั้งสองคนดูเหมือนจะเบื่อโลก ข้าวกลางวันก็ไม่กิน เอาแต่ทำงานไม่หยุด

ถ้าไม่ใช่เพราะฉินซีไปรับลูก เธอก็คงอยู่ในห้องทำงานเหมือนทุกวันเช่นกัน

“ท่านประธาน เขาต้องยังมีชีวิตอยู่แน่นอน!”

ทันใดนั้นลั่วปิงก็พูดขึ้น

ประโยคนี้ทำให้ฉินยีที่กำลังเซ็นชื่ออยู่ มือที่จับปากกาสั่นเทิ้มอย่างฉับพลัน ทิ้งรอยขีดยาวไว้ตรงตำแหน่งลายเซ็น

เธอเงยหน้าขึ้นมองลั่วปิงในทันใด รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย น้ำเสียงสั่นเครือ “คุณ คุณบอกว่าพี่เขยของฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

ในเวลานี้ สายดวงตาของลั่วปิงเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ผมติดตามท่านประธานมาตั้งแต่ที่เขากลับมาถึงเจียงโจว ยังไม่เคยเห็นปัญหาที่เขาแก้ไม่ได้”

“ผมมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าท่านประธานของเราไม่เพียงแค่มีชีวิตอยู่ แต่ยังมีชีวิตที่ดีด้วย เขาแอบมองพวกเราทุกคนอยู่ตลอดเวลา”

“ผมเชื่อว่า อีกไม่นานท่านประธานจะต้องกลับมา!”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉินยีจมอยู่ในความรู้สึกผิด ยังไม่มีเคยใครบอกเธออย่างมั่นใจว่าหยางเฉินยังมีชีวิตอยู่เหมือนลั่วปิง