The king of War นิยาย บท 1110

หลิวเหล่าก้วยพยักหน้า จ้องไปที่ลูกศิษย์ที่อายุน้อยที่สุด และกล่าวว่า “อาจารย์อาจไม่มีโอกาสก้าวข้ามแดนเทพในชีวิตนี้แล้ว แต่คุณอายุยังน้อย และคุณอาจสามารถก้าวไปสู่ระดับนั้นในอนาคต"

“ถ้าวันหนึ่ง คุณก้าวไปถึงระดับนั้นจริงๆ แม้ว่าอาจารย์จะตาย ก็ตายตาหลับแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวเหล่าก้วย ดวงตาของศิษย์คนเล็กก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า“อาจารย์ไม่ต้องกังวล ต่อไปผมจะฝึกฝนให้หนักขึ้นอย่างแน่นอน และมุ่งมั่นที่จะเข้าสู่แดนเทพโดยเร็วที่สุด สักวันหนึ่ง ผมจะก้าวไปที่ระดับนั้นแน่นอน"

"ดีๆ!"

หลิวเหล่าก้วยพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ

ตอนนี้ศิษย์คนโต เหมียวหยุนกว่างเสียชีวิตแล้ว เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับศิษย์คนเล็กที่มีพรสวรรค์ด้านบูโดที่ดีที่สุด

“ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่ตายแล้ว เราควรทำอย่างไรดี? เราจะไปฆ่าไอ้สารเลวเพื่อแก้แค้นแทนศิษย์พี่หรือไม่?”

ศิษย์คนเล้กถามอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้ศิษย์คนเล็กประหลาดใจก็คือ หลิวเหล่าก้วยที่คอยปกป้องข้อบกพร่องของเขามาโดยตลอด ส่ายหัวและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ศิษย์พี่ของคุณเข้าสู่แดนเทพชั้นกลางแล้ว และหลังจากกระตุ้นพิษกู่ในร่างกายของเขา พลังการต่อสู้ของเขาจะพุ่งทะยาน”

“เขาใช้ทุกวิถีทางร่วมกัน และเขาน่าจะสามารถระเบิดความแข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดได้ ถึงกระนั้น เขาก็ยังตาย เห็นได้ว่าคนที่ฆ่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน”

“ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ ไม่ใช่ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเราสามารถจัดการได้ มันไม่สายเกินไปสำหรับสุภาพบุรุษที่จะแก้แค้น สิบปีก็ไม่สายไป! สักวันหนึ่ง เราจะแก้แค้นให้ศิษย์พี่ใหญ่ของคุณแน่นอ!”

ศิษย์คนเล็กพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขากัดฟันและพูดว่า “ผมจะพยายามฝึกฝนและเข้าสู่แดนเทพโดยเร็วที่สุด!”

“ศิษย์ดี!”

หลิวเหล่าก้วยกล่าวด้วยดวงตาสีแดง

ในเวลานี้ เขายังคิดแผนใหญ่ในใจ เมื่อแผนสำเร็จ ความแข็งแกร่งของเขาจะพุ่งสูงขึ้น

หลังจากที่ศิษย์คนเล็กจากไป หลิวเหล่าก้วยได้โทรศัพท์ออก “ผมจะให้เวลาคุณเพียงครึ่งเดือน และภายในครึ่งเดือน ถ้าคุณไม่สามารถรวบรวมผู้แข็งแกร่งแดนเทพสี่คนได้ ความร่วมมือระหว่างเราก็ช่างเถอะ "

พูดเสร็จก็วางสายไปตรงๆ

ในสายตาของชาวเมืองเหมียว หลิวเหล่าก้วยเป็นคนที่แปลกประหลาด โหดเหี้ยม แต่มีเพียงลูกศิษย์สี่คนเท่านั้นที่รู้ว่า หลิวเหล่าก้วยได้เห็นสี่คนเป็นคนของเขา

สีของเหมียวหยุนกว่าง ทำให้หลิวเหล่าก้วยกระตือรือร้นที่จะใช้แผนเลือดศักดิ์สิทธิ์ของเขา เมื่อประสบความสำเร็จ ความแข็งแกร่งด้านบูโดของเขา จะเข้าสู่แดนเทพชั้นยอดทันที

ถึงตอนนั้น เขาเพิ่มวิธีการบางอย่างออกมา และพลังการต่อสู้ของเขาจะไปถึงอีกระดับ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องประชุมพันธมิตรตระกูลคิง

กษัตริย์ไป๋เรียกประชุมสมาชิกของกลุ่มพันธมิตรตระกูลคิงอีกครั้ง แต่คราวนี้ มีเพียงสามคนในห้องประชุมพันธมิตร

นอกจากกษัตริย์ไป๋แล้ว ก็มีแค่กษัตริย์หม่าและกษัตริย์เซว สำหรับกษัตริย์เฉา พวกเขาได้เสียชีวิตไปแล้วในราชวงศ์ฉิน

ในห้องประชุม สีหน้าของกษัตริย์ทั้งสามนั้นซีดมาก เพราะพวกเขาทั้งหมดได้ข่าวว่ากษัตริย์เฉาถูกสังหาร

เมื่อกษัตริย์เฉาสิ้นพระชนม์ ความแข็งแกร่งของพันธมิตรตระกูลคิงก็ลดลงโดยตรงหนึ่งในสี่

“เมื่อกี้ หลิวเหล่าก้วยโทรมา และแจ้งเราว่า ภายในครึ่งเดือน เราต้องรวบรวมผู้แข็งแกร่งแดนเทพสี่คนให้เขา ไม่เช่นนั้น ที่เขาสัญญาว่าจะช่วยเราต่อสู้เพื่อตี้ชุน ก็จะโมฆะ”

สุดท้ายแล้ว กษัตริย์ไป๋ก็แจ้งข่าวร้าย

การตายของเฉาเยว่ ได้สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อพันธมิตรของพวกเขาแล้ว และตอนนี้ก็มีปัญหาใหม่

“ภายในครึ่งเดือน หากต้องการให้ผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ลงมือ สามารถใช้วิธีการพิเศษเท่านั้น”

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเราก็เอาแบบนี้แล้วกัน ส่งคนไปลงมือกับตระกูลหลงอย่างลับๆ จากนั้นจึงโยนความผิดให้หยางเฉิน!”

กษัตริย์ไป๋ตัดสินใจทันที

หยางเฉิน ซึ่งอยู่ที่ราชวงศ์ฉิน จู่ๆก็จาม “มีคนพูดถึงเรื่องไม่ดีของผมอยู่หรือเปล่า?”

"ฮ่าๆๆ!"

ฉินเต๋อเจิ้งอารมณ์ดี หัวเราะเสียงดัง “คุณเชื่อในไสยศาสตร์ด้วยเหรอ!”

ตั้งแต่กำจัดเหมียวหยุนกว่างและเฉาเยว่แล้ว ฉินเต๋อเจิ้งก็อยู่กับหยางเฉิน และทั้งสองได้พูดคุยกันมากมายเกี่ยวกับการพัฒนาในอนาคตของราชวงศ์ฉิน

หยางเฉินยิ้ม ยกมือขึ้นมองดูเวลาบนนาฬิกา และกล่าวว่า “คุณท่านรอง ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับบ้านกับพ่อแล้ว!”

เมื่อคืนผมเพิ่งสัญญากับภรรยาและลูกสาวว่า ผมจะไม่ทิ้งภรรยาและลูกสาวอีกในอนาคต ณ จุดนี้ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงในการกลับไปที่เยี่ยนตูจากเมืองคิงฉิน และยังพอมีเวลาบ้าง

เมื่อได้ยินว่าหยางเฉินกำลังจะจากไป ฉินเต๋อเจิ้งรู้สึกลังเลเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “หยางเฉิน พักที่ราชวงศ์ฉินสักหนึ่งคืนค่อยไปเถอะ!”

หยางเฉินส่ายหัว รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "ผมสัญญากับเสี้ยวเสี้ยวว่าจะไม่ทิ้งพวกเธอไว้อีก"

เมื่อเห็นหยางเฉินพูดเช่นนี้ ฉินเต๋อเจิ้งก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะรั้งหยางเฉินไว้ในเมืองคิงฉิน

“โอเค ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมจะไม่รั้งคุณแล้ว เมื่อไหร่ที่คุณมาที่นี่ ช่วยพาภรรยาและลูกสาวของคุณ มาด้วย ผมอยากพบหลานสาวและเหลนสาวของผมด้วย”

ฉินเต๋อเจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม