The king of War นิยาย บท 113

หยางเสี่ยงหมิงโอหัง ต่อให้กิจการของตระกูลทั้งหมดกำลังเผชิญกับวิกฤต แต่ก็ยังคงหยิ่งผยองได้เหมือนเดิม

เฉียนเปียวมองหยางเซี่ยงหมิงอย่างไร้ความรู้สึก เพียงแต่รู้สึกเศร้าแทนกบในกะลาอย่างตระกูลหยาง พวกเขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าคนที่ตัวเองทำผิดด้วยนั้น เป็นใคร

＂ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ขอให้ตระกูลหยางอยู่รอดฝั่ง ข้าน้อยลาก่อน！＂

เฉียนเปียวยกมือกล่าว สำหรับบุญคุณที่ช่วยชีวิตของตระกูลหยาง ได้ทดแทนหลายเท่าแล้ว จากนี้ไปความเป็นความตายของคนตระกูลหยาง จะไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองอีกต่อไป

หยางเซี่ยงหมิงหลับตาลง ด้วยสายตาอาฆาต

เห็นเพียงเขาโบกมือ ยอดฝีมือกว่าสิบคนของตระกูลหยาง ขวางหน้าประตูทันใด

เฉียนเปียวขมวดคิ้ว หัวไปมองหยางเซี่ยงหมิง ＂ผู้นำตระกูลหยาง หมายความว่าไง？＂

＂ตระกูลหยางของฉันเป็นที่ๆแกจะมาก็มา จะไปก็ไปงั้นหรือ？ ＂

หยางเซี่ยงหมิงหน้าตาดุดัน กล่าวอย่างไม่ไยดี ＂ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน แปดปีก่อน แกได้ตายไปแล้ว ในเมื่อฉันช่วยชีวิตแก ไม่ว่าแกจะจัดการเรื่องของตระกูลหยางมากมายเท่าไหร่ แต่ชีวิตแกก็ยังเป็นของฉัน＂

เฉียนเปียวคิดพิจารณา ＂ผู้นำตระกูลหยาง ไม่คิดจะจากกันดีๆแล้วใช่มั้ย？＂

สำหรับตระกูลหยาง นอกจากเฉียนเปียวจะทดแทนบุญคุณแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก

หยางเซี่ยงหมิงกล่าวอย่างเลือดเย็น ＂ตอนนี้ฉันมีสองทางให้แกเลือก ทางแรก แกอยู่ที่ตระกูลหยางต่อไป ฉันไม่มีทางทำไม่ดีกับแก ทางที่สอง ทิ้งชีวิตของแกไวที่ตระกูลหยาง＂

＂ผู้นำตระกูลหยาง คุณน่าจะเข้าใจ แค่ตระกูลหยาง กักผมไว้ไม่ได้หรอกนะ＂

เฉียนเปียวกล่าวอย่างสงบ ด้วยสีหน้าไม่หวาดกลัวใดๆ

หยางเซี่ยงหมิงเยาะเย้ย “บนโลกนี้ ไม่ว่าใครจะฝีมือดีขนาดไหน ก็ต้านทานกระสุนปืนไม่ได้！”

เมื่อเขาพูดจบ ยอดฝีมือตระกูลหยางสิบคนที่ล้อมเฉียนเปียวไว้ หยิบปืนที่ซ่อนอยู่ในชุดสูทออกมา

ราวกับรอคำสั่งของหยางเซี่ยงหมิง ก็จะปลิดชีพเฉียนเปียวในทันใด

เมื่อเฉียนเปียวเห็นดังนี้ หน้าตาเคร่งเครีดขึ้นไปอีก แม้เขาจะรู้ถึงความร้ายกาจของหยางเซี่ยงหมิง แต่ยังไงก็ไม่คาดคิด ว่าตนทำเพื่อตระกูลหยางมากมายขนาดนี้ วันนี้อยากจากกันด้วยดี ตระกูลหยางกลับทำกับเขาแบบนี้

เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกอาฆาตอย่างแรงกล้าต่อตระกูลหยาง

＂ไอ้เนรคุณ ผู้นำฆ่ามันไปเลยก็จบ จะให้มันเลือกอีกทำไม？＂

＂คิดว่าตัวเองมีฝีมือนิดหน่อย แล้วจะมองข้ามตระกูลหยางของเราได้？รนหาที่ตายจริงๆ！＂

＂ก็แค่สุนัขรับใช้ของตระกูลหยางของฉัน ยังคิดจะกัดเจ้าของอีก ไอ้แกว่งเท้าหาเสี้ยน！＂

คนของตระกูลหยาง ด่าเฉียนเปียวไม่หยุด หนึ่งในนี้ ถึงขั้นหลายคน ล้วนเคยได้รับการช่วยชีวิตจากเฉียนเปียวมาแล้วทั้งนั้น แต่ในตอนนี้ กลับไม่มีแม้แต่คนเดียวออกหน้าแทนเขา แต่กลับดูถูกเหยียดหยามเขาอีก

เฉียนเปียวหน้าตาเฉยชา กล่าวอย่างสงบ ＂หลายปีมานี้ ผมเฉียนเปียวทำเรื่องร้ายๆมามากมายตลอดเวลาที่อยู่กับคุณ แปดปีก่อน ผมต้องตายแล้ว นี่มีชีวิตเพิ่มมาอีกแปดปี ผมได้กำไรแล้ว สำหรับผม ความตายน่ากลัวที่ไหนกัน？＂

เมื่อพูดจบ เขาอ้าแขนออก ＂ในเมื่อให้ผมเลือก งั้นผมเลือกข้อสอง ตาย！＂

ขณะนี้ เขาไม่มีความกลัวแต่อย่างใด และไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย หลายปีมานี้เขาผ่านอะไรมามาก แต่ความจริงมีเขาเองเท่านั้นที่รู้ ความเจ็บปวดในใจ มันทุกข์ทรมานเหลือเกิน สำหรับเขา มีแค่ความตายเท่านั้นที่จะปลดพันธะได้จริงๆ

เดิมทีหยางเซี่ยงหมิงแค่อยากบีบให้เฉียนเปียวทำเพื่อตระกูลหยางต่อไป แต่ไม่คิดว่าเขาไม่อยากอยู่แล้วเสียด้วยซ้ำ เลือกที่จะตายสถานเดียว

“เฉียนเปียว แก่ยังวัยรุ่น ยังมีเวลาอีกมาก เพียงแค่อยู่กับตระกูลหยาง ไม่มีอะไรที่แกไม่ได้ แล้วทำไมต้องเลือกที่จะตายเล่า?"

หยางเซี่ยงหมิงไม่เต็มใจ อยากจะพูดโน้มน้าวเฉียนเปียว

ถ้าก่อนหน้าที่ยังไม่เจอหม่าชาว บางทีเขาอาจเลือกที่จะอยู่ที่ตระกูลหยาง ตอนนี้รู้แล้วว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แล้วเขายังมีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร？