The king of War นิยาย บท 1131

เวลานี้ ปีศาจขาวยังได้รับบาดเจ็บหนัก มุมปากมีเลือดสดไหลออกมา ส่วนปีศาจดำไม่ได้ปราฏตัว นี่ทำให้หลงเทียนหยู่มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง

“องค์ชายครับ ปีศาจดำ ตายแล้วครับ!”

ปีศาจขาวตาแดงก่ำ กัดฟันแน่นบอกไป

ครื้น!

หลงเทียนหยู่เพียงรู้สึกว่าในหัวสมองเกิดเสียงดังกระหึ่ม สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

สองปีศาจขาวดำเป็นสองคนข้างกายเขาที่แกร่งที่สุด หากทั้งสองร่วมมือกัน สามารถฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้นได้เลย

เวลานี้ คาดไม่ถึงจะมีเพียงปีศาจขาวกลับมา แถมยังบอกว่าปีศาจดำโดนฆ่าแล้ว?

พื้นที่ของเมืองเยี่ยนตูเล็กๆ มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพมากขนานี้ปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“สรุปเป็นใคร กล้าฆ่าคนราชวงศ์หลงของฉัน?”

หลงเทียนหยู่ตะคอกใส่อย่างแค้นเคืองไร้ที่เปรียบ

สูญเสียปีศาจดำไป ปีศาจขาวคนเดียว ทำได้เพียงปล่อยความสามารถกึ่งแดนเทพออกมา

ตัวเขาในปัจจุบันนี้รากฐานวิถีบู๊ได้รับความเสียหายหนักมาก อาการบาดเจ็บภายในร่างกายก็หนักมากเช่นกัน เวลานี้นั่งอยู่บนรถเข็น อยากจะลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง เกรงว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์

ก่อนหน้าจะมาเมืองเยี่ยนตู เขารับประกันอย่างจริงใจและน่าเชื่อถือว่าจะควบคุมเมืองเยี่ยนตูไว้ภายในสามวัน

แต่ว่า เขาเพิ่งมาเมืองเยี่ยนตูได้ครึ่งวัน ก็เกิดเรื่องมากขนาดนี้แล้ว หวางจ้านโดนทำให้ใช้การไม่ได้ เขาเองก็บาดเจ็บสาหัส รากฐานวิถีบู๊ได้รับความเสียหาย

ปัจจุบันนี้ แม้แต่ปีศาจดำกึ่งแดนเทพ ก็ตายแล้ว

แค่คิดก็รู้ได้ถึง ความโกรธแค้นในใจของหลงเทียนหยู่เวลานี้

“บอกมา! สรุปเป็นใครฆ่าปีศาจดำแล้ว?”

หลงเทียนหยู่ตวาดใส่ปีศาจขาว

“เป็นหวางจ้านครับ!”

ปีศาจขาวกัดฟันแน่นตอบไป

“นายว่าอะไรนะ? หวางจ้าน?”

หลงเทียนหยู่ได้ยินชื่ออันนี้ ทันใดนั้นตกใจค้างแล้ว แม้กระทั่งคิดว่าตนเองฟังผิดไป พูดแบบท่าทางเหลือเชื่อ “นายว่า เป็นหวางจ้านฆ่าปีศาจดำแล้วงั้นเหรอ?”

ถึงแม้ปีศาจขาวจะยอมรับความจริงได้ยากมากเหมือนกัน แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ เขากัดฟันตอบว่า “ไม่ทราบว่าบนตัวเขาเกิดอะไรขึ้นแล้วครับ แต่ว่าเขาฆ่าปีศาจดำแล้วจริงๆ ครับ”

“ผมมีความรู้สึกบางอย่าง หวางจ้านในตอนนี้ เมื่อเทียบกับหวางจ้านในอดีตแล้ว ความสามารถยังแกร่งกว่า บางที เขาอาจจะครอบครองกำลังสู้รบของแดนเทพชั้นกลางครับ”

หลงเทียนหยู่สีหน้าซีดเซียว เพราะเหตุนี้เขาจึงกล้าใช้ท่าทีแบบนั้นต่อหวางจ้าน แม้กระทั่งยังส่งสองปีศาจขาวดำออกไปฆ่า เป็นเพราะเขาคิดว่า วิถีบู๊ของหวางจ้านโดนทำลาย และกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว

แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่า หวางจ้านจะฟื้นความสามารถกลับมาดังเดิมแล้ว ไม่เพียงแค่นี้ ยังระเบิดกำลังสู้รบที่แกร่งกว่าเมื่อก่อนออกมาอีก?

“ไม่ใช่!”

หลงเทียนหยู่สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ในทันใด พูดแบบโมโห “ไอ้โง่! ถ้าเกิดหวางจ้านระเบิดกำลังสู้รบแดนเทพชั้นกลางออกมาต่อเนื่องได้จริง แม้แต่ปีศาจดำก็โดนฆ่าทิ้ง แล้วมันปล่อยนายออกมาได้อย่างไร?”

พอได้ยิน ปีศาจขาวก็ตื่นตัวฉับพลัน เบิกดวงตาโตพูดว่า “องค์ชาย ท่านหมายความว่า หวางจ้านใช้วิธีลับแล้ว ฝืนเพิ่มความสามารถด้านวิถีบู๊ขึ้นมา เดิมทีเขายืนหยัดไว้ได้ไม่นานมาก เดิมทีถึงช่วงอ่อนกำลังแล้ว?”

“ไร้สาระ! ไม่อย่างนั้น นายคิดว่าแม้แต่ปีศาจดำเขายังฆ่าทิ้งได้ ทำไมต้องปล่อยนายกลับมาด้วย?”

หลงเทียนหยู่พูดด้วยเสียงโมโห “เพราะเดิมทีเขาไม่มีทางต่อสู้ได้อีก เลยระเบิดความสามารถทั้งหมดออกมาโดยตรง มาฆ่าปีศาจดำ นั่นคืออยากจะขู่ให้นายถอย”

“ถ้าเมื่อกี้นายร่วมมือกับปีศาจดำ ไปฆ่าหวางจ้าน จะยังมีชีวิตรอดได้อย่างไรกัน?”

ปีศาจขาวสีหน้าดูแย่ถึงขีดสุดแล้ว กัดฟันแน่นพูดว่า “นึกไม่ถึงหวางจ้านเจ้าระยำคนนี้ จะต่ำทรามไร้ยางอายขนาดนี้!”

“ราชวงศ์หลงทุกคนฟังให้ดี ทุกคนไปตามให้ฉันเดี๋ยวนี้ ต่อให้ต้องตามจนสุดขอบหล้าฟ้าเขียว ก็ต้องฆ่าหวางจ้านให้ได้!”

หลงเทียนหยู่ตะคอกอย่างฉุนเฉียว “ถ้าใครฆ่าหวางจ้านได้ เงินรางวัลห้าสิบล้าน!”