The king of War นิยาย บท 1155

ในเวลานี้ ผู้นำของหงเฉินไม่ได้สนใจ เรยยิงเลย ดวงตาบูดบึ้งคู่นั้น จ้องมองไปที่บนตัวหยางเฉิน

ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด เขาไม่สามารถมองหยางเฉินออก สถานการณ์เช่นนี้ มีเพียงสองประเภทเท่านั้น หนึ่งคือที่จริงหยางเฉินเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีพื้นฐานวิถีบู๊

ประเภทที่สอง นั่นก็คือของหยางเฉินแข็งแกร่งเกินไป เหนือกว่าหัวหน้าหงเฉิน

ไม่ว่าจะเป็นประเภทหนึ่งหรือประเภทที่สองก็ไม่สามารถทำให้หัวหน้าหงเฉินยอมรับได้

ถ้าหยางเฉินเป็นแค่คนธรรมดาจริงๆ แล้วเขาจะชี้แนะเรยยิงให้สู้ได้อย่างไร?

แต่ถ้าหยางเฉินมีวิถีบู๊ที่เหนือกว่าเขา มันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะหยางเฉินอายุยังน้อยเกินไป

แม้แต่แดนเทพขั้นต้นผู้แข็งแกร่งที่อายุน้อยขนาดนี้ เขาก็ไม่เคยเห็น

เขาไม่เคยเห็นก็จริง แต่เขารู้มีคนคนหนึ่ง

ประเทศจิ่วโจว เมืองเยี่ยนตู หยางเฉิน!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นหัวหน้าหงเฉินก็ดูประหลาดใจ และในที่สุดเขาก็เข้าใจทุกอย่าง

ทำไมฐานที่มั่นของหงเฉินทั้งสิบสองแห่งถึงถูกทำลายติดต่อกัน เพราะทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของหยางเฉินกับเรยยิง!

เพราะเขาเป็นคนสั่งให้นักฆ่าหงเฉินนำคนสำคัญรอบตัวของหยางเฉินมาที่หงเฉิน จากนั้นเลยล่อหยางเฉินมาที่นี่

เพียงแต่ สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมหยางเฉินถึงรวดเร็วขนาดนี้ ก็หาที่นี่พบแล้ว?

“ที่แท้คือคุณนี่เอง!”

จู่ๆหัวหน้าหงเฉินก็มองไปที่หยางเฉิน น้ำเสียงของเขาเย็นชาถึงขีดสุด

หยางเฉินก็มองไปที่หัวหน้าหงเฉิน แต่ในดวงตาของเขา มีความสงบนิ่ง ราวกับแค่มองคนธรรมดาคนหนึ่ง

แววตาแบบนี้ ทำให้หัวหน้าหงเฉินรู้สึกอึดอัดมาก

มองไปที่หงเฉิน จะมีสักกี่คน ที่กล้าสบตาเขา?

บัดนี้ ชายหนุ่มที่ถูกเขาล่อมาถึงที่สำนักงานใหญ่ของหงเฉิน เตรียมตัวที่จะโดนฆ่า ถึงกลับกล้า!

ทั้งสองมองหน้ากันโดยเว้นระยะไว้ แต่ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้เคลื่อนไหวก่อน และดูเหมือนว่าบรรยากาศจะมีเจตนาในการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวกระจายอยู่

แต่สิ่งที่ทำให้คนสงสัยคือ บนตัวหยางเฉินไม่มีออร่าของวิถีบู๊แม้แต่น้อย เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปไม่มีผิด

"ปัง!"

ในเวลานี้ ทันใดนั้นลูซิเฟอร์ก็เตะไปที่ร่างกายของเรยยิง และร่างของเรยยิงลอยห่างออกไปหลายเมตร กระแทกกับผนังคอนกรีตที่หุ้มเหล็กอย่างแรง

คราวนี้ เขาไม่มีแรงที่จะสู้ต่อไปแล้วจริงๆ ล้มลงกับพื้น พอพยายามจะลุกขึ้นก็พบว่าตัวเองทำไม่ได้เลย

เขามองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางขมขื่นและพูดว่า "นายท่านครับ ผมพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว!"

หยางเฉินพยักหน้า หยิบเม็ดยาสีดำออกมา ดีดนิ้ว ยาเม็ดนั้นก็เข้าไปในปากของเรยยิง

เม็ดยาละลายในปากและกลายเป็นกระแสน้ำอุ่นที่ไหลลึกเข้าไปในลำคอของเขา

แม้ว่าไม่รู้ ว่ายาที่หยางเฉินให้ตัวเองกินคือยาอะไร แต่เรยยิงก็รู้ว่ายาเม็ดนี้ต้องช่วยให้เขาฟื้นตัวได้ดีมากอย่างแน่นอน

“คุณพักฟื้นอย่างสบายใจเถอะ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของผม!”

หยางเฉินลุกขึ้นและพูดว่า

"ครับ!"

เรยยิงตอบอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าหยางเฉินต้องการบังคับศักยภาพของเรยยิงออกมา แต่ก็รู้ด้วยว่าตอนนี้เขามาถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ

อีกอย่าง เดิมทีลูซิเฟอร์ก็เป็นผู้แข็งแกร่งของแดนเทพชั้นปลาย แต่เรยยิงเป็นเพียงแดนเทพชั้นกลางของแดนวิถีบู๊ ประการแรก ระหว่างแดน ก็มีช่องว่างที่แตกต่างกันอย่างมาก

เขาสามารถยืนหยัดอดทนได้จนถึงตอนนี้ ก็เกินความคาดหมายของหยางเฉินแล้ว

ไม่เพียงแค่หยางเฉินเท่านั้น แต่นักฆ่าชั้นยอดในหงเฉินก็ตกใจเช่นกัน

ในฐานะที่ลูซิเฟอร์เป็นหนึ่งในนักฆ่าชั้นยอดของหงเฉิน อีกอย่างลูซิเฟอร์ยังมีแดนวิถีบู๊ระดับที่สูงกว่าเรยยิงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ทั้งสองสามารถต่อสู้กันเป็นเวลานานขนาดนี้ ถึงจะยุติการต่อสู้ลง

เมื่อกี้เรยยิงผู้ซึ่งเพิ่งต่อสู้กับลูซิเฟอร์ และในที่สุดก็พ่ายแพ้ให้กับลูซิเฟอร์ ก็ตกตะลึงอ้าปากตาค้างจ้องไปที่หยางเฉิน เขาถึงกับสบายๆง่ายๆคว้าข้อมือของเรยยิงไว้

ลูซิเฟอร์เป็นถึงแดนเทพชั้นปลายผู้แข็งแกร่งเชียวนะ !

ทำไมอยู่ในมือของหยางเฉินเหมือนเด็กคนหนึ่ง ?

การโจมตีเต็มรูปแบบของลูซิเฟอร์ ถึงกับถูกหยางเฉินคว้าไว้ได้ง่ายๆ?

นี้เป็นไปได้ไง?

นี่ไม่ใช่แค่ความคิดของเรยยิงเพียงคนเดียว แต่เป็นความคิดของทุกคนในเหตุการณ์

ผู้นำหงเฉิน รูม่านตาของเขาหดตัวลงทันที ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยางเฉินอย่างไม่ละสายตา

จนถึงวินาทีนี้ เขาถึงรู้ว่า ทำไมนักฆ่าของหงเฉินที่ส่งไปฆ่าหยางเฉินจึงถูกกำจัดหมดสิ้น

เพราะว่าหยางเฉินไม่ใช่แค่แดนเทพผู้แข็งแกร่งธรรมดาทั่วไป แต่เป็นแดนเทพชั้นยอดผู้แข็งแกร่งจริงๆ!

"คุณ...คุณ...นี่...นี่เป็นไปไม่ได้!"

ดวงตาของลูซิเฟอร์เบิกกว้าง พยายามดิ้นหลุดจากมือของหยางเฉิน ถึงรู้ว่าพลังของหยางเฉินน่ากลัวเพียงใด

เขาเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับสองของหงเฉิน แต่ตัวเขากลับไม่สามารถดิ้นหลุดจากข้อมือของคนอื่นที่จับตัวเองไว้ได้

สิ่งนี้ทำให้เขาสงสัยในความแข็งแกร่งในวิถีบู๊ของตัวเองเป็นครั้งแรก

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!”

ลูซิเฟอร์คำราม ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "ไปตายซะ!"

เขาคำรามอย่างโกรธเคือง และหมัดอีกข้างก็ชกไปที่ใบหน้าของหยางเฉิน

"ปัง!"

คราวนี้ หยางเฉินเคลื่อนไหวในที่สุด ทันทีที่ลูซิเฟอร์ยกกำปั้น ก็ถูกหยางเฉินเตะลอยออกไป