The king of War นิยาย บท 1157

พอลงบนพื้นดิน พื้นดินก็สั่นสะท้านราวกับเกิดแผ่นดินไหว เหล่านักฆ่าที่อ่อนแอรอบๆ ต่างก็ตกใจกับพลังงานอันน่าสะพรึง พวกเขาพุ่งเลือดต่อเนื่องออกมากันหมด

เมื่อพวกเขาเห็นว่า เงาของหัวหน้าหงเฉินทับกับเงาของอีกคน ทุกคนก็ตกตะลึง

"ฆ่า!"

หัวหน้าหงเฉินส่งเสียงออกมา ครู่หนึ่งต่อมา เขาก็หายตัวไป

เกือบในเวลาเดียวกัน หยางเฉินก็หายตัวไปเช่นกัน

“บูม บูม บูม!”

กลุ่มนักฆ่าไม่สามารถจับร่างของหยางเฉินและหัวหน้าหงเฉินได้เลย ได้ยินเพียงการปะทะกันอย่างรุนแรงซึ่งทำให้หูของพวกเขาขุ่นมัว

“ไอ้เวร!”

ลูซิเฟอร์กัดฟันแน่น “ไม่คิดว่าไอ้เวรนี้จะแข็งแกร่งถึงขนาดสู้กับหงเฉินได้!”

ดวงตาของซาตานเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม หัวสมองด้านในของเขาก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาพูดอย่างเคร่งขรึม"เด็กคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ฉันไม่เคยเห็นศิลปะการต่อสู้ที่สุดยอดแบบนี้มาก่อน"

ในขณะเดียวกัน สายตาของเขายังคงมีความคลั่งไคล้อยู่เล็กน้อย

ลูซิเฟอร์ขมวดคิ้ว“อะไรนะ?นายชื่นชอบไอ้เวรนี่?”

ซาตานไม่ได้ปกปิดความชื่นชอบที่มีต่อปรากฏยางเฉินและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันชื่นชอบผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ซึ่งมีความแข็งแกร่งเกินกว่าฉัน มีปัญหาหรือไง?”

"ฮึ!"

แสงเย็นวาบในดวงตาของลูซิเฟอร์"แน่นอนว่ามีปัญหา!"

“ฉันรู้ นายมักจะอิจฉาที่ทักษะศิลปะการต่อสู้ของฉันที่แข็งแกร่งกว่านาย ดังนั้นนายจึงอยากที่จะกำจัดฉันเสมอ”

“แต่ตราบใดที่ยังมีหงเฉินอยู่ นายก็จะไม่กล้า แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้นายถูกฉันแซงไปไกลแล้วล่ะ นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันเลยล่ะ”

"ใครสามารถรับประกันได้ว่านายจะไม่ทรยศหงเฉินในสถานการณ์ในตอนนี้?"

รูม่านตาของซาตานหดเล็กลง ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา และพูดอย่างเย็นชา"ลูซิเฟอร์ มีคำกล่าวในจิ่วโจวว่า เลือกกินข้าวได้แล้วแต่ตามใจชอบ แต่การพูดการจานั้นตามใจชอบไม่ได้!"

“นายมากวนตีนฉันแบบนี้ ไม่กลัวหงเฉินดูว่านายหรือไง?”

ลูซิเฟอร์หัวเราะเย็นชา“ฉันแค่พูดความจริงตามที่ฉันคิด ฉันไปกวนนายอย่างไรล่ะ? ถึงหงเฉินรู้ก็ไม่ลงโทษฉัน”

"ฮึ!"

ซาตานไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

“บูม บูม บูม!”

ในเวลานี้ หยางเฉินและหัวหน้าหงเฉินยังคงอยู่ในการต่อสู้ที่ดุเดือด

แม้แต่ความต่อสู้ที่แข็งแกร่งระดับลูซิเฟอร์และซาตานก็ไม่สามารถจับภาพการปรากฏตัวของพวกเขาได้

ไม่ต้องพูดถึงนักฆ่าที่มีพละกำลังไกลจากจุดสูงสุดของอาณาจักรเทพ?

"ปัง!"

ทันใดนั้น เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง และวินาทีต่อมา ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

หยางเฉินและหัวหน้าหงเฉินคนหนึ่งอยู่ซ้ายคนหนึ่งอยู่ขวา พวกเขาอยู่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเคลื่อนขยับอีก

"นี่……"

นักฆ่าหงเฉินเหล่านั้นตกใจกันหมด“หงเฉินชนะแล้วใช่ไหม?”

ลูซิเฟอร์และซาตานก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน

ในขณะนี้ จังหวะการหายใจหยางเฉินและหัวหน้าหงเฉินนิ่งปกติกันทั้งสองคน ไม่สามารถรู้ว่าใครเป็นผู้ชนะ ใครเป็นผู้แพ้

"พัฟ!"

ขณะนี้ หัวหน้าหงเฉินกระอักเลือดออกมา และศิลปะการต่อสู้บนร่างกายของเขาก็ลดลงทันที

ในทางกลับกัน หยางเฉินยังคงสงบและพูดว่า “นายแพ้แล้ว!”

“บูม!”

การกระอักเลือดของหัวหน้าหงเฉิน และคำพูดของหยางเฉิน เห็นถึงผลลัพธ์อย่างชัดเจนแล้ว นักฆ่าหลายร้อยคนของหงเฉินต่างก็ตกตะลึงในขณะนี้

รู้สึกมีเสียงฟ้าร้องผ่าที่ดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา

พวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าหัวหน้าหงเฉินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน และนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็น

มีนักฆ่าจำนวนมากที่ได้เห็นการปรากฏตัวของหัวหน้าหงเฉินเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ

พวกเขารู้เพียงว่าหัวหน้าหงเฉินมีสองราชาปีศาจ คือซาตานและลูซิเฟอร์และความแข็งแกร่งของพวกเขาอยู่ในแดนเทพ

นอกจากนี้ยังมีนักฆ่าสุดยอดสามคน ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็อยู่ในกึ่งแดนเทพ นอกจากนี้ยังมีป้อมปราการสิบสองแห่งในหงเฉิน และหงเฉินของแต่ละฐานก็มีความแข็งแกร่งกึ่งแดนเทพเช่นกัน

แต่ในสายตาของนักฆ่าทั้งหลาย ปรากฏอย่างยิ่ง,อย่านิ่งฉินคือพระเจ้าในใจพวกเขา

ในเวลานี้พวกเขาเห็นกับตาจริง ๆ ว่าพระเจ้าในใจของพวกเขาพ่ายแพ้!

และยังพ่ายแพ้กับชายหนุ่มที่ดูอายุยังไม่ถึงสามสิบปีอีกด้วย

“นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง”

“และในชายแดนเหนือ มีเพียงผู้พิทักษ์แห่งหยางปูรุนแรง และได้ถูกเรียกกันว่าคนเดียวก็สามารถเอาชนะครึ่งประเทศได้”

“ถ้านายไม่ใช่หยางปูไป้ แล้วนายจะเป็นใครได้?”

หยางเฉินหัวเราะอย่างเย็นชา“ในเมื่อนายคิดแบบนั้น มันก็แล้วแต่นายละกัน”

ในเวลานี้ ยิ่งเขาอธิบายมากเท่าไหร่ คนก็จะยิ่งสงสัยเขามากขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่า หลังจากที่หยางเฉินกล่าวคำเหล่านี้ นักฆ่าที่ยังคงสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขาอยู่ก็โล่งใจ

เช่นเดียวกับที่หยางเฉินกล่าว เหนือฟ้ายังมีฟ้า

ใครจะรับรองได้ว่าไม่มีผู้แข็งแกร่งในชายแดนเหนือที่เทียบได้กับผู้พิทักษ์แห่งชายแดนเหนือแล้ว?

ถ้าหยางเฉินเป็นผู้พิทักษ์ดินแดนทางชายแดนเหนือจริงๆ แล้วจิ่วโจวจะปล่อยให้เขาจากไปได้อย่างไร?

ดังนั้นหยางเฉินจึงอาจไม่ใช่ผู้พิทักษ์แห่งชายแดนเหนือ

มีเพียงหัวหน้าหงเฉินเท่านั้นที่ตัดสินใจในใจแล้วว่าหยางเฉินเป็นผู้พิทักษ์แห่งชายแดนเหนือ

“ปล่อยเพื่อนฉันออกมา ฉันปล่อยนายได้!”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา

ครั้งนี้การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

“หยางเฉิน นายคิดว่านายชนะแล้วหรือไง คิดว่าหงเฉินทำอะไรนายไม่ได้แล้วหรือไง?”

จู่ๆ หัวหน้าหงเฉินก็ถามขึ้น

หยางเฉินเลิกคิ้ว"ฉันไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง! ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง!"

“แล้วฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้งเช่นกัน เป็นรองหัวหน้าของหงเฉิน และฉันจะปล่อยเพื่อนนายให้นาย”

หัวหน้าหงเฉินกล่าว

รัศมีความรุนแรงเล็ดลอดออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน

หัวหน้าหงเฉินในเวลานี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาท้ายถูกเลยว่าคิดอะไรอยู่

เขาไม่เข้าใจจริงๆ หัวหน้าหงเแม้แต่เอาความกล้าจากไหน ทั้งๆ ที่แพ้เขาไปแล้ว ยังมาทำตัวอวดเก่งอีก?

ไม่กลัวที่เขากวาดล้างหงเฉินไปหรือไง?

“หงเฉิน เราร่วมฆ่าไอ้เวรนี้กัน!”

ลูซิเฟอร์ก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเคร่งขรึม