The king of War นิยาย บท 1174

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แล้วจะผิดใจกับหยางเฉินได้อย่างไร?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บางทีเราอาจควบคุมเยี่ยนตูไว้ในมือของราชวงศ์หลงผ่านหยางเฉิน ตอนนี้สถานการณ์ของราชวงศ์หลงที่อยู่ในเยี่ยนตู ไอ้ลูกชายเลวคนนี้ มีความรับผิดชอบ!”

หลงเสียงเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น "พ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้เทียนหยู่ ไปตามฆ่าหวังจ้าน หวังจ้านจะทรยศราชวงศ์หลงได้อย่างไร?"

“แล้วเทียนหยู่ จะโดนหยางเฉินทำลายบูโดได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเทียนหยู่ทั้งหมดมันเป็นเพราะท่าน เพราะท่าน!”

"ปัง!"

กษัตริย์หลงโกรธจัด เตะหลงเสียงกระเด็นออกไป และพูดด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด "เจ้าลูกทรยศ กล้าพูดไปเรื่อยอีกหนึ่งคำดู เชื่อหรือไม่ว่าผมจะฆ่าคุณ?"

ลึกเข้าไปในดวงตาของหลงเคอเต็มไปด้วยความได้ใจ เขาแสร้งทำเป็นเกลี้ยกล่อมพี่ชายของเขาอย่างรวดเร็ว“พี่ชาย รีบขอโทษพ่อเร็ว!”

หลงเสียงไม่แม้แต่จะมองหลงเคอเขาแค่หัวเราะเยาะตัวเอง พยายามลุกขึ้นจากพื้น มองไปที่กษัตริย์หลงแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ คราวนี้ท่านผิดไปแล้วจริงๆ!”

พูดจบ เขาจึงหันหลังและเดินโซเซไป

กษัตริย์หลงโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่สุดท้ายแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรกับหลงเสียงอีกเลย

เพราะไม่ว่ายังไง หลงเสียงก็เป็นลูกชายคนโตของเขา และตอนนี้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในราชวงศ์หลงก็มากพอแล้ว หากหลงเสียงถูกเขาฆ่า ราชวงศ์หลงจะสลายไปจริงๆ

“พ่อ ใจเย็นๆ! พี่ใหญ่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเพราะเขาถูกท่านเมิน อันที่จริง พี่ใหญ่ก็มีความสามารถมาก แต่น่าเสียดายที่เทียนหยู่คนนี้ได้ทำสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ต่อราชวงศ์หลง”

หลงเคอกล่าว

ฟังผ่านๆ ดูเหมือนว่าเขาพูดแทนหลงเสียงแต่เขาก็ยังจะพูดถึงหลงเทียนหยู่เห็นได้ชัดว่า เขาต้องการให้กษัตริย์หลงรู้ว่า หลงเทียนหยู่ในตอนนี้ บูโดของเขาถูกทำลายแล้ว กษัตริย์หลงขมวดคิ้ว หรี่ตามองหลงเคอแล้วถามว่า “หลงเคอ คุณคิดว่าผมแก่แล้วและไม่เห็นกลอุบายเล็กๆน้อยของคุณงั้นหรือ?”

“ปุ้ม!"

หลงเคอคุกเข่าลงทันทีและพูดด้วยความจริงใจว่า “ท่านพ่อ ผมผิดไปแล้ว!”

เขาไม่กล้าเถียง เพราะเขารู้ดีว่า การโต้เถียงกับกษัตริย์หลง จะทำให้กษัตริย์หลงเกลียดเขาเท่านั้น

หลงเสียงก็เป็นแบบนี้ หากเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดคำเหล่านั้น บางทีกษัตริย์หลงอาจใช้เขาในอนาคต แต่ตามสิ่งที่เขาพูดในเมื่อกี้ กษัตริย์หลงจะไม่ใช้หลงเสียงในอนาคตอย่างแน่นอน

“คำสั่งที่ผมสั่งให้คุณคือ ให้ตระกูลหลงในเยี่ยนตูกลับสู่ราชวงศ์หลง และให้หลงเทียนหยู่ไปหาหยางเฉินเพื่อขอโทษ เพียงเพื่อได้มิตรภาพของหยางเฉินกลับคืนมา”

“มีเพียงทำให้หยางเฉินมีความประทับใจที่ดีต่อราชวงศ์หลง ความหวังของราชวงศ์หลงในการควบคุมตี้ชุนก็จะมากขึ้น”

“แต่ว่า คุณบอกผมสิ พวกคุณทำอะไรไป?”

กษัตริย์หลงพยายามระงับความโกรธของเขาและกล่าวว่า “พวกคุณกลับแอบไปหาเรื่องหยางเฉิน พวกคุณคิดว่าเรื่องที่พวกคุณทำ ผมจะไม่รู้จริงๆหรือ?”

“พวกคุณแค่ต้องการพิสูจน์ต่อหน้าผมว่า หลงเทียนหยู่ไม่สามารถจัดการกับหยางเฉินได้ แล้วพวกคุณทำได้ไหม?”

“ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการจัดการหยางเฉิน แต่เกือบโดนหยางเฉินฆ่า ตอนนี้ต้องการซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน ไม่มีความหวังเลย”

หลงเคอกราบอยู่บนพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วรีบพูดว่า“พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ท่านวางใจได้ ผมจะแจ้งไอ้ลูกไม่รักดีหลงเฟยหยางเดี๋ยวนี้ และให้เขาไปขอโทษหยางเฉินตอนนี้”

“ไม่ว่ายังไง เขาต้องได้รับการให้อภัยจากหยางเฉิน และต้องฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน”

กษัตริย์หลงส่งเสียงอย่างเย็นชา "สายเกินไปแล้ว! ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!"

“ครั้งแล้วครั้งเล่า ราชสงศ์หลงได้ผิดต่อหยางเฉินแล้วถึงสองครั้ง แม้ว่าหลงเฟยหยางจะคุกเข่าขอโทษในตอนนี้ ตามที่ผมรู้เกี่ยวกับหยางเฉิน เขาจะไม่มีวันให้อภัยราชวงศ์หลงแน่นอน”

หลังจากฟังคำพูดของกษัตริย์หลง สีหน้าของหลงเคอเปลี่ยนไปอย่างมาก “ตอนนี้ เราควรทำอย่างไรดี?”

แสงเย็นวาบผ่านระหว่างคิ้วของกษัตริย์หลง"อีกสามราชวงศ์ที่เหลือ ได้ไปที่เยี่ยนตูแล้ว น้ำในตอนนี้ของเยี่ยนตู ยิ่งอยู่ยิ่งขุ่น มีเพียงน้ำขุ่นเท่านั้น จึงจะสามารถจับปลาได้"