The king of War นิยาย บท 1174

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แล้วจะผิดใจกับหยางเฉินได้อย่างไร?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บางทีเราอาจควบคุมเยี่ยนตูไว้ในมือของราชวงศ์หลงผ่านหยางเฉิน ตอนนี้สถานการณ์ของราชวงศ์หลงที่อยู่ในเยี่ยนตู ไอ้ลูกชายเลวคนนี้ มีความรับผิดชอบ!”

หลงเสียงเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น "พ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้เทียนหยู่ ไปตามฆ่าหวังจ้าน หวังจ้านจะทรยศราชวงศ์หลงได้อย่างไร?"

“แล้วเทียนหยู่ จะโดนหยางเฉินทำลายบูโดได้อย่างไร? ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเทียนหยู่ทั้งหมดมันเป็นเพราะท่าน เพราะท่าน!”

"ปัง!"

กษัตริย์หลงโกรธจัด เตะหลงเสียงกระเด็นออกไป และพูดด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด "เจ้าลูกทรยศ กล้าพูดไปเรื่อยอีกหนึ่งคำดู เชื่อหรือไม่ว่าผมจะฆ่าคุณ?"

ลึกเข้าไปในดวงตาของหลงเคอเต็มไปด้วยความได้ใจ เขาแสร้งทำเป็นเกลี้ยกล่อมพี่ชายของเขาอย่างรวดเร็ว“พี่ชาย รีบขอโทษพ่อเร็ว!”

หลงเสียงไม่แม้แต่จะมองหลงเคอเขาแค่หัวเราะเยาะตัวเอง พยายามลุกขึ้นจากพื้น มองไปที่กษัตริย์หลงแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ คราวนี้ท่านผิดไปแล้วจริงๆ!”

พูดจบ เขาจึงหันหลังและเดินโซเซไป

กษัตริย์หลงโกรธมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่สุดท้ายแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรกับหลงเสียงอีกเลย

เพราะไม่ว่ายังไง หลงเสียงก็เป็นลูกชายคนโตของเขา และตอนนี้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในราชวงศ์หลงก็มากพอแล้ว หากหลงเสียงถูกเขาฆ่า ราชวงศ์หลงจะสลายไปจริงๆ

“พ่อ ใจเย็นๆ! พี่ใหญ่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเพราะเขาถูกท่านเมิน อันที่จริง พี่ใหญ่ก็มีความสามารถมาก แต่น่าเสียดายที่เทียนหยู่คนนี้ได้ทำสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ต่อราชวงศ์หลง”

หลงเคอกล่าว

ฟังผ่านๆ ดูเหมือนว่าเขาพูดแทนหลงเสียงแต่เขาก็ยังจะพูดถึงหลงเทียนหยู่เห็นได้ชัดว่า เขาต้องการให้กษัตริย์หลงรู้ว่า หลงเทียนหยู่ในตอนนี้ บูโดของเขาถูกทำลายแล้ว กษัตริย์หลงขมวดคิ้ว หรี่ตามองหลงเคอแล้วถามว่า “หลงเคอ คุณคิดว่าผมแก่แล้วและไม่เห็นกลอุบายเล็กๆน้อยของคุณงั้นหรือ?”

“ปุ้ม!"

หลงเคอคุกเข่าลงทันทีและพูดด้วยความจริงใจว่า “ท่านพ่อ ผมผิดไปแล้ว!”

เขาไม่กล้าเถียง เพราะเขารู้ดีว่า การโต้เถียงกับกษัตริย์หลง จะทำให้กษัตริย์หลงเกลียดเขาเท่านั้น

หลงเสียงก็เป็นแบบนี้ หากเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดคำเหล่านั้น บางทีกษัตริย์หลงอาจใช้เขาในอนาคต แต่ตามสิ่งที่เขาพูดในเมื่อกี้ กษัตริย์หลงจะไม่ใช้หลงเสียงในอนาคตอย่างแน่นอน

“คำสั่งที่ผมสั่งให้คุณคือ ให้ตระกูลหลงในเยี่ยนตูกลับสู่ราชวงศ์หลง และให้หลงเทียนหยู่ไปหาหยางเฉินเพื่อขอโทษ เพียงเพื่อได้มิตรภาพของหยางเฉินกลับคืนมา”

“มีเพียงทำให้หยางเฉินมีความประทับใจที่ดีต่อราชวงศ์หลง ความหวังของราชวงศ์หลงในการควบคุมตี้ชุนก็จะมากขึ้น”

“แต่ว่า คุณบอกผมสิ พวกคุณทำอะไรไป?”

กษัตริย์หลงพยายามระงับความโกรธของเขาและกล่าวว่า “พวกคุณกลับแอบไปหาเรื่องหยางเฉิน พวกคุณคิดว่าเรื่องที่พวกคุณทำ ผมจะไม่รู้จริงๆหรือ?”

“พวกคุณแค่ต้องการพิสูจน์ต่อหน้าผมว่า หลงเทียนหยู่ไม่สามารถจัดการกับหยางเฉินได้ แล้วพวกคุณทำได้ไหม?”

“ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการจัดการหยางเฉิน แต่เกือบโดนหยางเฉินฆ่า ตอนนี้ต้องการซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน ไม่มีความหวังเลย”

หลงเคอกราบอยู่บนพื้น ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วรีบพูดว่า“พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ท่านวางใจได้ ผมจะแจ้งไอ้ลูกไม่รักดีหลงเฟยหยางเดี๋ยวนี้ และให้เขาไปขอโทษหยางเฉินตอนนี้”

“ไม่ว่ายังไง เขาต้องได้รับการให้อภัยจากหยางเฉิน และต้องฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และหยางเฉิน”

กษัตริย์หลงส่งเสียงอย่างเย็นชา "สายเกินไปแล้ว! ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!"

“ครั้งแล้วครั้งเล่า ราชสงศ์หลงได้ผิดต่อหยางเฉินแล้วถึงสองครั้ง แม้ว่าหลงเฟยหยางจะคุกเข่าขอโทษในตอนนี้ ตามที่ผมรู้เกี่ยวกับหยางเฉิน เขาจะไม่มีวันให้อภัยราชวงศ์หลงแน่นอน”

หลังจากฟังคำพูดของกษัตริย์หลง สีหน้าของหลงเคอเปลี่ยนไปอย่างมาก “ตอนนี้ เราควรทำอย่างไรดี?”

แสงเย็นวาบผ่านระหว่างคิ้วของกษัตริย์หลง"อีกสามราชวงศ์ที่เหลือ ได้ไปที่เยี่ยนตูแล้ว น้ำในตอนนี้ของเยี่ยนตู ยิ่งอยู่ยิ่งขุ่น มีเพียงน้ำขุ่นเท่านั้น จึงจะสามารถจับปลาได้"

“ฉันแค่เห็นแก่หน้าหวางจ้านจึงยอมช่วยคุณ หากคุณต้องการขอบคุณ คุณควรไปขอบคุณหวางจ้าน!”

เฝิงเสียวหว่านพูดอย่างเฉยเมย

กับหลงเทียนหยู่ เธอไม่เคยมีสีหน้าที่ดีต่อเขาเลย ไอ้สารเลวคนนี้ เขาเคยส่งคนไปฆ่าหวังจ้าน และเขาก็อยากจะจัดการกับหยางเฉินด้วย

เฝิงเสียวหว่านจะดีต่อหลงเทียนหยู่ได้อย่างไร?

"หวางจ้าน ขอบคุณท่านมาก!"

หลงเทียนหยู่มาที่หวังจ้าน ตื่นเต้นและตื้นตันใจมาก และทันใดนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าหวังจ้าน "ผัวะ" เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรงและสะอึกสะอื้น "หวางจ้าน ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ขอโทษ!"

“ผมมันเลวเอง จนถึงตอนนี้ ผมถึงรู้ว่า คนในราชวงศ์หลง ใครกันที่ดีต่อผม”

การคุกเข่าของหลงเทียนหยู่ ทำให้หวังจ้านซึ่งไม่ได้เกลียดชังเขามากนักในตอนแรก ได้ขจัดความแค้นในใจของเขาออกไป

หวังจ้านพยุงหลงเทียนหยู่ขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดด้วยดวงตาสีแดง "เทียนหยู่ ผมไม่โทษคุณ! ไม่โทษคุณจริงๆ!"

"หวางจ้านขอโทษ! ผมขอโทษจริงๆ ... "

หลงเทียนหยู่ก็กอดหวังจ้านและร้องไห้ออกมา

เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านก็เปียกเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะซึ้ง แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้น เธอรู้สึกว่าการทำงานหนักและการทุ่มเทของหวังจ้าน ในที่สุดก็ได้รับการตอบแทน

มุมปากของหยางเฉินมีรอยยิ้มเล็กน้อย

เขารู้ว่าต่อจากนี้ไป ในใจของหลงเทียนหยู่ หวังจ้านเป็นคนที่สำคัญมากอย่างแน่นอน