The king of War นิยาย บท 13

บทที่13 พาพี่สะใภ้ไป

“เธอทำอะไร?”

ฉินยีเห็นว่าไปห้ามไม่ทัน จึงทำได้แค่ตะโกนออกไป

“น้าคะ!”

เสี้ยวเสี้ยวกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกแล้ว ตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปหาฉินยี

เด็กหนุ่มเห็นว่าผู้ปกครองมา จะยังกล้าผลักเสี้ยวเสี้ยวได้ยังไงกัน? หันหลังแล้วก็วิ่งหนีไป

แต่ว่าเขารีบเกินไป เพิ่งหันหลังแล้วลื่นล้มลง “พรึ่บ”

“แง้......”

หลังจากที่เด็กหนุ่มหกล้ม ร้องไห้เสียงดัง ก็ดึงดูดสายตาของทุกคน

เสี้ยวเสี้ยวเองก็ร้องไห้งอแง ทั้งร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า “หนูไม่ใช่เด็กกำพร้า หนูมีคุณพ่อ”

ฉินยีกอดเสี้ยวเสี้ยวไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ สองมือค่อยๆลูบหลังปลอบใจเสี้ยวเสี้ยว “เสี้ยวเสี้ยวไม่ใช่เด็กกำพร้า เสี้ยวเสี้ยวเองก็มีพ่อ”

“เสี่ยวตง!”

ชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งวิ่งเข้ามา เห็นลูกสาวหกล้มก็เอ็นดู “ลูกน้อยไม่ร้องนะ ใครรังแกลูก แม่สั่งสอนมันให้เอง”

“แม่ครับ เธอผลักผม ผมล้มเจ็บมากเลยครับ!”

เด็กหนุ่มร้องไห้ แล้วก็ชี้ฉินเสี้ยวเสี้ยว

ฉินยีเองก็โมโห เธอเห็นว่าเด็กหนุ่มจะผลักเสี้ยวเสี้ยวด้วยตาตัวเอง แต่เด็กหนุ่มไม่ระวังกลับล้มลงซะเอง แต่ตอนนี้ดันมาโทษกัน

เธอยังไม่ทันได้ระเบิด แม่ของเด็กหนุ่มก็ไม่แยกถูกผิดพุ่งเข้ามาด่าเธอ “เด็กบ้านเธอนี่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ไม่มีการศึกษาสักนิด แม้แต่ลูกของฉันยังกล้าตี รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”

เสี้ยวเสี้ยวอธิบายด้วยสีหน้าน้อยใจ “หนูไม่ได้ตีเขา แต่เขาจะตีหนูต่างหาก แล้วยังด่าว่าหนูเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อด้วย”

“ที่แท้ก็เป็นเด็กที่ไม่มีคนสั่งสอนจริงๆด้วย ผู้ใหญ่บ้านเธอไม่สั่งสอนเธอ งั้นฉันสั่งสอนเธอเอง”

แม่ของเด็กหนุ่มพูดแล้วก็เดินไปหาเสี้ยวเสี้ยว คิดจะลงไม้ลงมือจริงๆ

ฉินยีโมโหขึ้นมาทันที แล้วปกป้องเสี้ยวเสี้ยวไว้ด้านหลัง หน้าตาเธอเหมือนพร้อมลงมือตลอดเวลา “เธอกล้าแตะก็ลองดู!”

“ผู้ปกครองทั้งสองคะ อย่าลงไม้ลงมือกันนะคะ!”

คุณครูก็รับรู้ถึงเหตุการณ์ฝั่งนี้แล้วก็รีบเข้ามาห้ามปราม

แต่ว่าสายไปแล้ว แม่ของเด็กหนุ่มเดินไปหาฉินยี ยื่นมือจะทำร้ายไปที่หน้าของเธอ “ดูสิว่าฉันจะฉีกหน้าแกยังไง!”

ฉินยีมีฉายาเป็นถึงพริกขี้หนูของตระกูลฉิน จะปล่อยให้ยัยแก่นี่ทำร้ายได้ยังไงกัน?

อีกฝ่ายยังไม่ทันแตะต้องเธอ เธอก็ยกเท้าถีบออกไปก่อน

“โอ๊ย!”

แม่ของเด็กหนุ่มถูกรองเท้าส้นสูงถีบเข้าที่ท้อง ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด แล้วก็พูดกับพ่อของเด็กหนุ่มว่า “นายจะดูฉันถูกทำร้ายอยู่อย่างนี้หรอ?”

ชายวัยกลางคนที่เห็นฉินยีครั้งแรกก็ตกตะลึง แต่ว่าตอนนี้ภรรยาของตัวเองถูกทำร้าย เขาก็ไม่ทันได้สนใจสาวสวยแล้ว พุ่งเข้าไปเหวี่ยงฝ่ามือ

ทุกคนรอบข้างถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าลูกผู้ชายคนหนึ่งจะกล้าลงมือต่อหน้าผู้คนแบบนี้

“น้าคะ!”เห็นน้าตัวเองกำลังจะโดนทำร้าย เสี้ยวเสี้ยวตะโกนแล้วก็กำลังจะวิ่งไป

ฉินยีตกใจ จะหลบก็คงไม่ทันแล้ว สองตามองดูฝ่ามือที่ใกล้เข้ามาของอีกฝ่าย เธอรีบหลับตา

“พรึ่บ!”

แต่ในตอนนี้ อยู่ๆก็มีร่างของคนๆหนึ่งเข้ามาจับข้อมือของชายวัยกลางคนไว้ได้ทัน

“อ๊าก!”

ความเจ็บปวดที่ข้อมือทำให้ชายวัยกลางคนร้องออกมา

ฉินยีได้ยินเสียงร้องครวญคราง จึงลืมตาขึ้นมองก็เห็นแผ่นหลังกว้างบังไว้ตรงหน้าเธอ

“พ่อจ๋า!”

เสี้ยวเสี้ยวเพียงแค่เห็นแผ่นหลังก็จำคุณพ่อได้แล้ว จึงตะโกนขึ้นอย่างดีใจ