The king of War นิยาย บท 1310

“เดิมทีคุณหยางก็เป็นถึงบุคคลที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ ในเมื่ออีกฝ่ายกล้ามาหาคุณหยาง แสดงว่าความแข็งแกร่งของเขาต้องอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์เช่นกัน”

สีหน้าของลู่หยวนทงยิ่งซีดขาวเข้าไปอีก “นี่มันสวรรค์กำลังจะทำลายตระกูลลู่!”

ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง มันไม่ง่ายเลยที่ตระกูลลู่จะกลายเป็นเจ้าแห่งหนิงโจวในปัจจุบัน แต่ปรากฏว่านี่เพิ่งจะวันแรกก็ล่วงเกินผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์คนหนึ่งแล้ว

อย่าว่าแต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ไม่ว่าคนใดคนหนึ่งก็สามารถทำลายตระกูลลู่

เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ตระกูลลู่มีแต่ตายสถานเดียว

“คุณหยาง ตกลงคุณอยู่ไหนกันแน่!”

ลู่หยวนทงเงยหน้าขึ้นคร่ำครวญใส่ท้องฟ้า ดวงตาทั้งคู่แดงเก่า เต็มไปด้วยอารมณ์ของการอ้อนวอน

ปัจจุบัน คนที่สามารถช่วยตระกูลลู่มีเพียงหยางเฉินเท่านั้น!

“ไปตายซะ!”

หลงเยว่คำรามอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นมีกลิ่นอายวิถีบู๊ที่รุนแรงกว่าสายหนึ่งระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ ตะเกียบคู่นับไม่ถ้วนลอยขึ้นกลางอากาศ ไปรวมกันที่ตรงหน้าของเขา

“ฆ่า!”

ได้ยินเพียงหลงเยว่ตะคอกด้วยความโกรธ กลิ่นอายวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งออกไปทุกสารทิศทาง

ในขณะเดียวกัน ตะเกียบนับร้อยข้างที่มารวมอยู่ตรงหน้าของเขาพุ่งเข้าไปหาผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นราวกับกระสุน

ทุกคนที่เห็นภาพนี้ทำหน้าเหมือนเห็นผี ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“บูม!”

ในช่วงของความเป็นความตาย มีเสียงระเบิดที่รุนแรงดังขึ้น

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ พวกตะเกียบที่พุ่งเข้ามาหาทุกคน ในขณะที่กำลังจะทะลวงร่างกายของคนพวกนั้น หยุดชะงักตกลงพื้นอย่างกะทันหัน

ตอนที่ทุกคนก้มลงมอง ความตกใจของพวกเขายิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก

เห็นเพียงตะเกียบทุกข้างแทงใส่บนใบไม้

หรือก็คือ ใบไม้หยุดตะเกียบที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วสูง?

มันเป็นไปได้ยังไง?

ในหัวของทุกคนมีความคิดที่เหมือนกันปรากฏขึ้น เพียงแต่ความจริงวางอยู่ตรงหน้า ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

“คุณหยาง!”

ในที่สุดลู่หยวนทงก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขาดีใจจนร้องไห้ทันที

หลังจากได้ยินคำพูดของลู่หยวนทง ทุกคนเพิ่งตั้งสติได้ แต่ละคนเงยหน้าขึ้นมองร่างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าหลงเยว่ ในแววตาของทุกคนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

มีผู้คนมากมายไม่รู้ว่าคุณหยางเป็นใคร เดิมทีคิดว่าเป็นคนแก่ที่มีอายุค่อนข้างเยอะคนหนึ่ง แต่พวกเขาเพิ่งจะรู้ตอนนี้ คุณหยางที่ตระกูลลู่พูดถึง ที่แท้เป็นคนหนุ่มคนหนึ่ง

เมื่อกี้ คนที่ช่วยพวกเขาเอาไว้ก็คือชายหนุ่มคนนี้เหรอ?

ตอนนี้ ในแววตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ สายตาจ้องหลงเยว่ไม่กระพริบตา กัดฟันแน่นพูด “คุณเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ แต่กลับลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับคนธรรมดา แบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า?”

“คุณก็คือหยางเฉิน?”

สีหน้าของหลงเยว่เต็มไปด้วยความทะนงตน ตอนที่มองไปทางหยางเฉิน ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

สำหรับคำถามของหยางเฉิน เขาไม่คิดจะตอบ

“คุณเป็นใคร?”

หยางเฉินก็ไม่สนใจคำถามก่อนหน้านี้ แต่รู้สึกสงสัยมากว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงต้องมาหาตนเองที่บ้านตระกูลลู่

“เมืองหวยเฉิง หลงเยว่!”

หลงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“หวยเฉิง?”

สำหรับเมืองหวยเฉิง หยางเฉินเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรก แต่ฟังจากชื่อแซ่ของอีกฝ่าย หยางเฉินพอคาดเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว

“คุณเป็นคนของราชวงศ์หลง!” หยางเฉินเข้าใจทันที

หลงเยว่ยิ้มอย่างดูถูก “สำหรับผม ผมมีญาติเพียงคนเดียว นั่นก็คือหลงเคอน้องชายของผม และสถานะของผมในตอนนี้คือลูกเขยของจวนเจ้าเมืองหวยเฉิง!”