The king of War นิยาย บท 1386

ตอนนี้หยางเฉินกำลังต่อสู้กับโต่วเฮ่ออย่างบ้าคลั่ง และความแข็งแกร่งของโต่วเฮ่อได้เพิ่มขึ้นจนอยู่ในระดับที่เทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าแล้ว ถึงแม้ว่าหยางเฉินจะยังสามารถรับมือได้ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

หากยังไม่สามารถหาวิธีจัดการโต่วเฮ่อได้ เกรงว่าหยางเฉินอาจจะถูกโต่วเฮ่อฆ่าตาย

แค่คิดก็รู้แล้ว ซ่านกวนโหรวนั้นมีความสุขขนาดไหน ตอนที่เธอรู้ว่าโต่วจิ้งมีวิธีจัดการกับโต่วเฮ่อที่เสียสติ

“ใช้น้ำ!”

ขณะนี้ โต่วจิ้งกล่าวว่า “ก่อนหน้านั้นตอนที่โต่วเฮ่อกำลังคุยโทรศัพท์กับดอกเตอร์แบล็ก ผมได้ยินโต่วเฮ่อถามดอกเตอร์แบล็ก หลังจากร่างกายของเขาได้รับการปรับปรุงใหม่แล้ว จำเป็นต้องระวังอะไรเป็นพิเศษ หลังจากนั้นก็ได้ยินโต่วเฮ่อกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า ‘น้ำ? นึกไม่ถึงว่าจะกลัวน้ำ?’”

“ถ้าผมเดาไม่ผิด และการที่โต่วเฮ่อกล่าวว่ากลัวน้ำ น่าจะเป็นตอนที่เขาอยู่ในสภาวะเช่นนี้ ไม่สามารถสัมผัสน้ำได้ ดังนั้นหลังจากที่เขาระเบิดพลังออกมา เลือดเนื้อบนร่างกายก็หายไปหมด และตอนที่เหลือแต่กระดูก แล้วผลิตภัณฑ์ไฮเทคที่เป็นโลหะที่มีความมันวาวปรากฏก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา”

“อีกอย่าง ผมยังได้ยินโต่วเฮ่อกล่าวถึงคำว่าวัสดุนาโนอีกด้วย มันน่าจะเป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่บนร่างกายของเขา!”

“เอาล่ะ เรื่องที่ควรพูดนั้นผมก็พูดจนหมดแล้ว ตอนนี้คุณสามารถปล่อยลูกสาวของผมไปได้หรือยัง?”

ซ่านกวนโหรวมองโต่วจิ้งอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า “นี่เป็นเพียงรูปถ่ายที่ได้รับการแก้ไขเท่านั้น ฉันมีเพียงข้อมูลของลูกสาวคุณเท่านั้น และฉันไม่เคยส่งคนไปหาลูกสาวคุณเลย ตอนนี้คุณสามารถโทรวิดีโอคอลครั้งสุดท้ายกับลูกสาวของคุณได้แล้ว”

โต่วจิ้งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะได้สติกลับคืนมา เขาถูกซ่านกวนโหรวหลอกอีกครั้ง แต่เขายังคงกล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า “ขอบคุณ!”

ก่อนที่เขาจะลาโลกนี้ไป เป็นการดีที่จะเขาจะได้เห็นหน้าคนที่ตนเองห่วงใยเป็นครั้งสุดท้าย

ขณะเดียวกัน หยางเฉินและโต่วเฮ่อที่กำลังต่อสู้กัน และเนื่องด้วยการต่อสู้ ทำให้ความแข็งแกร่งของโต่วเฮ่อเพิ่มขึ้นสู่สถานะแข็งแกร่งที่สุดแล้ว

ทั่วทั้งร่างกายเขาถูกปกคลุมไปด้วยโลหะที่แวววาว และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย กลับกันหยางเฉินที่ยืนห่างจากโต่วเฮ่อสิบเมตร กำลังหายใจเหนื่อยหอบ

และเขาเองได้รับบาดเจ็บสาหัส และมีรอยแผลเปื้อนเลือดที่แขนซ้ายของเขา

เหนือกำปั้นยังมีรอยแผลเปื้อนเลือดด้วยเช่นกัน

ทุกครั้งที่เขาโจมตีโต่วเฮ่อ มันเหมือนกับการโจมตีเหล็ก กล่าวอย่างถูกต้องคือมันน่าจะเป็นผลิตภัณฑ์ไฮเทคที่แข็งแรงกว่าเหล็ก

“แม่งฉิบหายแข็งแกร่งจริง ๆ!”

หยางเฉินกล่าวหยาบคายหนึ่งประโยค และเมื่อเขามองไปที่โต่วเฮ่อ เจตนาฆ่าในดวงตาของเขานั้นหนาแน่นขึ้น

เขาได้ปรับปรุงพลังไปสู่สถานะแข็งแกร่งที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถทำร้ายโต่วเฮ่อได้แม้แต่น้อย สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังเป็นครั้งแรก

ไม่ใช่เพราะความสิ้นหวังที่จะถูกโต่วเฮ่อฆ่า แต่เป็นเพราะความสิ้นหวังจากการจนปัญญา

ถ้าเขาต้องการหนีไปจากที่นี่โดยที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องยาก

เพียงแต่เมื่อเขาหนีไปแล้ว ทั่วทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวนจะกลายเป็นนรกบนดิน

“ฆ่า!”

หยางเฉินเหยียบพื้นอย่างแรง และพุ่งเข้าไปหาโต่วเฮ่ออีกครั้ง

เขาไม่เชื่อว่าร่างกายของโต่วเฮ่อนั้นจะไม่มีจุดอ่อน ถ้าเขาค้นพบก็จะเป็นวันตายของโต่วเฮ่อ

“ปัง!”

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาพุ่งออกไป โต่วเฮ่อได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หมัดเหล็กของเขากระแทกไปที่หน้าอกของหยางเฉินอย่างหนัก

“พู่!”

หยางเฉินกระอักเลือดออกมาเต็มปาก แล้วร่างกายของเขาก็กระเด็นออกไปทันที

สิ่งที่เขาเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นคือตอนที่เลือดของเขากระเซ็นไปที่ร่างกายของโต่วเฮ่อ บริเวณที่เลือดกระเซ็น เงาที่เป็นโลหะนั้นหายไปทันที

“ปัง!”

ร่างกายของหยางเฉินตกลงบนพื้นอย่างแรง

คราวนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจริง ๆ เมื่อสักครู่เขายังมีโอกาสหนีไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้ถ้าเขาต้องการหนีไป เกรงว่าจะไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยแล้ว

หยางเฉินพยายามลุกขึ้นยืน เขาไม่สามารถยืนนิ่งได้ แต่เขายังคงมองไปที่โต่วเฮ่อด้วยสายตาแน่วแน่

เห็นเพียงแค่แสงที่ละเอียดอ่อน ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของโต่วเฮ่อ และยิ่งอยู่มันยิ่งพร่างพรายมากขึ้นเรื่อย ๆ

หยางเฉินกัดฟันแน่น ต้องการหลบเลี่ยง แต่เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย

“คุณหยาง ระวังตัว!”