The king of War นิยาย บท 139

หยางเฉินเอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัว และพยุงซูซานไว้

“เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

หยางเฉินถาม ต้องการจะปล่อยมือ แต่ปล่อยไม่ได้ เพราะทั้งตัวของซูซานพิงอยู่บนร่างกายของเขา เกิดปล่อยมือ ผู้หญิงคนนี้คงจะต้องล้มลง

“หยางเฉิน ฉันดื่มมากเกินไป เวียนหัว ทั้งร่างกายก็ไม่มีแรง นาย นายไปส่งฉันกลับบ้านได้มั้ย?”

ซูซานก็พิงไปที่บนไหล่ของหยางเฉิน ตอนที่พูด ลมอุ่นๆก็เป่ารดไปที่คอของหยางเฉิน

ดวงตาที่สวยหยาดเยิ้มของเธอ ใบหน้าแดงระเรื่อ แล้วก็แนบติดบนร่างกายของหยางเฉินอย่างแน่นหนา ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจ แขนของหยางเฉินถูกกอดไว้แน่นที่ตรงหน้าอกเธอ

รู้สึกถึงความนุ่มนวลที่น่าตื่นตาตื่นใจบนแขน หยางเฉินก็จิตใจเตลิดเปิดเปิงอยู่ครู่หนึ่ง

นอกจากสัมผัสฉินซีครั้งนั้นเมื่อห้าก่อน เขาก็ไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดผู้หญิงคนใดใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน

ในใจของหยางเฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นอย่างฉับพลัน เพียงแค่รับประทานอาหารกลางวันมื้อเดียวเท่านั้นเอง ก็สามารถมอมเหล้าตัวเองได้ โชคดีที่เธอยังไม่ได้เมามายอย่างถึงที่สุด อย่างน้อยก็รู้ว่าจะกลับบ้าน

“ไปเถอะ!”

หยางเฉินต้องการส่งผู้หญิงคนนี้กลับบ้านโดยเร็ว เธอพิงอยู่บนร่างกายของตัวเอง ทั้งหมดก็เป็นการทรมานอย่างหนึ่ง

สำหรับปฏิกิริยาของหยางเฉิน ก็อยู่ในสายของซูซานทั้งหมด ในใจก็ยังได้ใจเล็กน้อย

“ซานซาน!”

เมื่อทั้งสองคนเพิ่งเดินออกจากห้องวีไอพี ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้น

ชายหนุ่มที่ทั่วทั้งร่างกายก็เป็นของแบรนด์เนม กำลังก้าวเดินเข้ามา ในเวลานี้มองไปที่ทั้งสองที่ใกล้ชิดด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

ซูซานแทบจะแนบติดอยู่บนร่างกายของหยางเฉิน

“นายเป็นใครนะ? ฉันไม่รู้จักนาย!”

ซูซานพูดด้วยท่าทางมึนเมาเดือดดาล ต่อจากนั้นกอดแขนของหยางเฉินให้แน่นด้วยมือทั้งสอง ทันใดนั้นก็พูดว่า: “หยางเฉิน พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ!”

เมื่อได้ยินซูซานบอกว่าพวกเราจะกลับบ้าน หยางเฉินยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา ชายหนุ่มคนนั้นก็เข้าใจแล้ว บนใบหน้าที่หล่อเหลา ความโกรธก็ปรากฏขึ้นเล็กน้อยในทันที

“ซานซาน ฉันคือเฉินอิงจวิ้น!”

ชายหนุ่มรีบก้าวไปข้างหน้า ระงับความโกรธบนใบหน้าแล้วพูด

เมื่อได้ยินชื่อนี้ หยางเฉินก็อดไม่ได้ แทบจะหัวเราะออกมา

“นายแมร่งหัวเราะอะไร?”เฉินอิงจวิ้นเขม็งตาให้หยางเฉิน

หยางเฉินรีบกลั้นหัวเราะไว้:“ขอโทษด้วย!”

“อ๋อ! นายคือเฉินอิงจวิ้น! อย่าขวางทาง พวกเราจะกลับบ้านแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าบนใบหน้าของซูซานมีความโกรธ ไม่ง่ายเลยที่จะวางแผนทุกอย่างนี้ ปรากฏว่าเจอกับเฉินอิงจวิ้น

“เขาเป็นใคร?”

เฉินอิงจวิ้นกัดฟัน ยื่นมือชี้ไปที่หยางเฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“เขาเป็นเพื่อนของฉัน นายหลีกไป อย่าขวางทางพวกเรา!”

ซูซานหงุดหงิดมาก ดูเหมือนว่าจะสร่างเมามามากเกิดครึ่ง

“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ทำไมถึงได้เข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นขนาดนี้? ต่อให้เป็นเพื่อน ก็ไม่ได้!”

เฉินอิงจวิ้นเลิกคิ้ว และเหลือบมองหยางเฉินด้วยท่าทางที่ไม่ดี

“นายหุบปากซะ! ฉันสนิทกับนายเหรอ? กลายเป็นผู้หญิงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ซูซานโกรธอย่างสุดขีด แขนที่กอดหยางเฉินก็ไม่ยอมปล่อยสักที ต่อจากนั้นมองไปที่หยางเฉินอีกครั้ง พูดด้วยใบหน้าขอโทษว่า: “หยางเฉิน พวกเราไปกันเถอะ!”

เฉินอิงจวิ้นยืนขวางอยู่ตรงหน้าหยางเฉินไม่ยอมถอย สายตากลับมองไปที่ซูซาน พูดด้วยความโกรธ: “ซานซาน เธอเป็นคู่หมั้นของฉันนะ นี่เป็นคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็ก ที่พ่อของเธอกับพ่อของฉัน หมั้นหมายกันตอนพวกเราเพิ่งเกิด เธอทำไมจะไม่สนิทกับฉัน?”

“ฉันไม่เคยรับปากมาก่อนว่า จะเป็นคู่หมั้นของนาย ขอร้อง นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว? นายยังคิดถึงเรื่องคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็กอยู่เสมอเหรอ? ฉันเตือนนายอย่าเสียเวลากับฉัน รีบไปหาผู้หญิงคนหนึ่งมาแต่งงานด้วยเถอะ”

หลังจากที่ซูซานพูดจบ ก็ดึงหยางเฉินและจากไป