The king of War นิยาย บท 1395

สำหรับความเย่อหยิ่งของอู่จื่ออี้ ซ่านกวนโหรวดูถูกอย่างมาก เธอรู้ภูมิหลังของราชวงศ์โบราณดี แต่จากการเปรียบเทียบ เธอรู้ความแข็งแกร่งของหยางเฉินดีกว่า

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอเชื่อว่ากำลังที่อยู่เบื้องหลังของหยางเฉินนั้น เหนือกว่าราชวงศ์โบราณ

ในกรณีนั้น เธอจะขอโทษอู่จื่ออี้ได้อย่างไร?

ซ่านกวนโหรวเยาะเย้ย:"ฉันรู้ว่าราชวงศ์อู่มีภูมิหลังที่ลึกมาก และฉันก็รู้ว่าคุณมีสถานะสูงในราชวงศ์อู่ แต่แล้วไงล่ะ? นี่คืออาณาเขตของราชวงศ์ซ่านกวน และยังไม่ถึงตาคนนอกอย่างคุณมาอวดดี!"

"เสียวหว่านไม่เพียงแต่เป็นน้องสาวของคุณหยาง แต่ยังเป็นน้องสาวของฉันซ่านกวนโหรวอีกด้วย ไม่ว่าใครหน้าไหน ก็อย่าคิดที่จะพาเธอไปจากเมืองราชวงศ์ของฉัน!"

ขณะที่เสียงจบลง ผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งหลายของราชวงศ์ซ่านกวน เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ๆ ได้ทุกเมื่อ

สีหน้าของอู่จื่ออี้ก็บึ้งมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เขาเป็นถึงหลานชายของกษัตริย์ราชวงศ์อู่ กลับถูกผู้หญิงดูหมิ่นได้ขนาดนี้

ถูกต้อง ในความเห็นของเขา ใครก็ตามที่กล้าปฏิบัติต่อเขาด้วยทัศนคติที่แข็งกร้าว ถือเป็นความอัปยศต่อเขา

สีหน้าของผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์สองคนที่อยู่ข้างกายเขา ก็ดูแย่มาก ในฐานะที่เป็นผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์อู่ ปกติพวกเขาจะเป็นคนด่าคนอื่น แต่ตอนนี้ เจ้านายของพวกเขา กลับถูกคนอื่นด่าในที่สาธารณะ

"พี่ซ่านกวน ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันจะไปกับราชวงศ์อู่กับพวกเขา"

เฝิงเสียวหว่านเครียดทันที และรีบพูดขึ้น

เธอที่จิตใจดี ไม่อยากให้ซ่านกวนโหรวเดือดร้อนเพราะตน

จากการสนทนาระหว่างทั้งสองคน เธอรู้แล้วว่าความแข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวนนั้น สู้ราชวงศ์อู่ไม่ได้

แน่นอนว่า เธอไม่ให้หยางเฉินเดือดร้อนเช่นกัน

โชคดีที่หยางเฉินยังไม่มา ถ้าหยางเฉินมา เกรงว่าความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่ายจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

"เสียวหว่านไม่ต้องกังวล พี่หยางของเธอจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปแน่นอน อย่าว่าแต่แค่เด็กรุ่นหลังของราชวงศ์อู่เลย ถึงผู้อาวุโสของราชวงศ์อู่มา พี่หยางของเธอก็สามารถรับประกันความปลอดภัยของเธอได้"

ซ่านกวนโหรวมองไปที่เฝิงเสียวหว่าน และพูดขึ้น

แม้ว่าอู่จื่ออี้จะโมโห แต่สติทำให้เขาสามารถระงับความโกรธมาตลอดได้ เขาไม่คิดว่าซ่านกวนโหรวเป็นผู้หญิงที่โง่เขลาที่ไร้สมอง ทั้งๆ ที่รู้ถึงตัวตนของตน แต่ยังกล้าพูดแบบนี้อีก

นั่นสามารถแสดงให้เห็นว่าซ่านกวนโหรวกล้าหาญจริงๆ

พี่หยางของเฝิงเสียวหว่าน คงอายุไม่มากสินะ?

สามารถได้รับการปฏิบัติในฐานะแขกของราชวงศ์ซ่านกวน ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าภูมิหลังของเขาไม่ธรรมดา

ราชวงศ์ซ่านกวนถึงขั้นไม่ไว้หน้าเขา เพราะเห็นแก่ชายหนุ่มคนนั้น สิ่งนี้แสดงให้เห็นแค่ว่า พี่หยางของเฝิงเสียวหว่าน กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังนั้นแข็งแกร่งกว่าราชวงศ์อู่

มองไปทั้งจิ่วโจว ดูเหมือนว่ากองกำลังที่แข็งแกร่งกว่าราชวงศ์อู่ จะมีแค่ตระกูลบู๊โบราณที่ซ่อนเร้นจากโลกเท่านั้น

หรือว่าพี่หยางของเฝิงเสียวหว่าน จะเป็นคนของตระกูลบู๊โบราณ?

เมื่อคิดเล่นนี้ สายตาของอู่จื่ออี้ก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

ตอนที่ซ่านกวนโหรวเห็นความโกรธของอู่จื่ออี้จู่ๆ ก็ลดลง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ และมองอู่จื่ออี้ดีขึ้นมามาก

ดูเหมือนว่าบุคคลนี้ จะไม่ธรรมดาในราชวงศ์อู่

"เสียวหวาน มานี่!"

ซ่านกวนโหรวพูดกับเฝิงเสียวหว่าน

แม้ว่าเฝิงเสียวหว่านไม่อยากให้ซ่านกวนโกรวเดือดร้อน แต่เธอก็รู้ว่า ตอนนี้เธอต้องฟังคำพูดของซ่านกวนโหรว เธอเหลือบมองอู่จื่ออี้อย่างระมัดระวัง แล้วเดินไปหาซ่านกวนโหรว

แต่ว่า ทันทีที่เธอก้าวไปข้างหน้า ก็ถูกผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์สองคนที่อู่จื่ออี้พามา บังทางเดินไว้

"คุณห้ามพาเธอไป!"

ซ่านกวนโหรวกั้นตรงประตูด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ และบรรดาผู้แข็งแกร่งแดนเทพก็ไม่ถอย ทุกคนจ้องมองที่ อู่จื่ออี้และคนอื่น ๆ ด้วยความระแวดระวัง

อู่จื่ออี้หยุดชะงัก และเจตนาฆ่าก็ฉายในดวงตาของเขา:"ฉันให้เวลาพวกคุณสิบวินาที จะหลีกไป หรือจะตาย!"

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ซ่านกวนโหรวรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันทรงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถหายใจได้

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ซ่านกวนก็รู้สึกเช่นเดียวกัน และพวกเขาไม่กล้าที่จะหลายใจแรงๆ

"หลีกไปซะ!"

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงสิบวินาที ในที่สุดซ่านกวนโหรวก็พูดออกมา ด้วยสีหน้าไม่ยอม

ไม่ใช่ว่าเธอกลัว แต่เธอมีสติปัญญามาก ในกรณีนี้ พวกเขาไม่สามารถหยุดอู่จื่ออี้และคนอื่นๆ ได้เลย เมื่อสงครามเริ่มขึ้น แค่ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์คนหนึ่ง ก็สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดมดได้

ยิ่งไปกว่านั้นอู่จื่ออี้ยังมีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สองคนอยู่ข้างเขา และอู่จื่ออี้เองก็แข็งแกร่งเช่นกัน และมาถึงระดับแดนเทพชั้นปลายแล้ว

อู่จื่ออี้ไม่ได้มองซ่านกวนโกรวเลย เดินก้าวไปข้างหน้า

คนหนึ่งเดินตามหลังเขา อีกคนหนึ่งอุ้มเฝิงเสียวหว่านไว้บนไหล่ของเขา และเดินตามกันออกไป

ซ่านกวนโหรวจ้องมองไปที่แผ่นหลังทั้งสามคน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย เธอทำได้เพียงภาวนาให้หยางเฉินมาเร็วๆ

แต่ว่า ที่ปลายทางของทางเดิน อู่จื่ออี้และอีกสามคนหยุดเดินกะทันหัน

ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น:"วางน้องสาวของฉันลง!"

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ร่างกายที่ตึงเครียดของซ่านกวนโหรวก็คลายออกในที่สุด และพึมพำกับตัวเองว่า:"ในที่สุด คุณก็มาแล้ว!"