The king of War นิยาย บท 1413

อวี๋เหวินเกาหยางไม่ให้โอกาสหยางเฉินปฏิเสธเลย หยางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง

“พ่อ ขอเพียงท่านสามารถเกลี้ยกล่อมอวี๋เหวินปิง ผมก็สามารถช่วยฝึกฝนเขาได้”

หยางเฉินกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “แต่ว่า อย่าพูดเรื่องที่ให้ผมสืบทอดตระกูลอวี๋เหวินเชียวล่ะ หากคนนอกได้ยินเรื่องนี้ เมื่อมันแพร่กระจายออกไป แม้ว่าราชวงศ์เย่ต้องการลงมือกับตระกูลอวี๋เหวินก็มีเหตุผลที่ถูกต้องแล้ว”

สิ่งที่หยางเฉินกลัวที่สุดในตอนนี้คือ เมื่อถึงตอนนั้นที่จัดการกับราชวงศ์เย่ ราชวงศ์เย่จะกลายเป็นสุนัขจนตรอกที่ทำได้ทุกอย่าง

ไม่ว่าตระกูลอวี๋เหวินจะเล็กแค่ไหน เมื่อผู้นำตระกูลกลายเป็นหยางเฉิน มันก็จะแตกต่างออกไป

แม้ว่าอวี๋เหวินปิงจะมีความคับข้องใจอย่างมากกับเขา หาเรื่องเขามาตลอด และทำสิ่งเลวร้ายมากมายต่อเขา แต่เมื่อเห็นแก่อวี๋เหวินเกาหยาง หยางเฉินก็สามารุปล่อยความคับข้องใจทั้งหมดของเขาได้

ขอเพียงอวี๋เหวินปิงสามารถปล่อยวางความแค้นใจของเขาได้ เขาไม่รังเกียจที่จะฝึกฝนอวี๋เหวินปิง ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยอวี๋เหวินปิง และมุ่งมั่นที่จะทำให้สถานะของตระกูลอวี๋เหวินในจิ่วโจวให้สูงขึ้นไปอีก

“ได้ พ่อสัญญาว่าจะไม่พูดถึงเรื่องการมอบตระกูลอวี๋เหวินให้กับแก”

อวี๋เหวินเกาหยางก็ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ และพูดอย่างรวดเร็ว จากนั้นพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง“ตำแหน่งผู้นำตระกูล แกไม่เอาก็ได้ แต่ป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูล แกช่วยรับมันไว้และดูแลแทนพ่อ เมื่อไหร่ที่อวี๋เหวินปิงโตพอ แกก็สามารถมอบป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลให้เขา "

หยางเฉินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป และเก็บป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลไว้

จู่ๆหยางเฉินก็ถามอีกครั้งว่า “พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่า ดูเหมือนท่านกำลังส่งมอบทุกอย่างก่อนตาย”

ในขณะเดียวกัน เขาก็กังวลมากขึ้น

อวี๋เหวินเกาหยางส่ายหัวด้วยรอยยิ้มและพูดอย่างสงบ "พ่อแค่ปล่อยวางทุกอย่างแล้ว เกรงว่าวันหนึ่งหากมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น พ่อสามารถจัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าได้"

เมื่อเห็นว่าอวี๋เหวินเกาหยางดูเหมือนจะไม่ได้โกหก หยางเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า "ถ้าท่านเหนื่อย ก็ฝากเรื่องของตระกูลไว้ให้กับคนที่ไว้ใจได้มาจัดการ ท่านไปพักผ่อนเถอะ"

“ตราบใดที่ผมยังอยู่ที่นี่ ผมจะไม่ปล่อยให้ตระกูลอวี๋เหวินถดถอยแน่นอน”

อวี๋เหวินเกาหยางพยักหน้า"หยางเฉิน ขอบคุณมากนะ!"

หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว แล้วลุกขึ้น"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปก่อน แล้วผมจะหาเวลามาเยี่ยมท่านนะ"

"ได้!"

ในไม่ช้า หยางเฉินก็ออกจากตระกูลอวี๋เหวิน แล้วไปที่ตระกูลเย่อีกครั้ง

ไม่ว่ายังไง ผู้นำตระกูลเย่คนปัจจุบัน เย่ม่านก็เป็นแม่ให้กำเนิดของฉินซี บางสิ่งต้องจัดเตรียมล่วงหน้า

เมื่อหยางเฉินไปที่บ้านของตระกูลเย่ อวี๋เหวินเกาหยางก็ได้มาหาอวี๋เหวินปิง

“พ่อครับ ท่านมาหาผมหรือ?”

หลังจากที่อวี๋เหวินปิงเห็นอวี๋เหวินเกาหยาง เขาก็ระงับความเกลียดชังในใจและกล่าวด้วยความเคารพ

“เหวินปิง พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก” อวี๋เหวินเกาหยางกล่าว

“มีอะไร ท่านก็บอกมาได้เลย” อวี๋เหวินปิงพูด

อวี๋เหวินเกาหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า “แกก็น่าจะรู้ หยางเฉินในตอนนี้ ทั้งในแง่ของตัวตนและสถานะนั้นสูงมาก ผมวางแผนที่จะให้แกติดตามเขาซักพัก ให้เขาฝึกแก และเมื่อแกเก่งขึ้น จัดการเรื่องต่างๆได้ด้วยตนเอง พ่อก็จะมอบตระกูลอวี๋เหวินให้กับแก”

อวี๋เหวินปิงตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว"ขอโทษนะ เรื่องนี้ ผมทำไม่ได้!"

ในเวลาเดียวกัน ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และความเกลียดชังของเขาที่มีต่ออวี๋เหวินเกาหยางได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

เมื่อกี้อวี๋เหวินเกาหยางได้มอบป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลให้กับหยางเฉิน และยังกล่าวว่าให้หยางเฉินเป็นผู้นำตระกุลของเขา เขาได้ยินคำพูดเหล่านี้กับหูของเขาเอง