The king of War นิยาย บท 1445

เมื่อเย่หลินได้ยินคำพูดของหลิวเหล่าก้วยแล้ว กล่าวด้วยความโมโหว่า “หลิวเหล่าก้วย คุณพูดอะไร?”

เขาทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ราชวงศ์เย่เป็นคนเชิญหลิวเหล่าก้วยให้มาช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เขาบอกหยางเฉินต่อหน้าเย่หลินว่าเขายินดีที่จะช่วยหยางเฉินทำลายล้างราชวงศ์เย่

หลิวเหล่าก้วยไม่ได้สนใจเย่หลิน ดวงตาสีแดงของเขาจ้องเขม็งไปที่หยางเฉิน

ดูเหมือนว่าขอเพียงหยางเฉินกล้าปฏิเสธ เขาจะระเบิดพลังโจมตีหยางเฉินอย่างรุนแรงทันที

หยางเฉินจ้องมองหลิวเหล่าก้วยเช่นกัน และดวงตาของเขานั้นไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ

ต้องยอมรับว่าคำพูดของหลิวเหล่าก้วยทำให้หยางเฉินเกิดความหวั่นไหว เหตุผลที่ตอนนี้เขาเผชิญกับปัญหามากมาย แม้กระทั่งต้องพาญาติไปหลบซ่อนตัวที่อื่น นั่นเป็นเพราะเขาล่วงเกินคนไว้มากมาย ถ้าญาติอยู่ข้างกายจะทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนด้วย

ตอนนี้ หลิวเหล่าก้วยเชิญเขาเป็นสมาชิกของเมืองเหมียว และยอมจำนนต่อหลิวเหล่าก้วย

แน่นอน ขอเพียงเขาตกลง ต่อจากนี้ไปศัตรูของเขาจะน้อยลงไปมาก และหลังจากวันนี้ เขาสามารถพาญาติกลับมาอย่างหายห่วงได้

กระทั่งเขาสามารถยืมพลังของเมืองเหมียว ไปพาหม่าชาวกลับมาจากราชวงศ์เฝิง

มิฉะนั้น ถึงแม้วันนี้เขาจะสามารถฆ่าหลิวเหล่าก้วยได้ และทำลายล้างราชวงศ์เย่ได้ แต่อาศัยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขา อยากจะพาตัวหม่าชาวกลับมาจากราชวงศ์เฝิงนั้นเป็นเรื่องที่ยาก

แม้แต่ราชวงศ์ทั้งสี่ก็ยากที่จะรับมือ กระทั่งยังมีผู้พิทักษ์ที่แอบปกป้องราชวงศ์อยู่ลับ ๆ ดังนั้นจึงทำให้ราชวงศ์โบราณแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น แม้แต่ราชวงศ์ทั้งสี่ยังมีผู้พิทักษ์และในฐานะราชวงศ์โบราณ จะต้องมีผู้แข็งแกร่งดำรงอยู่อย่างแน่นอน?

ตามสถานการณ์เช่นนี้ ดูเหมือนว่าการเข้าเป็นสมาชิกของเมืองเหมียวนั้นเป็นตัวเลือกดีที่สุด

เมื่อเห็นความหวั่นไหวบนใบหน้าของหยางเฉิน หลิวเหล่าก้วยรีบกล่าวว่า “และผมขอรับรองว่าการที่ให้คุณยอมจำนนต่อผมนั้น ผมแค่กังวลว่าคุณจะทรยศเมืองเหมียว เท่านั้น ขอเพียงแค่คุณยินยอมภักดีต่อเมืองเหมียว ผมจะไม่ปฏิบัติต่อคุณเหมือนผู้ใต้บังคับบัญชาของผม”

“ผมรู้ดีว่าสำหรับคุณแล้ว สิ่งที่คุณเป็นห่วงที่สุดก็คือญาติของคุณ ขอเพียงคุณเข้าเป็นสมาชิกของเมืองเหมียว คุณสามารถพาญาติของคุณมาอยู่ที่เมืองเหมียวได้ เมื่ออยู่ที่นั่นญาติของคุณจะปลอดภัยมาก”

หลิวเหล่าก้วยรู้สถานการณ์ทุกอย่างของหยางเฉิน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กังวลว่าหยางเฉินจะปฏิเสธ เขาหยิบขวดแก้วสีดำออกมาแล้วขว้างไปอยู่ในมือของหยางเฉิน

“นี่คือยาพิษกู่จิตหลังจากกินเข้าไปแล้ว ผมจะให้ยาระงับพิษแก่คุณทุกเดือน แน่นอนว่าถ้าคุณยินดีที่จะให้ญาติของคุณอยู่ในเมืองเหมียว ผมสามารถช่วยคุณกำจัดผลกระทบของยาพิษกู่จิตที่มีต่อคุณได้อย่างสมบูรณ์”

หลิวเหล่าก้วยกล่าว

หยางเฉินถือขวดแก้วสีดำของหลิวเหล่าก้วยเอาไว้ เขารู้สึกได้ว่ามีพลังชั่วร้ายแผ่ซ่านออกมาจากขวด

เมื่อเขากินยานี้แล้ว เกรงว่าเขานับจากตอนนี้เป็นต้นไปตนเองจะถูกหลิวเหล่าก้วยควบคุม

“คุณหยาง อย่าไปฟังคำพูดของเขา!”

และขณะนั้น ซ่งจั่วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับยาพิษกู่จิต ซึ่งผู้แข็งแกร่งระดับสูงในเมืองเหมียวใช้วิธีที่ชั่วร้ายปรุงขึ้นมา คนที่กินมันเข้าไป ทุกเดือนพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว”

“นอกจากนี้ ยาพิษกู่จิตไม่มียาถอนพิษ เมื่อกินเข้าไปแล้ว คุณต้องกินยาระงับพิษไปตลอดชีวิต และทุกพระจันทร์เต็มดวง คุณต้องกินยา มิฉะนั้น คุณจะเจ็บปวดอย่างรุนแรงและขาดใจตาย”

“ขอเพียงคุณกินยานี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณจะกลายเป็นเชลยของหลิวเหล่าก้วย ถึงแม้เขาจะฆ่าญาติของคุณ คุณก็ไม่สามารถต้านทานได้”

หลังจากฟังคำพูดของซ่งจั่วแล้ว พลังความรุนแรงระเบิดออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน

เขารู้ว่ายาพิษกู่จิตจะต้องเลวร้ายมากอย่างแน่นอน แต่เขาไม่เคยคิดว่ายาพิษกู่จิตไม่มียาถอนพิษ และมีผลข้างเคียงที่โหดเหี้ยมขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่หลิวเหล่าก้วยกล่าวเมื่อสักครู่นั้นเป็นการหลอกลวงเขา และเขาไม่เคยคิดที่จะปล่อยหยางเฉินไป

“หยางเฉิน อย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล นั่นมันเป็นเมื่อก่อน ยาพิษกู่จิตไม่มียาถอนพิษจริง ๆ แต่ตอนนี้ได้ปรุงยาถอนพิษออกมาแล้ว ขอเพียงคุณยอมจำนนต่อผม และจงรักภักดีต่อเมืองเหมียว งั้นต่อไปคุณจะกลายเป็นสมาชิกของเมืองเหมียว แล้วผมจะทำร้ายคุณได้อย่างไร?”

หลังจากถูกซ่งจั่วเปิดเผย หลิวเหล่าก้วยรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก แต่เขายังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะโน้มน้าว

“ฮึ่ม!”

ซ่งจั่วพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา “เมื่อเดือนที่แล้ว ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งถูกยาพิษกู่จิตจนเสียชีวิต เพราะพระจันทร์เต็มดวง เขาไม่ได้รับระงับแก้พิษ ทำให้เขาเจ็บปวดจนตาย ตอนนี้คุณกลับบอกผมว่า คุณมียาถอนพิษเหรอ?”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น คุณกินยาพิษกู่จิตเองก่อน หลังจากนั้นค่อยกินยาถอนพิษ เพื่อพิสูจน์ว่าคุณมียาถอนพิษจริง ๆ!”

หยางเฉินไม่ได้เป็นคนโง่เขลา เมื่อซ่งจั่วเปิดเผยความจริงของยาพิษกู่จิตแล้ว เขาล้มเลิกความคิดที่จะสวามิภักดิ์เมืองเหมียวอย่างสมบูรณ์

“คุณมันรนหาความตาย!”

หลิวเหล่าก้วยโกรธจนสุดขีด เขามองไปที่ซ่งจั่ว เจตนาฆ่าประกายอยู่ในดวงตาของเขา