The king of War นิยาย บท 1462

ทันทีที่เย่เทียนหมิงพูดจบ พี่น้องตระกูลซ่งก็เดินออกมาด้านหน้า พร้อมกับแผ่จิตสังหารที่รุนแรง ออกมาจากทั้งสองคน และปกคลุมตัวเย่เทียนหมิงกับหวังเอ้าไว้

ในตอนนี้ เย่เทียนหมิงกับหวังเอ้ารู้สึกแค่ว่า เหมือนมีภูเขาวางอยู่บนไหล่ของตัวเอง ทั้งสองคนยืนอยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน เหงื่อก็ไหลไม่ยอมหยุด

หยางเฉินมองไปที่เย่เทียนหมิงที่กำลังหวาดกลัว และพูดเบาๆ ว่า "รักษาช่วงชีวิตสุดท้ายนี้ไว้ให้ดีที่สุดเถอะ!"

พูดจบ หยางเฉินเดินผ่านเย่เทียนหมิงกับหวังเอ้าไปแบบง่ายๆ ทำเหมือนว่าไม่เห็นสองคนนั้นเลย พี่น้องตระกูลซ่งก็เดินตามออกมาไปเช่นกัน

ไม่นาน ทั้งสามคนก็หายไปจากสายตาของเย่เทียนหมิงกับหวังเอ้า ความกดดันที่เหมือนแบกภูเขาไว้บนหลัง ก็หายไปทันที

เย่เทียนหมิงกับหวังเอ้ารู้สึกร่างกายสบายตัวขึ้นมาในทันที พร้อมกับหายใจอย่างรวดเร็ว

"คุณชายหมิงครับ ครั้งนี้ ดูเหมือนท่านจะเตะโดนท่อนเหล็กเข้าให้จังๆ แล้วล่ะครับ"

พอผ่านไปสักพัก หวังเอ้าก็พูดออกมาอย่างเคร่งขรึม

เย่เทียนหมิงกัดฟัน และพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า "ในราชวงศ์เย่ ไม่มีใครที่เป็นท่อนเหล็ก ต่อให้มันเป็นท่อนเหล็กจริงๆ ฉันก็จะเหยียบมันให้พังด้วยตีนของฉันเอง"

"คุณชายหมิงครับ มีมหาอำนาจสองคนคอยปกป้องชายหนุ่มคนเมื่อกี้ คนคนนั้นไม่มีทางเป็นคนทั่วไปอย่างแน่ หรืออาจจะเป็นคุณชายใหญ่ของ ตระกูลบู๊โบราณครับ"

หวังเอ้าพูด แม้ว่าหยางเฉินจะไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะก่อนที่หยางเฉินจะไป และพูดคำคำนั้นกับเย่เทียนหมิง

"ไม่น่าจะใช่หรอก? คนของ ตระกูลบู๊โบราณ จะมาที่เมืองราชวงศ์เย่ทำไม?" ครั้งนี้ก็ทำให้เย่เทียนหมิงกลัวเหมือนกัน

เมื่อกี้ที่อารมณ์ฉุนเฉียว ก็เพราะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่เป็นถึงกับหลานของกษัตริย์เย่ ผ่านประสบการณ์อะไรมากมายมาตั้งแต่เด็ก เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่นานเขาก็เข้าใจเรื่องบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว

แม้ว่าพรสวรรค์ด้านบูโดจะแค่ปานกลาง แต่ก็อยู่ในแดนเทพชั้นต้น แต่หวังเอ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา เป็นถึงกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพขั้นปลาย ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังเอ้า

แม้แต่หวังเอ้าที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ยังถูกจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวของอีกฝ่ายกดทับเอาไว้ เป็นไปได้ว่า มหาอำนาจสองคนที่มากับชายหนุ่มคนนั้น อย่างน้อยคงอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์

อาจจะเป็นไปได้ที่ อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์

เด็กหนุ่มคนหนึ่ง มีชายสองคนที่อาจจะแข็งแกร่งเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์คอยตามแบบนี้ งั้นชายหนุ่มคนเมื่อกี้ คงไม่ใช่คนธรรมดาๆ แน่?

เมื่อนึกถึงก่อนที่หยางเฉินจะไป พูดกับเขาว่า ให้เขารักษาช่วงชีวิตสุดท้ายไว้ให้ดีๆ เขาถึงกลับกลัวขึ้นมาทันที

"หวังเอ้า ตอนนี้ฉันควรทำอย่างไรดี? เมื่อกี้มันพูดว่า ให้ฉันรักษาช่วงชีวิตสุดท้ายนี้ไว้ให้ดีๆ หรืออยากจะสื่อว่า เขาจะฆ่าฉันงั้นเหรอ หวังเอ้าแกรีบบอกฉันมาสิ ว่าฉันต้องทำอย่างไรดี?"

ครั้งนี้ เย่เทียนหมิงอยู่ไม่สุขจริงๆ แล้วล่ะสิ

หวังเอ้าใจเย็นมาก หลังจากเงียบไปสักพัก ก็พูดว่า "สบายใจเถอะครับ ต่อให้เขาเป็นคุณชายใหญ่ของ ตระกูลบู๊โบราณ ก็ไม่มีทางทำอะไรคุณได้หรอกครับ ตอนนี้เรารีบกลับไปที่ราชวงศ์เย่ดีกว่าครับ"

"ใช่ พวกเราต้องรีบกลับไปที่ราชวงศ์เย่ ที่ราชวงศ์เย่มีคนคอยปกป้องคุ้มครองอยู่ ที่นั่นปลอดภัยที่สุดแล้ว"

เย่เทียนหมิงพูดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหันหลังและเดินออกไป

ขณะที่กำลังกลับ เย่เทียนหมิงก็ถามขึ้นมาว่า "หวังเอ้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ทำไมจู่ๆ คุณปู่ถึงเรียกคนที่อยู่นอกตระกูลกลับมาด้วย?"

หวังเอ้ามองไปที่เย่เทียนหมิง และพูดว่า "กษัตริย์เย่ เสียแล้วครับ!"

"อะไรนะ? นี่นายพูดบ้าอะไรของนาย?"

เย่เทียนหมิงถึงกับตาค้าง พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สูงๆ

มีคนไม่มากนัก ที่รู้เรื่องการตายกษัตริย์เย่ แม้ว่าเย่เทียนหมิงเองจะเป็นหลานของกษัตริย์เย่ก็ยังไม่รู้เลย

"อาทิตย์ที่ผ่านมา ฝ่าบาทไปจัดงานวันเกิดที่เมืองเยี่ยนตูอันที่จริงแล้วก็เพื่อตี้ชุน และก็เพื่อขัดขวางกลุ่มของจิ่วโจว และหลังจากนั้นก็สร้างพันธมิตรที่ดี แล้วให้ราชวงศ์เย่เป็นศูนย์กลาง"

"นอกจากนี้ ก็เพื่อจัดการกับคนคนหนึ่ง แต่สุดท้าย ก็เกิดการต่อสู้กัน ทำให้กษัตริย์เย่เสียที่ภูเขาเยี่ยนซาน"