The king of War นิยาย บท 1477

ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่จ้องมองชายชราที่สวมชุดผ้าลินินด้วยดวงตาทั้งสองข้าง และในใจของเขาวุ่นวายมาก ชายชราที่สวมผ้าลินินนั้นดูเหมือนสบายๆ ทำให้เขารู้สึกกดดันอย่างมาก

“ทำไม?จะลงมือไหม?” ชายชราที่สวมชุดผ้าลินินพูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ถาม"คุณอยากปกป้องเขาก็ได้ แต่อย่างน้อยก็บอกผมหน่อยว่าคุณเป็นใคร?"

ชายชราในชุดผ้าลินินยิ้ม“ผมไม่ได้บอกว่าผมต้องการปกป้องเขา ผมให้คุณลงมือกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?ส่วนผมเป็นใครนั้นคุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะถึงผมบอกคุณ คุณก็ไม่รู้จัก"

ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่เงียบไปครู่หนึ่ง และเขาเริ่มวางแผนว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

ถ้าปล่อยหยางเฉินไปง่ายๆเช่นนี้ เขาก็กังวลว่าวันหนึ่งหยางเฉินจะกลับมาล้างแค้น เพราะว่า หยางเฉินในตอนนี้ มีความแข็งแกร่งเพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม ก็สามารถระเบิดความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก

ถ้าเขาได้บุกทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ งั้นเขาจะไม่ปะทุความแข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดออกมาหรอกหรือ?

แต่ถ้าเขาฆ่าหยางเฉิน เขาก็กลัวชายชราในชุดผ้าลินินที่อยู่ข้างหน้าเขา ดูเหมือนสบายๆ แต่ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยการบีบบังคับที่เลือนรางเล็กน้อย

แม้แต่เขา ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ก็สามารถสัมผัสได้ถึงการบีบบังคับนั้น ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าชายชราคนนี้ทรงพลังเพียงใด

ถ้าปล่อยหยางเฉินไป อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าหยางเฉินจะแก้แค้น แต่ถ้าไม่ปล่อยหยางเฉินไป เขาอาจถูกชายชราที่สวมผ้าลินินฆ่าตายได้ในตอนนี้ แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่เขาก็จะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป ปล่อยเท้าของเขาที่อยู่บนหน้าอกของหยางเฉิน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เห็นแก่หน้าคุณ วันนี้ ผมจะปล่อยเขาไปก่อน ถ้าเขากล้ามาก่อกวนราชวงศ์เย่อีก ผมจะฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”

ทันใดนั้น หยางเฉินรู้สึกได้ถึงแรงกดดันในร่างกายของเขาลดลง พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นจากพื้นดิน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่"ผมจะกลับมาที่ราชวงศ์เย่อีกแน่นอน"

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อสบสายตากับหยางเฉิน ในใจของผู้พิทักษ์ราชวงศ์เย่ก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก

"หึ!"

เขาหัวเราะอย่างเย็นชา“ขอเพียงคุณกล้ามา ราชวงศ์เย่จะเป็นสถานที่ฝังศพของคุณ!”

หยางเฉินเพิกเฉยต่อผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ แต่มองไปที่ชายชราในชุดผ้าลินินและกล่าวอย่างขอบคุณ “ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ช่วยชีวิตผมไว้!”

ชายชราที่นุ่งผ้าลินินยังคงมีรอยยิ้มที่ดูสบายๆเหมือนเดิม และโบกมือของเขาเล็กน้อย “ผมไม่ได้ช่วยคุณ มันเป็นผู้พิทักษ์ราชวงศ์เย่เองที่ไม่ได้ฆ่าคุณ”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของเขา หรือการคุกคามที่เขานำมาสู่ผู้พิทักษ์ราชวงศ์เย่ ผู้พิทักษ์ราชวงศ์เย่จะปล่อยหยางเฉินไปได้อย่างไร

หยางเฉินก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ต่อ เขาแค่รู้สึกซาบซึ้งในใจ หากมีโอกาสในอนาคต เขาจะตอบแทนพระคุณของอีกฝ่ายในวันนี้

ชายชราที่นุ่งผ้าลินินเหลือบมองหยางเฉินอย่างเย็นชา จากนั้นหันหลังกลับและเตรียมจะจากไป

“ท่านผู้พิทักษ์ ท่านยังไปไม่ได้!”

“เด็กคนนี้โหดเหี้ยมเกินไป เขาต้องการทำลายล้างราชวงศ์เย่ของผม คุณคือผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ ถ้าคุณปล่อยเขาไป มันจะเป็นการปล่อยเสือเข้าป่า!”

“ท่านผู้พิทักษ์ โปรดลงมือและฆ่าหยางเฉินเถอะ!”

เย่หลินที่อยู่ไม่ไกลเห็นว่าผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่กำลังจะจากไป เขาร้อนใจทันทีและคุกเข่าลงบนพื้นโดยตรง อ้อนวอนอย่างขมขื่น

ตอนนี้ เขาสามารถมั่นใจได้ว่า แม้ว่าเขาจะระเบิดพลังเต็มที่ แต่เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน หากไม่มีผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ วันนี้เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น พรสวรรค์ด้านบูโดของหยางเฉินช่างน่ากลัวยิ่งนัก หากปล่อยเขาไป ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นในอีกไม่นานแน่นอน

ไม่ใช่ทุกครั้ง ที่ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่จะปรากฏตัวได้ทันเวลา ผู้แข็งแกร่งชั้ยอดต่อสู้กัน ทุกครั้งของการต่อสู้มันเกี่ยวโยงไปถึงชีวิตความเป็นความตาย หากผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ปรากฏตัวไม่ทันในวันนี้ เกรงว่าเย่หลินคงตายในมือของหยางเฉินแล้ว

“ไปให้พ้น!ขายหน้าจริงๆ ！”

ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เย่ตะโกนอย่างโกรธจัดและเดินจากไป

ในชั่วพริบตา เขาหายตัวไปจากสายตาของเย่หลิน เย่หลินเหลือบมองชายชราที่สวมผ้าลินินที่ยิ้มแย้ม แล้วมองไปที่หยางเฉินซึ่งมีใบหน้าที่ดูอาฆาต ตัวสั่น หันกลับและวิ่งไป"ท่านผู้พิทักษ์ รอผมด้วย!”