The king of War นิยาย บท 1487

หลี่จ้งกลัวแล้วจริงๆ แม้ว่าหยางเฉินจะอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม แต่พลังในการต่อสู้ของเขานั้นเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกเลยทีเดียว ส่วนหลี่จ้งยังอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ หรืออาจสามารถปลดปล่อยพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าได้โดยการพึ่งพาคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน

หากหยางเฉินอยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์แบบ การที่จะฆ่าเขานั้นมันเป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าการปอกกล้วยเข้าปาก

เมื่อคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่หยางเฉินกำลังทดสอบตระกูลหลี่ ความกลัวในใจของเขาก็เพิ่มมากขึ้น

"พ่อครับ ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีครับ? ตามที่เป่าจุ้นเล่า เมื่อหยางเฉินได้ยินว่าอ้ายหลินกำลังขอความช่วยเหลือ เขาเกือบจะวิ่งหนีไปแล้ว เป็นไปได้สูงมากว่าเขากำลังแสร้งทำเป็นกลัวอยู่นะครับ!" หลี่เจียงสงพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว

หลี่เป่าจุ้นก็ถือโอกาสพูดขึ้นว่า "เหล่าจู่ เมื่อครู่ท่านไม่ได้เห็นสายตาของหยางเฉินว่ามันน่ากลัวแค่ไหน แต่ผมเห็นด้วยกับตาเลยนะครับ ดวงตาของเขา มันเต็มไปด้วยสีเลือด มันช่างน่ากลัวจริงๆ"

หลี่จ้งไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินไปมาในห้อง และคิดในใจว่าจะขจัดความเข้าใจผิดระหว่างเขากับหยางเฉินได้อย่างไร

แม้ว่านี่เป็นแค่การคาดเดาของพวกเขา แต่หยางเฉินอาจกำลังทดสอบพวกเขาก็เป็นไปได้ หรือว่าหยางเฉินอาจกำลังวางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ล่ะ?

ถ้าหยางเฉินไม่ได้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ แสดงว่าตระกูลหลี่ต้องตกอยู่ในภัยอันตรายแน่นอน

ทันใดนั้น หลี่จ้งก็พูดขึ้นว่า "ไปบอกคุณหมอหลี่ ต้องรักษาผู้หญิงคนนั้นให้หายและทำให้ร่างกายของเธอฟื้นฟูโดยเร็วที่สุด!"

"นอกจากนี้ ให้คนของตระกูลหลี่ไปตามหาคนของเฝิงเสียวหว่านกลับมาให้หมด"

"ครับท่านพ่อ!" หลี่เจียงสงรีบตอบรับ

หลี่จ้งพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวข้าจะไปหาคุณหยางเป็นการส่วนตัว ดูว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

เมื่อคิดว่าหยางเฉินอาจจะยังไม่ได้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ หลี่จ้งก็รู้เสียดายมาก ถ้าตอนนั้นเขาติดตามหยางเฉินไปด้วย แล้วจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?

ในไม่ช้า หลี่จ้งก็มาถึงคฤหาสน์ที่หยางเฉินอาศัยอยู่ เขาเคาะประตูเบาๆ แล้วพูดว่า "คุณหยางครับ หลี่จ้งมาขอโทษคุณครับ!"

หยางเฉินที่กำลังฝึกเทคนิคการหายใจขั้นแรกของต้าเต้าเทียนหยานในห้อง เมื่อได้ยินเสียงของหลี่จ้งเขาก็ความสงสัยขึ้น จะมาขอโทษงั้นหรือ?

เขาถึงกับงุนงงและไม่เข้าใจว่าหลี่จ้งจะมาไม้ไหนอีก

หยางเฉินจึงพูดเบาๆ ว่า "เข้ามาคุยกันก่อน!"

หลังจากได้รับการอนุญาตของหยางเฉินแล้ว หลี่จ้งก็เปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินมองหน้าหลี่จ้งด้วยสายตาที่ผิดหวัง "การที่ผมพาผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลี่ไปสู้กับเมืองราชวงศ์เย่ คุณคิดว่าผมกำลังหลอกใช้พวกคุณให้สู้กับคนราชวงศ์เย่ใช่ไหม? ถึงจะแพ้ คนที่เสียหายที่สุดก็คือตระกูลหลี่ ส่วนผมไม่ได้เสียหายอะไรเลย และถ้าหากตระกูลหลี่เข้ามาแทนที่ราชวงศ์เย่ได้ ตระกูลหลี่ก็ยังต้องตกอยู่ภายใต้การบังคับของผม คุณคิดแบบนี้ใช่ไหม?"

"แล้วก็ ผมอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสามวันสามคืน พวกคุณคิดว่าผมสูญเสียทักษะการต่อสู้แล้วจริงๆ และการที่ผมให้เพื่อนผมไปจากที่นี่ พวกคุณก็คิดว่าผมไม่มีกำลังที่จะปกป้องพวกเขา แล้วให้พวกเขาหนีไปจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนงั้นใช่ไหม?"

หยางเฉินถามอย่างต่อเนื่อง ซึ่งน้ำเสียงของเขาเรียบง่ายจนดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังมีความสุขหรือทุกข์อยู่ แต่ด้วยความสงบของเขา มันกลับทำให้หลี่จ้งรู้สึกกดดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

"พรึ่บ!"

หลี่จ้งคุกเข่าลงต่อหน้าหยางเฉินและพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิดว่า "คุณหยางครับ ผมผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ ครับ! ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหมครับ? ผมสัญญาว่าตระกูลหลี่จะไม่ทรยศคุณอีกแล้วครับ!"

หยางเฉินพูดอย่างใจเย็นว่า "คุณคิดว่าผมยังจะเชื่อคำพูดของคุณอยู่ไหม?"

หลี่จ้งขอร้องอีกครั้ง "คุณหยางครับ ต้องให้ผมทำอย่างไรคุณถึงจะยอมเชื่อใจผมครับอีกครั้งครับ?"

หยางเฉินส่ายหัว "คุณน่าจะรู้นะว่าผมเป็นคนที่เห็นคุณค่าของความจริงใจมาก ใครก็ตามที่ดีกับผม ผมจะดีกับเขาเป็นพันเท่า แต่ถ้ามีคนทรยศผม ผมจะไม่มีทางยกโทษให้เขาอย่างง่ายๆ แน่นอน"