The king of War นิยาย บท 1502

หยางเฉินไม่ลังเลแม้แต่น้อยอีก ยื่นมือออกไปโดยตรง คว้ายาเม็ดนั้นที่ขุดค้นพร้อมกันกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานไว้แล้ว

บนขวดของยา ยังเขียนว่า“ยาชี้ชะตา”คำพวกนี้ไว้

หยางเฉินอ่านชื่อบนขวดพอร์ซเลนอยู่ พูดพึมพำว่า “ยาชี้ชะตา คือความหมายว่าถ้าไม่มีชีวิตรอด ก็ตายงั้นเหรอ?”

บนขวดพอร์ซเลนนอกจาก“ยาชี้ชะตา”คำพวกนี้แล้ว ไม่มีเนื้อหาใดๆ อีก แต่ชื่อยาอันนี้ กลับทำให้หยางเฉินรู้สึกถึงแรงกดดันใหญ่หลวง

แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกที่ดีกว่าอีกแล้ว วันนี้ซ่านกวนโหรวจะแต่งงานเข้าตระกูลหลี่ ถ้าเกิดเขาไม่ได้ออกหน้าขัดขวางงานแต่งครั้งนี้ นั่นก็พิสูจน์ความจริงที่ว่าวิถีบู๊ของเขาเสียหายแล้ว

ถึงตอนนั้น ต่อให้ตระกูลหลี่จะไม่ลงมือต่อเขา ราชวงศ์ซ่านกวนคงไม่ปล่อยเขาไปหรอก

คนที่มีความสามารถมีอุดมการณ์ แต่กลับได้รับความทุกข์ทรมาน! ที่พูดถึงก็คือคนแบบเขานี้เอง ก็ไม่ใช่ว่าเขาครอบครองของล้ำค่าอะไรไว้ แต่ว่าภายในอายุสามสิบปี เขาก็ครอบครองความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามไว้แล้ว คนทั่วไปเพียงจะคิดว่าบนตัวเขามีความลับอยู่

โดยเฉพาะสำหรับราชวงศ์ซ่านกวนตระกูลสูงศักดิ์ที่ยืนอยู่ยอดสุดในจิ่วโจวนี้ ความลับที่ทำให้วิถีบู๊ของคนก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว สำหรับราชวงศ์นั้น ก็เป็นความลับอันยิ่งใหญ่

“ในเมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ งั้นก็ได้แค่กินยาชี้ชะตาเม็ดนี้แล้ว”

สายตาหยางเฉินค่อยๆ หนักแน่นขึ้นมาแล้ว จากนั้นเปิดจุกขวดของยาชี้ชะตาออก ชั่วขณะนั้นกลิ่นหอมของยาอันเข้มข้นอย่างยิ่ง พุ่งเข้าจมูกมา เพียงแค่ดมนิดหน่อย ยังทำให้หยางเฉินมีความรู้สึกว่าเต็มไปด้วยกำลังวังชา

วินาทีนี้ ในหัวสมองของเขา เหมือนเป็นฉากเหตุการณ์ในภาพยนตร์ที่แวบผ่านรวดเร็ว ปรากฏช่วงเวลาแห่งความสุขที่อยู่ด้วยกันกับฉินซีและลูกสาวแต่ละฉากขึ้นมา

มุมปากเขาค่อยๆ โค้งเส้นรัศมีวงกลมขึ้นแล้ว หัวเราะอยู่พลางพูดด้วยท่าทางอ่อนโยน “ที่รัก ลูกสาว ผมจะต้องทำสำเร็จ! พวกคุณรอผมนะ!”

พูดจบ เขาก็กลืนยาชี้ชะตาลงในปากอย่างไม่ลังเลสักนิด

ยาลงปากไปแล้วละลาย เหมือนช็อกโกแลตที่ละลาย ลงไปตามลำคอกระจายไปในร่างกาย ทั่วทั้งในห้อง ล้วนเป็นกลิ่นหอมของยาอันเข้มข้น

วินาทีนี้ หยางเฉินรู้สึกว่าร่างกายของตนเอง เหมือนเบาหวิว ใกล้จะลอยขึ้นมาแล้ว สมองตื่นตัวไร้ที่เปรียบ

เขายังรู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่า หลังจากยาชี้ชะตาไหลตามลำคอเข้าไปในกระเพาะ ก็ถูกกระดูกกล้ามเนื้อของทั้งตัวและอวัยวะภายในดูดซึมหมดอย่างช้าๆ

ในกระบวนการนี้ ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ และไม่มีความเปลี่ยนแปลงของกลิ่นอายวิถีบู๊ใดๆ เหมือนกัน ได้เพียงรู้สึกถึงร่างกายกำลังค่อยๆ ดูดซึมยาชี้ชะตา

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ในชั่วพริบตาเดียว ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว หยางเฉินถึงรู้สึกว่า ยาชี้ชะตาที่ถูกเขากลืนไป เหมือนถูกร่างกายดูดซึมทั้งหมดแล้ว

“นี่สิ้นสุดแล้วเหรอ?”

หยางเฉินเบิกดวงตาโต ทำหน้าไม่อยากเชื่อ

เดิมทีเขาเตรียมพร้อมว่าถ้าไม่รอดชีวิต ก็คงตาย และเตรียมพร้อมจะเจ็บปวดทรมานจนตายไปด้วย แต่ผลปรากฏว่า ตั้งแต่เขากินยาชี้ชะตา จนกระทั่งยาถูกร่างกายดูดซึม ทั้งกระบวนการ ไม่มีความรู้สึกใดๆ เพียงรู้สึกว่าแต่ละเซลล์ของร่างกาย ล้วนเหมือนมีความรู้สึกคันๆ อยู่บ้าง

นอกจากนั้นแล้ว ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก

หยางเฉินที่เดิมทียังวาดหวังกับยาชี้ชะตาเม็ดนี้เอาไว้มาก เวลานี้นอกจากผิดหวังแล้ว ก็คือผิดหวัง

หลี่จ้งบอกว่า “ก่อนหน้านี้เพราะฉันไม่รู้ชัดว่าหยางเฉินฟื้นการฝึกฝนวิถีบู๊กลับมาได้ครบถ้วนหรือยัง เพื่อความปลอดภัยแล้ว ฉันเลยเอายาที่ขุดค้นเจอพร้อมกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานเม็ดหนึ่ง มอบให้เขาแล้ว เรื่องที่แกต้องช่วยฉันทำ คือเอายาเม็ดนี้มาไว้ในมือ”

หลี่เจียงสงตะลึงแล้ว ถึงพูดว่า “ท่านพ่อ ท่านคิดว่า วิถีบู๊ของหยางเฉินถูกทำลายจริงๆ เหรอครับ? ไม่อย่างนั้นผมจะแย่งยาจากนั้นมือเขากลับมาได้อย่างไร?”

หลี่จ้งมองหลี่เจียงสงอยู่พูดว่า “ฉันย่อมไม่ให้แกไปตายหรอก วิถีบู๊ของหยางเฉินถูกทำลายหรือไม่ ไม่มีทางรู้ชั่วคราว แต่ว่าไม่นาน พวกเราจะได้รับรู้กัน สรุปว่าเขาปิดซ่อนความสามารถไว้จริงๆ จงใจทดสอบพวกเรา หรือว่า วิถีบู๊ของเขาโดนทำลายเรียบร้อย”

“ด้วยนิสัยให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเขา ถ้าความสามารถไม่ได้เสียหาย เขาจำเป็นต้องขัดขวางซ่านกวนโหรวแต่งเข้าตระกูลหลี่ ต่อให้เขารู้ว่า การที่ซ่านกวนโหรวต้องแต่งเข้าตระกูลหลี่ เป็นแผนที่กษัตริย์ซ่านกวนวางไว้ จะต้องขัดขวางแน่”

“ถ้าวิถีบู๊ของเขาเสียหายแล้ว ต่อให้เขากล้าขัดขวาง ก็ขวางไม่ได้ กลับจะโดนผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ซ่านกวนควบคุมเอาไว้ ถึงตอนนั้น ต้องให้แกนำทีมผู้แข็งแกร่งลงมือ คิดหาวิธีพาตัวหยางเฉินไป”

“ขอเพียงหยางเฉินอยู่ในมือพวกเรา ไม่เพียงฉันได้ยาที่ให้เขากลับคืน ยังมีความลับบนตัวเขาอีก ก็จะบอกพวกเราพร้อมกัน”

ฟังคำพูดของหลี่จ้งแล้ว หลี่เจียงสงพูดอย่างตื่นตกใจพอสมควร “ท่านพ่อ ความหมายของท่านคือ อยากให้ผมแย่งคนกับราชวงศ์ซ่านกวน? พูดมาขนาดนี้ ตระกูลหลี่จะไม่ต้องผิดใจราชวงศ์ซ่านกวนแย่เลยเหรอครับ?”

หลี่จ้งเยาะเย้ย “ในเมื่อราชวงศ์ซ่านกวนเริ่มคิดร้ายต่อพวกเราแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะขายขี้หน้า แล้วจะเป็นอย่างไร? ถ้าถึงตอนนั้นจริง แกแค่ต้องนำทีมผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดและกึ่งแดนเหนือมนุษย์ของตระกูล พอได้ตัวหยางเฉินกลับตระกูลหลี่มา เรื่องอื่นๆ ฉันจะจัดการเอง”

“ครับ!”

หลี่เจียงสงรีบรับปากไป แต่ว่าความตื่นตระหนกในใจกลับเยอะยิ่งกว่าเดิม เขารู้สึกได้ทันใด ตนเองมองหลี่จ้งไม่ออกเลย

เห็นท่าทางมั่นใจของหลี่จ้ง ราวกับทุกอย่างอยู่ในกำมือของเขา แม้แต่ราชวงศ์ซ่านกวนที่ครอบครองผู้รักษากฎราชวงศ์ไว้ เหมือนจะไม่หวาดกลัวเช่นกัน