The king of War นิยาย บท 1502

หยางเฉินไม่ลังเลแม้แต่น้อยอีก ยื่นมือออกไปโดยตรง คว้ายาเม็ดนั้นที่ขุดค้นพร้อมกันกับคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานไว้แล้ว

บนขวดของยา ยังเขียนว่า“ยาชี้ชะตา”คำพวกนี้ไว้

หยางเฉินอ่านชื่อบนขวดพอร์ซเลนอยู่ พูดพึมพำว่า “ยาชี้ชะตา คือความหมายว่าถ้าไม่มีชีวิตรอด ก็ตายงั้นเหรอ?”

บนขวดพอร์ซเลนนอกจาก“ยาชี้ชะตา”คำพวกนี้แล้ว ไม่มีเนื้อหาใดๆ อีก แต่ชื่อยาอันนี้ กลับทำให้หยางเฉินรู้สึกถึงแรงกดดันใหญ่หลวง

แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกที่ดีกว่าอีกแล้ว วันนี้ซ่านกวนโหรวจะแต่งงานเข้าตระกูลหลี่ ถ้าเกิดเขาไม่ได้ออกหน้าขัดขวางงานแต่งครั้งนี้ นั่นก็พิสูจน์ความจริงที่ว่าวิถีบู๊ของเขาเสียหายแล้ว

ถึงตอนนั้น ต่อให้ตระกูลหลี่จะไม่ลงมือต่อเขา ราชวงศ์ซ่านกวนคงไม่ปล่อยเขาไปหรอก

คนที่มีความสามารถมีอุดมการณ์ แต่กลับได้รับความทุกข์ทรมาน! ที่พูดถึงก็คือคนแบบเขานี้เอง ก็ไม่ใช่ว่าเขาครอบครองของล้ำค่าอะไรไว้ แต่ว่าภายในอายุสามสิบปี เขาก็ครอบครองความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามไว้แล้ว คนทั่วไปเพียงจะคิดว่าบนตัวเขามีความลับอยู่

โดยเฉพาะสำหรับราชวงศ์ซ่านกวนตระกูลสูงศักดิ์ที่ยืนอยู่ยอดสุดในจิ่วโจวนี้ ความลับที่ทำให้วิถีบู๊ของคนก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว สำหรับราชวงศ์นั้น ก็เป็นความลับอันยิ่งใหญ่

“ในเมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ งั้นก็ได้แค่กินยาชี้ชะตาเม็ดนี้แล้ว”

สายตาหยางเฉินค่อยๆ หนักแน่นขึ้นมาแล้ว จากนั้นเปิดจุกขวดของยาชี้ชะตาออก ชั่วขณะนั้นกลิ่นหอมของยาอันเข้มข้นอย่างยิ่ง พุ่งเข้าจมูกมา เพียงแค่ดมนิดหน่อย ยังทำให้หยางเฉินมีความรู้สึกว่าเต็มไปด้วยกำลังวังชา

วินาทีนี้ ในหัวสมองของเขา เหมือนเป็นฉากเหตุการณ์ในภาพยนตร์ที่แวบผ่านรวดเร็ว ปรากฏช่วงเวลาแห่งความสุขที่อยู่ด้วยกันกับฉินซีและลูกสาวแต่ละฉากขึ้นมา

มุมปากเขาค่อยๆ โค้งเส้นรัศมีวงกลมขึ้นแล้ว หัวเราะอยู่พลางพูดด้วยท่าทางอ่อนโยน “ที่รัก ลูกสาว ผมจะต้องทำสำเร็จ! พวกคุณรอผมนะ!”

พูดจบ เขาก็กลืนยาชี้ชะตาลงในปากอย่างไม่ลังเลสักนิด

ยาลงปากไปแล้วละลาย เหมือนช็อกโกแลตที่ละลาย ลงไปตามลำคอกระจายไปในร่างกาย ทั่วทั้งในห้อง ล้วนเป็นกลิ่นหอมของยาอันเข้มข้น

วินาทีนี้ หยางเฉินรู้สึกว่าร่างกายของตนเอง เหมือนเบาหวิว ใกล้จะลอยขึ้นมาแล้ว สมองตื่นตัวไร้ที่เปรียบ

เขายังรู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่า หลังจากยาชี้ชะตาไหลตามลำคอเข้าไปในกระเพาะ ก็ถูกกระดูกกล้ามเนื้อของทั้งตัวและอวัยวะภายในดูดซึมหมดอย่างช้าๆ

ในกระบวนการนี้ ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ และไม่มีความเปลี่ยนแปลงของกลิ่นอายวิถีบู๊ใดๆ เหมือนกัน ได้เพียงรู้สึกถึงร่างกายกำลังค่อยๆ ดูดซึมยาชี้ชะตา

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ในชั่วพริบตาเดียว ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว หยางเฉินถึงรู้สึกว่า ยาชี้ชะตาที่ถูกเขากลืนไป เหมือนถูกร่างกายดูดซึมทั้งหมดแล้ว

“นี่สิ้นสุดแล้วเหรอ?”

หยางเฉินเบิกดวงตาโต ทำหน้าไม่อยากเชื่อ

เดิมทีเขาเตรียมพร้อมว่าถ้าไม่รอดชีวิต ก็คงตาย และเตรียมพร้อมจะเจ็บปวดทรมานจนตายไปด้วย แต่ผลปรากฏว่า ตั้งแต่เขากินยาชี้ชะตา จนกระทั่งยาถูกร่างกายดูดซึม ทั้งกระบวนการ ไม่มีความรู้สึกใดๆ เพียงรู้สึกว่าแต่ละเซลล์ของร่างกาย ล้วนเหมือนมีความรู้สึกคันๆ อยู่บ้าง

นอกจากนั้นแล้ว ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก

หยางเฉินที่เดิมทียังวาดหวังกับยาชี้ชะตาเม็ดนี้เอาไว้มาก เวลานี้นอกจากผิดหวังแล้ว ก็คือผิดหวัง