The king of War นิยาย บท 1507

หลี่เป่าจุ้นที่เดิมทีไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ตอนที่มองเห็นหยางเฉินเดินมาข้างหน้าแบบท่าทางไม่กลัว ในใจเกิดความรู้สึกอยากถอยขึ้นฉับพลัน

เขาก็เพียงแค่ถูกความโกรธแค้นทำให้ขาดสติเท่านั้น ถึงได้กล้าพูดการคาดเดาของตนเองต่อหยางเฉินว่าฟื้นวิถีบู๊กลับคืนหรือไม่ ถึงในใจผู้คนมากมายล้วนมีความสงสัยเหมือนกัน กลับไม่มีใครกล้าพูดออกมา

“คุณหยางครับ ท่านพูดจริงจังเกินไปแล้วครับ หลี่เป่าจุ้นสถานะอะไร แล้วท่านสถานะอะไร เขามีสิทธิ์ท้าทายท่านที่ไหนกันครับ?”

ชั่วขณะหนึ่งผู้อาวุโสตระกูลหลี่สับสนแล้ว รีบเดินมาด้านหน้า พูดด้วยท่าทางหวาดผวา “ในเมื่อในใจองค์หญิงโหรวมีคนชอบอยู่แล้ว งั้นพวกเราก็ไม่บังคับให้ลำบากใจครับ งานแต่งครั้งนี้ จบสิ้นแล้ว ผมจะพาหลี่เป่าจุ้นออกไปเดี๋ยวนี้ครับ”

พูดจบ เขายังตะโกนใส่หลี่เป่าจุ้นว่า “ยังไม่ขอโทษคุณหยางอีก?”

หลี่เป่าจุ้นที่ก่อนหน้านี้ในใจเกิดความรู้สึกอยากถอยขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสตระกูลหลี่ เพียงรู้สึกถึงความอัปยศอดสูอันเข้มข้น เต็มไปทั่วตัวเขาอยู่

เขารู้สึกว่าตอนที่ทุกคนมองทางเขา ในสายตามีการดูถูกอยู่

ไฟโกรธที่มอดดับลง โหมกระเพื่อมขึ้นมาอีกกะทันหัน เขาเดินเข้าไปโดยตรง ตวาดว่า “ผมไม่ได้ผิด! ทำไมต้องขอโทษด้วย?”

“หยางเฉิน ในเมื่อแกกล้ารับคำท้าของฉัน งั้นฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่า แกในตอนนี้ มีความสามารถแค่ไหนกันแน่”

เพิ่งพูดจบ ไม่รอผู้อาวุโสตระกูลหลี่ขัดขวาง เขาก็พุ่งเข้าไปยังหยางเฉินเลย

“แดนเทพชั้นกลาง!”

“คาดไม่ถึงเขาทะลวงถึงแดนเทพชั้นกลางแล้ว!”

“ผู้อาวุโสตระกูลหลี่ ในที่สุดก็มองเห็นความหวังแล้ว!”

พอหลี่เป่าจุ้นลงมือ ผู้แข็งแกร่งมากมายรู้สึกถึงแดนวิถีบู๊แท้จริงของหลี่เป่าจุ้น ทันใดนั้นคนของตระกูลหลี่ฮึกเหิมขึ้นมาอย่างยิ่ง

คนของราชวงศ์ซ่านกวน แต่ละคนกลับสีหน้าดูแย่พอสมควร ถ้าหยางเฉินตีทีเดียวก็ล้มไปจริง งั้นควรจะจบเรื่องลงอย่างไร?”

ซ่านกวนโหรวกุมหมัดแน่น ได้เตรียมความพร้อมสนับสนุนทุกเมื่อไว้เรียบร้อย ถ้าหากพบว่าหยางเฉินไม่สามารถสู้ได้ เธอจะต้องพุ่งเข้าไปช่วยเหลือในวินาทีแรก

แต่ทว่า หยางเฉินยังยืนอยู่ที่เดิม เหมือนไม่ได้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของหลี่เป่าจุ้นในเวลานี้เลย ในสายตายังมีการเหยียดหยามระดับหนึ่ง

“ไปตายซะ!”

หลี่เป่าจุ้นพุ่งไปด้านหน้าหยางเฉินแล้ว ยกมือขึ้นคือหมัดหนึ่ง รวบรวมพลังทั่วตัวทั้งหมดเอาไว้บนหมัดนี้โดยตรง

เขาเชื่อว่า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย ยังไม่แน่ใจว่าจะรับหมัดนี้ของเขาไว้โดยง่ายดาย

ภายใต้ความตกใจของทุกคน เห็นเพียงหยางเฉินยกแขนข้างหนึ่งขึ้นทันใด

“ตึง!”

วินาทีต่อมา เสียงกระแทกที่ทุ้มต่ำเสียงหนึ่ง ดังทั่วทั้งห้องโถง ลักษณะพลังวิถีบู๊อันคลุ้มคลั่ง ราวกับพายุทอร์นาโด ทำลายล้างอยู่ในห้องโถง

เห็นเพียงโซฟาไม้แดงด้านข้าง ภายใต้การปะทะของกำลังคลุ้มคลั่งส่วนนี้ ระเบิดแตกในชั่วพริบตา ยังมีของใช้เครื่องแก้วในห้อง ก็พลอยแตกละเอียดไปด้วย

“นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

หลี่เป่าจุ้นเบิกดวงตาโตแล้ว มองหยางเฉินที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับสักนิด และเพียงแค่ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา

เวลานี้ หมัดของเขาโจมตีที่ฝ่ามือของหยางเฉินแล้ว อย่าว่าแต่สร้างการบาดเจ็บถึงชีวิตแก่หยางเฉินเลย แม้กระทั่งไม่อาจทำหยางเฉินขยับได้สักนิด

“มีแค่กำลังเท่านี้เองเหรอ?”

ทันใดนั้นหยางเฉินหัวเราะแบบหยอกเย้า ในสายตาเปล่งประกายแรงอาฆาตแค้น

จนกระทั่งวินาทีนี้ ผู้คนที่อึ้งทึ่งถึงได้สติกลับมาหมด ตอนที่มองทางหยางเฉิน สีหน้าต่างเปลี่ยนไปมาก

เมื่อสักครู่คนที่ถูกหลี่เป่าจุ้นว่า พวกเขาสงสัยอยู่บ้าง หยางเฉินได้รับบาดเจ็บหนักใช่หรือไม่ แดนวิถีบู๊ย่อมต้องตกลงฮวบ แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว เหมือนว่าจะไม่ใช่

ซ่านกวนโหรวที่อยู่ในความประหม่ามาตลอด เวลานี้แอบโล่งอกไปทีหนึ่ง บนหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูดีออกมา

คนของตระกูลหลี่ ต่างสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่กันหมด ผู้อาวุโสตระกูลหลี่พูดอย่างหวาดกลัว “คุณหยางครับ ลงมือปรานีด้วยครับ!”