The king of War นิยาย บท 1547

ท้องฟ้าเหนือเมืองราชวงศ์ซ่านกวนเต็มไปด้วยเมฆสีดำที่ร่วงหล่น และในเมฆที่มืดมิด มีความรู้สึกที่รุนแรงอย่างมากของการบีบบังคับของศิลปะการต่อสู้ ซึ่งทำให้ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดในเมืองราชวงศ์ซ่านกวนหวาดกลัว

หยางเฉินและผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนยืนตรงข้ามกัน และมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะต่อสู้ในสายตาของทุกคน

ผู้พิทักษ์ที่ดูถูกหยางเฉินในตอนแรก ตอนนี้ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย มันเป็นเพียงมิตรภาพที่ทำให้เขารู้สึกกดดันจากหยางเฉิน

หยางเฉินก็มองไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทางขี้เล่นและพูดว่า “ผู้อาวุโส ท่านอยากจะต่อสู้กับผมไม่ใช่เหรอครับ ทำไมจึงไม่มีการเคลื่อนไหวเลยล่ะครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของผู้พิทักษ์ก็ยิ่งมืดมนยิ่งขึ้น และเขาเหล่มองที่หยางเฉินและพูดว่า “ไอ้หนู นายเย่อหยิ่งเกินไปไหม?นายคิดว่านายมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้หน่อยหนึ่ง นายก็เจ๋งมากแล้วหรือไง?”

หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย: “ผมไม่เคยมีความคิดเช่นนั้น แต่เป็นผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนต่างหาก แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยตอนที่ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ประสบภัยพิบัติ ตอนนี้ใช้คำพูดเช่นนี้มาแท่งใจผม ผมเย่อหยิ่งตรงไหนครับ?"

“ในเมื่อนายอยากตาย งั้นฉันจะทำเพื่อนายเอง!”

ผู้พิทักษ์พูดอย่างเฉียบขาด และทันทีที่เสียงนั้นตกลง ร่างนั้นก็หายไปในทันที

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาขยับ หยางเฉินก็ขยับ พลังเขากระแทกกับพื้นเสียงดัง หินที่เขายืนอยู่ตอนนี้ก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ในทันที

"ปัง!"

ในวินาทีถัดมา ร่างกายของพวกเขาชนกันด้วยความเร็วราวสายฟ้า ทำให้เกิดเสียงปะทะอย่างรุนแรง จากนั้นทั้งคู่ก็ออกจากการต่อสู้พร้อมกัน

ตำแหน่งที่ทั้งสองยืนอยู่ในขณะนี้คือตำแหน่งที่อีกฝ่ายยืนอยู่เมื่อกี้ จากการปะทะเมื่อกี้ ใบหน้าของผู้พิทักษ์ราชวงศ์ซ่านกวนเกิดความตกใจเล็กน้อย

สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ การชนในเมื่อขณะนั้นเป็นแค่พริบตาเดียว แต่พวกเขาสองคนสู้กันใช้กระบวนท่าไปหลายท่าแล้ว เพียงแต่ความเร็วนั้นเร็วเกินไป ดังนั้นดูเหมือนว่าพวกเขาจะถอยกลับด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ เขามาที่ราชวงศ์ซ่านกวนในครั้งนี้ นอกเหนือจากการขอคำอธิบายจากกษัตริย์ซ่านกวนแล้ว เขายังต้องการลองใช้พลังความแข็งแกร่งของเขาหลังจากการฟื้นตัวศิลปะการต่อสู้

เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มสูงขึ้นสองแดน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าด้วยความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า กลับไม่ได้เข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง เพียงแค่ใช้คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานก็สามารถระเบิดพลัง แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกอกมาได้ ก็ไม่ค่อยห่างจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด

เห็นได้ชัดว่าผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนเองก็ไม่ได้ออกแรงเยอะเช่นกัน ถือว่าเป็นการระเบิดความแข็งแกร่งทั่วไป แต่ก็มาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดได้

ดูเหมือนว่าเขาจะถูกกดขี่ แต่จริงๆ แล้วเขาชนะแล้ว เมื่อเขาเข้าสู่สายเลือดคลั่ง เว้นแต่ความแข็งแกร่งขอผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนจะบุกเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดได้ ไม่งั้นก็จะเป็นการยากที่จะเอาชนะหยางเฉินได้

หากหยางเฉินจริงจังเต็มร้อยเขาสามารถพุ่งทะยานเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดได้ ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนก็เช่นกัน

ดังนั้นหากทั้งสองจะสู้กันจนตายจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในตอนสุดท้าย

แม้จะรู้ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะไม่มีโอกาสชนะผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวน แต่หยางเฉินก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ เพราะไม่นานมานี้ เขายังเป็นคนไร้ประโยชน์อยู่เลย

คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่ฟื้นฟูการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของเขาเท่านั้น แต่ยังทะลุสองแดนอีกด้วย

จู่ๆผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนก็พูดขึ้นว่า “ถ้านายมีกำลังแค่นี้ ฉันขอแนะนำว่าอย่าเสียเวลาและยอมรับความพ่ายแพ้ซะ”

หยางเฉินเยาะเย้ย: “นายแย่งคำพูดของฉันไปแล้ว เรานำความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตัวเองออกมาสู้กันอย่างจริงจังกันเถอะ!”

เมื่อเสียงสิ้นลง เห็นเพียงดวงตาของเขาค่อยๆ เปื้อนด้วยสีแดงเลือด ออร่าศิลปะการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา ราวกับทำให้เกิดทะเลที่มีพายุกวาดไปทุกทิศทุกทาง

“ปังปังปัง!”