The king of War นิยาย บท 1598

ในเวลานี้ หลิวเหล่าก้วยไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย และพูดด้วยเสียงหัวเราะอย่างป่าเถื่อน: “หยางเฉิน ตอนนี้นายอยากฆ่าฉันใช่ไหมล่ะ? แต่นายไม่กล้าฆ่าฉัน เพราะฉันตายไป ข่าวที่ว่านายมีสายเลือดคลั่งจะแพร่กระจายไปทั่วจิ่วโจวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

ดวงตาของหยางเฉินเย็นชาไปถึงขั้นสุด หลิวเหล่าก้วยยังคงพูดต่อไป และเขาก็ฟังต่อไป

จนกระทั่งหลิวเหล่าก้วยพูดจบ หยางเฉินก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ดังนั้น นายคิดว่านายขู่ฉันเช่นนี้ ฉันก็ไม่กล้าฆ่านายแล้วหรือไง?”

หลิวเหล่าก้วยเยาะเย้ย: "นายกล้าฆ่าฉันเหรอ?"

หยางเฉินไม่ตอบ แต่ตอบโต้ด้วยการกระทำ การบีบบังคับของศิลปะการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวได้แทรกซึมออกมาจากตัวเขา หลิวเหล่าก้วยปกคลุมโดยตรง

ในขณะนี้ สีหน้าของหลิวเหล่าก้วยเปลี่ยนไปทันที เขาพูดด้วยความโกรธ “หยางเฉิน นายจะทำอะไร?”

"เพี๊ยะ!"

ร่างของ หยางเฉินกลายเป็นภาพติดตาปรากฏขึ้นทันทีต่อหน้า หลิวเหล่าก้วย และโอบรอบคอของ หลิวเหล่าก้วย ณ ตอนนั้นหลิวเหล่าก้วยรู้สึกว่าการหายใจของเขาถูกระงับและความกลัวก็แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา

แขนของหยางเฉินออกแรงเพียงเล็กน้อย หลิวเหล่าก้วยก็ถูกยกขึ้นไปในอากาศ หยางเฉินมองขึ้นไปหลิวเหล่าก้วยที่ตื่นตระหนกและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เมื่อฉันยังอยู่ที่แดนเทพชั้นยอด ฉันกล้าที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลเดอะคิง เมื่อฉันก้าวออกจากแดนเหนือมนุษย์ ฉันก็กล้าที่จะมีเรื่องกับราชวงศ์เย่ และกระทั่งบุกไปในราชวงศ์เย่ ด้วยแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม และเกือบจะฆ่า เย่หลินที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก แม้แต่นายจะร่วมกองกำลังกับเขา ก็เกือบตายในมือของฉันเช่นกัน”

“ตอนนี้ศิลปะการต่อสู้ของฉันได้บุกไปในแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก และด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของฉัน ฉันก็ยังสามารถระเบิดความแข็งแกร่งได้เทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดได้ แม้แต่ราชวงศ์โบราณ ก็ไม่ในสายตาฉัน คิดว่าฉันจะกลัวนายปล่อยข่าวว่าฉันมีสายเลือดคลั่งหรือไง?”

รูม่านตาของหลิวเหล่าก้วยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และในความตื่นตระหนก มีการวิงวอนเล็กน้อย

ตอนนี้ศิลปะการต่อสู้ของเขาล้มเลิก ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขามีวิธีที่จะฟื้นฟูรากฐานของศิลปะการต่อสู้ของเขาและฝึกฝนอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถกลับสู่สถานะสูงสุดได้ อย่างน้อยเขาก็สามารถเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ได้ เมื่อมองไปที่จิ่วโจว เขายังคงเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นยอด

แต่ถ้าตายไป ทุกอย่างก็จะจบลง

หยางเฉินเพิ่มกำลังในมือของเขา และถามอย่างเฉียบขาดว่า “ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย บอกฉันมา นอกจากนายแล้ว ยังมีใครที่รู้ว่าฉันมีสายเลือดคลั่ง?”

"ปัง!"

ขณะที่เสียงของหยางเฉินสิ้นลง ร่างของหลิวเหล่าก้วยก็บินออกไปและกระแทกกับผนังอย่างแรง ผนังก็พังลงในทันที

หลิวเหล่าก้วยพยายามลุกขึ้นจากซากก้อนหิน เลือดไหลเต็มทั่วใบหน้าของเขา

“ฉันโกหกนาย นอกจากฉัน ไม่มีใครรู้ว่านายมีสายเลือดคลั่ง ฉันแค่อยากจะขู่นายด้วยสิ่งนี้และหาทางออกให้ตัวเอง ฉันจึงจงใจโกหกนาย คุณหยางได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ หลังจากนี้ผมจะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ต่อคุณหยาง ตราบใดที่คุณหยางจะใช้ผมทำอะไร ผมก็จะทำตามทุกอย่างครับ”

หลิวเหล่าก้วยคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องด้วยความตื่นตระหนก

ใบหน้าของหยางเฉินมืดมนอย่างยิ่ง เขาเหล่ตาและพูดว่า “ถ้านายโกหกฉัน นายคงจะรู้ผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหนถ้านายกล้าที่จะโกหกฉัน”

หลิวเหล่าก้วยรีบพูด: “ผมไม่ได้โกหกจริงๆครับ ถ้าไม่เชื่อผม กักขังผมชั่วคราวได้เลยครับ ถ้ามีคนปล่อยข่าวว่าคุณมีสายเลือดคลั่ง คุณสามารถทรมาณผมอย่างเต็มที่เลยครับ"

หยางเฉินรู้สึกได้ว่าหลิวเหล่าก้วยกลัวจริงๆ ดังนั้นเขาคงไม่ได้โกหกจริงๆ

หยางเฉินไม่พูด ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เฝิงเจียหยีที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึงเป็นเวลานาน ก่อนหน้านี้ที่หยางเฉินไปร่วมการแข่งขันศึกชิงคิงแห่งเยี่ยนตู เฝิงเจียหยีเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แม้ว่า หลิวเหล่าก้วยจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงในศิลปะการต่อสู้ แต่เฝิงเจียหยียังคงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า หลิวเหล่าก้วยเดิมเป็นผู้แข็งแกร่งชั้นยอด แต่ในตอนนี้ เขาคุกเข่าลงที่เท้าของหยางเฉินขอความเมตตา