The king of War นิยาย บท 16

บทที่ 16 รับกรรมที่ตนก่อ

ในใจของฉินซีเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมและความกล้ำกลืนฝืนทน เดิมเธอก่อตั้งซานเหอกรุ๊ปมาด้วยตัวเองเพียงลำพัง แต่กลับโดนตระกูลฉินมาแย่งเอาไป ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาโอกาสทวงบริษัทคืนมาได้ แต่สุดท้ายคุณปู่กลับไม่รักษาคำพูด

“ไม่ยอมรับงั้นเหรอ?”

นายท่านฉินพูดอย่างเย็นชา “ถ้าหากไม่ใช่เพราะสามีไร้ประโยชน์ของเธอล่วงเกินจางกว่างเข้าละก็ ป่านนี้สัญญาของตระกูลจางก็คงจะอยู่ในมือของพวกเราแล้ว ยิ่งรวมกับสัญญาของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปนั่น ปีนี้ตระกูลฉินของพวกเราจะต้องแทรกเข้าไปเป็นตระกูลชั้นหนึ่งได้แน่ ตอนนี้เธอยังจะมีหน้าอะไรมาไม่ยอมรับอีก?”

คำพูดของนายท่านฉินกรีดแทงเข้ามาในหัวใจของฉินซีอย่างเหี้ยมโหดราวกับมีด

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าถ้าหากฉินซีสามารถคว้าเอาสัญญาของตระกูลจางมาได้ คุณก็จะมอบตำแหน่งประธาน ฯ ให้กับเธอ?”

เวลานี้หยางเฉินยืนมองนายท่านฉินที่อยู่ข้างกายของฉินซีด้วยสีหน้าสงบ ถ้าหากหม่าชาวอยู่ด้วยละก็ เขาจะต้องรู้แน่ว่าท่าทางของหยางเฉินในตอนนี้แหละเป็นตอนที่น่ากลัวที่สุด

“แกนับเป็นอะไรได้? คู่ควรจะมาตั้งเงื่อนไขกับฉันหรือ?”

นายท่านฉินมองหยางเฉินอย่างเหยียดหยาม จากนั้นก็มองไปที่ฉินซีอีกครั้ง “ต่อให้เธอเอาสัญญาของตระกูลจางมาอีกสักร้อยฉบับ ตำแหน่งประธานก็ไม่ตกเป็นของเธอหรอก”

ทิ้งประโยคนี้เอาไว้แล้วนายท่านฉินก็หันหลังจากไป

กลุ่มคนเอนเอียงไปตามอิทธิพลของฉินเฟย

“ฉินซี เธอนึกว่าเธอคว้าเอาสัญญามาได้แล้วก็จะถือเป็นผู้มีความดีความชอบงั้นเหรอ?”

“นั่นสิ แบบนี้น่ะ เรียกว่าทำบุญล้างบาป”

“ดีนะที่ผู้นำตระกูลหลักแหลมที่ไม่ส่งต่อบริษัทให้กับผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้”

“เสี่ยวเฟยสิ ถึงจะเป็นผู้สืบทอดของนายท่าน เธอคู่ควรที่จะไปแย่งชิงอำนาจกับเขาหรือ?”

ผู้คนมากมายที่ประจบสอพลอฉินซีอยู่เมื่อครู่ ในตอนนี้กลับมีท่าทีเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ฉินซีถูกคำพูดของนายท่านฉินทำร้ายจิตใจอย่างถึงที่สุด ซานเหอกรุ๊ปถูกแย่งเอาไป ในใจของเธอไม่ยินยอมถึงเพียงไหน ห้าปีมานี้เธอทุ่มเทมามากเพื่อที่จะควบคุมบริษัทได้อีกครั้ง เธอทุ่มเทสุดแรงกายแรงใจ นึกไม่ถึงว่าผลสุดท้ายจะเป็นเช่นนี้

“ฉินซี ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันเป็นประธานของซานเหอกรุ๊ป และต่อไปฉันยังจะเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลฉิน”

ฉินเฟยเดินเข้ามาด้วยความโอหังอวดดี จากนั้นก็มองกวาดหยางเฉินอย่างเหยียดหยาม แล้วหันกลับมามองฉินซีอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “ถ้าหากฉันเป็นเธอนะฉันจะหย่ากับไอ้ตัวไร้ประโยชน์นี่ มีเขาอยู่เธอก็ทำได้แค่แหงนหน้ามองดูฉันตลอดไป”

หยางเฉินก้าวเท้าเดินออกไปทันที ฉินเฟยหัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง “ทำไมเหรอ? อยากต่อยฉันเหรอ? แกก็ลองทำดูสิ ถ้าแกแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ก็รอดูฉินซีโดนขับไล่ออกจากตระกูลได้เลย!”

อุณหภูมิของทั้งทางเดินนั้นลดลงมาหลายองศาโดยเฉียบพลัน หยางเฉินมองฉินเฟยด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ความลับไม่มีในโลก เรื่องบางเรื่องทำลงไปแล้วก็ต้องชดใช้”

ฉินเฟยหวาดผวาขึ้นมาในทันที พูดอย่างโมโหร้ายว่า “แก ไอ้สวะ แกพูดเพ้อเจ้ออะไร? พูดกับขยะอย่างแกประโยคเดียวก็ถือว่าขายหน้าฉันแล้ว”

เขาพูดจบก็จากไปอย่างเร่งรีบ

สายตาของหยางเฉินเยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็ง เมื่อห้าปีก่อนเป็นฉินเฟยที่วางแผนใส่ร้ายฉินซี เรื่องนี้จำเป็นต้องมีคนรับผิดชอบ

ผู้คนแยกย้ายกันออกไป เหลือเพียงแต่ฉินซีและหยางเฉิน

“ฉินซี พวกเราไปกันเถอะ!”

หยางเฉินมองดูท่าทางเจ็บปวดของฉินซี ในใจมีความทุกข์ที่พูดออกมาไม่ได้

“ทำไมถึงเป็นนายอีกแล้ว? ทำไมต้องกลับมา? ฉันติดค้างอะไรนายไว้เหรอ? เป็นเพราะนายที่ทำให้ฉันล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า! นายรู้ไหมว่าซานเหอกรุ๊ปมีความหมายกับฉันอย่างไร?”

สายตาทั้งคู่ของฉินซีที่มองไปยังหยางเฉินเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ร้องไห้ออกมาเสียงดังเพื่อระบายความหมดอาลัยตายอยากอย่างถึงที่สุดในตอนนี้

เวลาผ่านไปนานมาก อารมณ์ของฉินซีมั่นคงขึ้น เธอมองดูหยางเฉินด้วยความรู้สึกซับซ้อน เธอกัดริมฝีปากแดงแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมากะทันหัน “ขอโทษนะ!”