The king of War นิยาย บท 1653

ได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หวยหลันยินดีทันที รีบพูดว่า “พวกคุณตามฉันมา!”

ตอนนี้ อำนาจทั้งเมืองหวยเฉิง กำลังตามหาหยางเฉิน เหล่าจิ่วจะพาหยางเฉินออกจากเมืองหวยเฉิง ความหวังน้อยมากจริงๆ

ถ้าหวยหลัน อยากพาพวกเขาออกจากเมืองหวยเฉิง ด้วยความจริงใจ งั้นตามหวยหลันออกไป เป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด

ตอนหวยหลัน พาหยางเฉินกับเหล่าจิ่วหนีไป ในสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ที่จวนเมืองหวยเฉิง

เจ้าเมืองหวยเฉิงสีหน้าอึมครึมสุดขีด ในดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

มีผู้แข็งแกร่งพลานุภาพน่ากลัว คุกเข่าอยู่ด้านล่าง

“เจ้าเมือง เราหาหยางจิ่วเทียน สุดความสามารถแล้ว แต่ไม่เจอแม้แต่เงา ตอนนี้แม้แต่คุณหวยหลัน ก็ขาดการติดต่อไปด้วย”

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นคนหนึ่ง พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าเมือง คุณหวยหลัน หักหลังเราหรือเปล่า เธอคุ้นเคยกับจวนเมืองหวยเฉิงมาก ถ้าเธอพาหยางจิ่วเทียนหนีไป เราคงหาเจอยากมาก”

มีคนพูดขึ้นอย่างระแวดระวัง

หวยเฟิ่งพูดด้วยสีหน้าโมโห “ไอ้คนต่ำตมนั่น กล้ามากจริงๆ กล้าขัดคำสั่งของคุณปู่ พาหยางจิ่วเทียน หนีออกจากเมืองหวยเฉิง”

หวยฉิงอวี่แม่ของเธอ มองเจ้าเมืองหวยเฉิง แล้วพูดว่า “พ่อ ฉันว่ามีความเป็นไปได้ และเป็นไปได้สูงด้วย ไม่งั้นทำไมหวยหลันถึงขาดการติดต่อกะทันหันล่ะ อีกทั้งคนของเรา ยังหาหยางเฉินไม่เจอด้วย”

“ปัง!”

เจ้าเมืองหวยเฉิง ตบลงบนโต๊ะ โต๊ะไม้แท้ราคาสูง พังลงทันที

สีหน้าของเขาโมโห พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเธอกล้าหักหลังฉัน ฉันจะให้เธอชดใช้อย่างแสนสาหัส!”

พูดจบ เขาสะบัดมือ พูดสั่งว่า “ปิดเมืองหวยเฉิงทั้งเมือง ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ในเมืองหวยเฉิงทั้งหมด เคลื่อนไหวค้นหาหยางเฉิน! ไม่สนใจว่าจะเป็นหรือตาย!”

“ครับ!”

ลูกน้องรีบรับคำสั่ง

เมื่อลูกน้องออกไป ในห้องเหลือเพียงสายเลือดโดยตรง ของจวนเมืองหวยเฉิง

หวยฉิงอวี่มองเจ้าเมืองหวยเฉิง ถามอย่างสงสัยว่า “พ่อ ฉันสงสัยเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด ในเมื่อพ่อไม่คิดจะปล่อยหยางเฉิน ออกจากเมืองหวยเฉิง ก่อนหน้านี้ ตอนเจ้าของหุบเขาราชายา ต้องการตัวเขา ทำไมพ่อต้องล่วงเกินราชายา และปกป้องหยางเฉิน”

เมื่อพูดออกมา สายเลือดโดยตรงของจวนเมืองหวยเฉิงคนอื่น ต่างมีสีหน้าสงสัย

เจ้าเมืองหวยเฉิงยิ้มเย็นชา “พวกเธอคิดจริงๆ เหรอว่า ฉันจะเป็นปฏิปักษ์กับราชายา เพื่อคนไม่สำคัญเพียงคนเดียว”

ทุกคนยังตั้งสติไม่ได้ ได้ยินเจ้าเมืองหวยเฉิงพูดต่อ “อาจารย์ของหยางเฉิน พละกำลังแข็งแกร่งสุดยอด อาจเกินแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดไปแล้ว เมื่อสิบปีก่อน แดนบู๊ของเขา เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดไปแล้ว”

“ถ้าหยางเฉินตายในจวนเมืองหวยเฉิงของเรา ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก จากนิสัยให้ท้ายศิษย์ตัวเอง ของผู้ไร้นาม ต้องทำลายจวนเมืองหวยเฉิงแน่นอน”

“ส่วนหุบเขาราชายา เป็นขวากหนามขวางตาฉันมาโดยตลอด ไม่ทำลายหุบเขาราชายา ใจฉันคงไม่สงบสุข!”

“การที่ฉันปกป้องหยางเฉิน เพราะฉันรู้ว่า หยางเฉินต้องไปหุบเขาราชายา เพราะเขาถูกพิษกู่ไร้หัวใจ ต้องฆ่าเจียงลั่วด้วยตัวเอง ถึงจะรอด”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แค่ฉันปกป้องหยางเฉินสุดชีวิต ก็จะสร้างภาพว่าฉันกำลังปกป้องหยางเฉิน แต่ยังไง เขาก็ต้องไปหุบเขาราชายาอยู่ดี”

“รอให้เขาไปหุบเขาราชายา เสี่ยงอันตรายมาก แค่เขาตายที่หุบเขาราชายา ฉันจะรีบให้คนปล่อยข่าว เมื่อผู้ไร้นามมาถึง ต้องทำลายหุบเขาราชายาแน่นอน”

หลังพูดออกมา สายเลือดโดยตรงของจวนเมืองหวยเฉิง พากันตกตะลึง

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกน้อง ราชายาสีหน้าเคร่งขรึม เขาเป็นผู้แข็งแกร่ง แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด พละกำลังถึงระดับนี้ เพิ่งรู้ว่า แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ไม่ใช่จุดสูงสุดของวิถีบู๊ แต่มีขั้นที่เหนือกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดอยู่ด้วย

ถ้าอาจารย์ของหยางเฉิน แข็งแกร่งระดับนี้ งั้นเขาคงเจอเรื่องซวยเข้าให้แล้ว

“อาจารย์ ผมสงสัยเรื่องหนึ่งมาก อาจารย์ได้โปรดชี้แนะด้วย!”

ขณะนั้น ลูกศิษย์คนหนึ่งของราชายา พูดว่า “ก่อนหน้านี้ เจ้าเมืองหวยเฉิง ปกป้องคนหนุ่มคนนั้น โดยไม่คำนึงว่าจะเปิดศึกกับคุณ แต่ตอนนี้ ทำไมถึงตามล่าเด็กคนนั้นทั่วเมืองล่ะ”

“ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดปกติ เจ้าเมืองหวยเฉิงอาจทำเพื่อจัดการหุบเขาราชายาของพวกเรา และคิดแผนร้ายอันยิ่งใหญ่อยู่”

เมื่อได้ยิน ราชายาหรี่ตาลง

ความสงสัยของลูกศิษย์ เหมือนกับความสงสัยในใจเขา

ขณะนั้น มีลูกศิษย์อีกคนพูดว่า “อาจารย์ คุณว่าการที่เจ้าเมืองหวยเฉิง ปกป้องหยางเฉินก่อนหน้านี้ เพราะกลัวอาจารย์ของหยางเฉินหรือเปล่า ถึงจงใจทำเช่นนี้”

“อีกทั้งเจียงลั่ว ยังอยู่ที่หุบเขาราชายาของเรา หยางเฉินถูกพิษกู่ไร้หัวใจอีก ถ้าเขาอยากรอด จำเป็นต้องมาที่หุบเขาราชายา ฆ่าเจียงลั่วด้วยตัวเอง”

“เจ้าเมืองหวยเฉิงปกป้องหยางเฉิน เป็นแค่การแสดงเท่านั้น รอให้หยางเฉินมาถึงหุบเขาราชายาของเรา เขามีเพียงความตายเท่านั้น”

“ถ้าเขาตายในหุบเขาราชายาของเรา อาจารย์ของเขา จะต้องมาแก้แค้นเรา”

“แต่สิ่งที่แม้แต่เขาก็คิดไม่ถึงคือ ผู้แข็งแกร่งของเมืองเหมียว บุกมาที่หุบเขาราชายา ตอนที่คุณไปจวนเมืองหวยเฉิง และพาตัวเจียงลั่วไป”

“เมื่อไม่มีเจียงลั่วแล้ว หยางเฉินคงไม่มาหุบเขาราชายา เรื่องที่เจ้าเมืองหวยเฉิงกังวล จึงถูกเปิดเผย ดังนั้นตอนนี้จึงตามล่าหยางเฉินทั่วเมือง เพราะต้องการกำจัดภัยร้าย”

หลังราชายาได้ยิน หน้าซีดเผือด พูดด้วยสีหน้าโมโห “เจ้าเมืองหวยเฉิง กล้ามาก กล้าคิดร้ายกับฉัน!”