The king of War นิยาย บท 1686

ได้ยินที่ติงชางติงชางพูด เหล่าจิ่วสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบพูดขึ้นว่า “หยางเฉิน ฆ่ามันทิ้ง！”

เขารู้ดีถึงแรงจูงใจของของอาถรรพ์นี้ พูดได้ว่า ให้แม้แต่พวกกลุ่มระดับยอดตระกูลบู๊โบราณ ก็ยังใช่ว่าจะมีของของอาถรรพ์ ประเภทนี้ในครอบครอง

แต่ในเวลานี้ หยางเฉินมีมีดพกอาถรรพ์มีดพกอาถรรพ์ครอบครองอยู่ในมือ ย่อมคิดได้เลยว่า พอข่าวนี้แพร่กระจายออกไป จะนำพาเอาปัญหายุ่งยากถึงหยางเฉินขนาดไหน

ในเมื่อติงชางติงชางรู้จักมีดพกอาถรรพ์มีดพกอาถรรพ์ในมือของหยางเฉิน ฉะนั้นก็ต้องตายกับตาย

“เป็นเรื่องกันเลยจริง ๆ ！ในมือผู้แข็งแกร่งเหนือแดนมนุษย์ขั้นเจ็ดกระจอกกระจอกคนหนึ่ง กลับมีของวิเศษแบบนี้อยู่ในครอบครองได้”

แววตาของติงชางติงชาง เต็มไปด้วยความโลภ สองตาจ้องอยู่แต่มีดพกในมือของหยางเฉิน

ตัวเขานั้นแม้อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นปลาย แต่ก็ห่างจากชั้นสุดยอดไม่ไกลแล้ว อีกทั้งเขายังมีเคล็ดวิชาระฆังทองซึ่งเป็นของประจำตระกูลติง

พูดได้ว่า ในการใช้พลังฝีมือของเขาอย่างเต็มที่แล้ว ถ้าผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ขั้นเก้าไม่ออกมาเอง เขาก็คือผู้ไร้เทียมทาน

อีกถ้าเขาได้มีดพกอาถรรพ์มีดพกอาถรรพ์ในมือของหยางเฉินมา ต่อให้เป็นถึงผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง เขาก็มีความเป็นไปได้ที่จะสังหารฝ่ายตรงข้ามได้

รอถึงให้พลังฝีมือของเขาไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ต่อให้ผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอด เขาก็ไม่หวั่น

หวยหลานตะโกนเสียงอย่างดัง “พี่หยาง ต้องฆ่ามันให้ตาย！”

หยางเฉินย่อมรู้ดีในเรื่องนี้ ตอนที่เขานำเอามีดพกเล่มนี้ขึ้นมา เขาก็ได้คิดถึงผลความเป็นไปไว้แล้ว ไม่ฆ่าติงชางติงชาง ก็ต้องถูกติงชางติงชางฆ่าแล้วยึดมีดพกไป

ในเมื่อต้องเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรอรับความตายแน่

ตัวเขาในเวลานี้ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดรอยปริแตก ดูสภาพน่าสยดสยอง

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังกำลังรองรับความกดดันที่หนักหน่วง

พลังของมีดพกเล่มนี้แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งถึงขนาดทำให้เขาถึงขั้นที่จะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

“ไปตายเถอะ！”

เขาย่ำขาลงไปอย่างรุนแรง ตัวร่างเหมือนระเบิดออก พุ่งใส่เข้าไปที่ติงชางติงชาง

และในขณะเดียวกัน เหล่าจิ่วก็ขยับตัว ตามหยางเฉินไปติด ๆ พุ่งเข้าหาติงชางติงชาง

ถึงแม้แขนเขาจะขาดไปข้างหนึ่ง แต่แขนอีกข้างหนึ่งยังอยู่ ถึงแม้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของติงชางติงชาง แต่ก็พอช่วยหยางเฉินฆ่าติงชางติงชางได้อยู่

ติงชางติงชางไม่กล้าชล่าใจ พอมองเห็นหยางเฉินพุ่งเข้ามา เขาก็รีบขยับตัว หายออกไปจากที่เดิม

แต่ในขณะเดียวกันนั้น การรุกจู่โจมของหยางเฉินก็ถึงที่ ลงพอดีตรงจุดติงชางติงชางยืนอยู่เมื่อครู่นี้

เหล่าจิ่วซึ่งคาดเดาไว้อยู่แล้ว ติงชางติงชางจะต้องไม่กล้ารับมือโดยตรงกับการจู่โจมของหยางเฉินเป็นแน่ ในฉับพลันที่การจู่โจมของหยางเฉินพบกับความว่างเปล่า เงาร่างของเขาก็ได้ปรากฏขึ้นอยู่ข้างหน้าติงชางติงชางแล้ว เงื้อแขนฟาดฝ่ามือลงไป

“ปึง！”

ติงชางติงชางเพิ่งปรากฏร่างขึ้น ก็ถูกฝ่ามือของเหล่าจิ่วฟาดใส่ ติงชางติงชางถึงกับเซถอยไม่เป็นท่า

แต่ทว่า พลังเคล็ดวิชาระฆังทองของเขายังไม่ได้สลายไป ฝ่ามือของเหล่าจิ่วที่ฟาดใส่ จึงไม่ได้ทำให้เกิดบาดเจ็บรุนแรง

“ไปตายซะ！”

ส่วนหยางเฉินในทันทีที่จู่โจมพลาด ก็ขยับมีดพกอีกครั้ง มุ่งพุ่งเข้าใส่ติงชางติงชาง

ติงชางติงชางถูกฝ่ามือเหล่าจิ่วฟาดกระเด็นออกไป ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็สัมผัสถึงกระแสอันตรายที่น่าสะพรึงกลัวจู่โจมเข้ามา สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ใช้พละกำลังสุดชีวิต ขาถีบพื้น พาร่างถอยหลบไปอย่างแรง

“ผัวะ！”

แต่ การหลบของเขาก็ช้าไปนิดหนึ่ง มีดพกอาถรรพ์มีดพกอาถรรพ์ในมือของหยางเฉิน ก็ปาดโดนตัวเขา กรีดเป็นบาดแผลเลือดออกเป็นทาง และในครั้งนี้ ยังเป็นแผลลึกขึ้นไปกว่าครั้งที่แล้วอีก

หวยหลานก็ได้ขับรถเข้ามาถึง ได้ยินที่เหล่าจิ่วพูด ผงกหัวอย่างเห็นด้วย “ท่านจิ่วพูดถูก พี่หยาง ท่านอย่ากังวลไปว่าติงชางติงชางจะไปเปิดโปงเรื่องที่ท่านได้ครอบครองมีดพกอาถรรพ์มีดพกอาถรรพ์นี้เลย พวกเราตอนนี้จะต้องรีบออกให้พ้นจากที่นี่”

เงาเลือดในแววตาของหยางเฉินค่อย ๆ จางหายไป จัดการเก็บมีดพกขึ้น

ในทันทีที่เก็บมีดพกเข้าที่ ความเจ็บปวดเหมือนเนื้อถูกจับฉีกเกิดขึ้นไปทั่วทั้งตัว

ใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงออกถึงความเจ็บปวด ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

เหล่าจิ่วถึงกับหน้าถอดสี “ของอาถรรพ์แว้งกัด ！”

พูดจบ เขารีบผลักหยางเฉินเข้าไปในรถ หวยหลานสตาร์ตเครื่องรถ ขาเหยียบคันเร่ง พารถพุ่งออกไปจากที่นั่น

หยางเฉินล้มนอนอยู่ในรถ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาบดกัดฟันกรามแน่น ความเจ็บปวดที่โถมใส่เป็นระลอก ทำให้เขารู้สึกตายไปเสียเลยได้จะดีกว่า

เหล่าจิ่วก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “ท่านสามารถใช้พลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นสุดยอดควบบังคับของอาถรรพ์ได้ เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากอยู่แล้ว อีกทั้งบังคับใช้ของอาถรรพ์นี้ติดต่อกัน นี่เป็นเรื่องทำให้ร่างกายต้องแบกรับเนน้ำหนัก การแว้งกัดก็จะรุนแรงยิ่งขึ้น”

หวยหลานขับรถไปพลาง พูดด้วยความห่วงกังวล “พี่หยาง ท่านต้องอดทนให้ได้นะ พวกเรากำลังจะหลุดพ้นออกนอกเขตุเมืองซ่านเฉิงแล้ว”

“อ๊าก......”

เสียงลึก ๆ จากในลำคอหยางเฉิน เหมือนเสียงครวญของสัตว์ป่า เขากำหมัดแน่นทั้งสองข้าง สองแขนเห็เอ็นเขียวปูดโปนเด่นชัด

ในความรู้สึกของเขา ร่างกายของตัวเขาเอง เหมือนถูกแรงพลังอะไรจากข้างนอกกระชากฉีกทึ้งอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมหยุด

เวลาผ่านไปเป็นนาทีจากวินาที มีแต่ความเจ็บปวดที่ต่อเนื่อง

และในขณะนั้นเอง ข้างหน้าบนถนน ปรากฏมีรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายคัน จอดขวางอยู่กลางถนน

พอเห็นมีรถจอดกีดขวางทางอยู่ หวยหลานรีบเบรกรถหยุดอย่างกะทันหัน สีหน้าบ่งชัดในความสิ้นหวัง “คราวนี้ พวกเราจบเห่แน่！”