The king of War นิยาย บท 1736

หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองมู่ ใบหน้าของเฝิงเสียวหว่านและหวยหลันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา ทั้งสองได้เฝ้าดูอยู่หน้าเตียงของหยางเฉินอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวว่าตอนหยางเฉินตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้วจะไม่เห็นก่อนเป็นอันดับแรก

สามวันที่ผ่านมา ผู้หญิงทั้งสองน้ำตาอาบหน้ามาโดยตลอด โดยเฉพาะเฝิงเสียวหว่าน ที่ต้องรวบรวมกำลังในการรักษาหยางเฉินด้วย ดวงตาทั้งสองข้างของเธอจึงอยู่ในสภาพที่แดงและบวม

เฝิงเสียวหว่านส่ายหัวด้วยดวงตาสีแดง มองดูหยางเฉินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เอ่ยปากกล่าวว่า "พี่หยางจะตื่นเมื่อไหร่ ตอนนี้ฉันก็บอกไม่ได้ ในตอนนี้ ฉันทำได้เพียงรักษาอาการบาดเจ็บของเขาไม่ให้ลุกลาม เขาจะตื่นหรือไม่ ก็อยู่ที่เขาแล้ว"

สีหน้าของเจ้าเมืองมู่น่าเกลียดมาก

เมื่อกี้ ผู้นำระดับสูงในจวนมู่ ต้องการให้หยางเฉินพวกเขาออกไปจากจวนมู่ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยืนยันที่จะให้หยางเฉินอยู่ในจวนมู่ต่อ แม้ว่าจวนมู่จะถูกผู้แข็งแกร่งมากมายจับตามอง เขาก็เต็มใจที่จะเผชิญกับสถานการณ์นี้เพื่อหยางเฉิน

เพราะว่า ความสัมพันธ์ของเขากับหยางเฉินนั้นได้ใกล้ชิดสนิทกันมากขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาผลักหยางเฉินออกไปในเวลานี้ เมื่อหยางเฉินฟื้นคืนสู่สภาพเดิม ความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดของเขาก็จะสูญเปล่า

เพียงแต่ว่า ผ่านไปสามวันแล้ว หยางเฉินยังอยู่ในอาการโคม่า ถ้าเขาตายล่ะ? ทุกสิ่งที่เขาทำก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน

ทันใดนั้น หวยหลันถามด้วยความกังวล“เจ้าเมืองมู่ ท่านคงไม่ใช่จะขับไล่พวกเราออกไปใช่ไหม?”

ใบหน้าของเฝิงเสียวหว่านก็เต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน มองไปที่เจ้าเมืองมู่

เจ้าเมืองมู่รีบส่ายหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นไปได้อย่างไร?พวกคุณอยู่ที่จวนมู่อย่างสบายใจได้เลย ผมจะไม่ขับไล่พวกคุณออกจากจวนมู่อย่างแน่นอน”

“ที่ผมมาในวันนี้ แค่จะดูว่าหยางเฉินตื่นแล้วหรือยัง ตอนนี้มีอะไรที่ผมสามารถช่วยได้บ้าง?”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เฝิงเสียวหว่านและหวยหลันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฝิงเสียวหว่านส่ายหัวเล็กน้อย“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรต้องช่วย ขอบคุณคุณปู่มู่มาก ถ้ามีอะไรให้ท่านช่วย ฉันจะไปหาท่านแน่นอน”

เจ้าเมืองมู่พยักหน้า “โอเค งั้นผมจะไม่รบกวนแล้ว ถ้าหยางเฉินตื่นแล้ว ก็แจ้งให้ผมทราบโดยเร็วที่สุด”

เฝิงเสียวหว่านกล่าว “ได้เลย คุณปู่มู่!”

มองดูเจ้าเมืองมู่จากไป บนใบหน้าของหวยหลันเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม และเธอกล่าวว่า “ดูเหมือนว่า เจ้าเมืองมู่จะกดดันอย่างมากในขณะนี้ ถ้าพี่หยางยังไม่ตื่น เกรงว่าเจ้าเมืองมู่ก็อาจจะไล่เราออกไปแล้ว”

เฝิงเสี่ยวหว่านไม่ได้ตระหนักถึงวิกฤตเลย และพูดอย่างสงสัย “คุณปู่มู่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ให้เราอาศัยอยู่ในจวนมู่อย่างสบายใจได้เลย?”

หวยหลันกล่าว "เสียวหว่าน คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ในโลกนี้ ทุกคนที่ไปมาหาสู่กันก็เพื่อประโยชน์ ตอนนั้นทำไมเจ้าเมืองมู่ถึงช่วยเรา นอกจากจะเห็นแก่ศักยภาพของพี่หยางแล้ว ยังมีทักษะทางการแพทย์ของคุณด้วย ทำให้เขาเห็นถึงความหวังที่ขาของเขาจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้”

“แต่ตอนนี้ พี่หยางได้รับบาดเจ็บสาหัส จนถึงตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา และข่าวที่ว่าพี่หยางมีมีดพกอาถรรพ์อยู่ในมือของเขาได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ตอนนี้มีผู้แข็งแกร่งชั้นยอดมากมายรุมล้อมจวนมู่ ล้วนอยากได้มีดพกอาถรรพ์ในมือของพี่หยาง”

“ท่านเจ้าเมืองมู่ก็ตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมากเช่นกัน เพราะหลายคนในจวนมู่ หวังให้เขาขับไล่พวกเราออกจากจวนมู่ แต่ตอนนี้ เมื่อเราถูกขับไล่ออกจากจวนมู่ ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นที่มาเพื่อมีดพกอาถรรพ์ จะฆ่าพวกเราอย่างแน่นอน”

หลังจากได้ยินสิ่งที่หวยหลันพูด เฝิงเสียวหว่านก็ประหลาดใจ "สถานการณ์ปัจจุบันของเรา อันตรายขนาดนี้เลยเหรอ?"

หวยหลันพยักหน้า "ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีความกดดันจากเจ้าเมืองหวยด้วย ฉันได้ยินมาว่า เดิมทีดอกเตอร์แบล็กกับเจ้าเมืองหวยผิดใจกัน เมื่อพวกเขากำลังจะฆ่าเจ้าเมืองหวย ชายผู้แข็งแกร่งลึกลับปรากฏตัวขึ้น และได้ช่วยชีวิตของเจ้าเมืองหวยไว้”

“ครั้งนี้ เมืองหวยเฉิงประสบความสูญเสียอย่างหนัก ด้วยเจตนาฆ่าของเจ้าเมืองหวยที่มีต่อพี่หยาง

เขาจะไม่ยอมปล่อยพี่หยางไปอย่างแน่นอน เพียงแต่ตอนนี้จวนเมืองหวยเฉิงประสบความเสียหายอย่างหนัก เขาจึงยังไม่กล้ามาบุกมาถึงที่จวนมู่ แต่เมื่อเราออกจาจวนมู่ เขาต้องได้รับข่าวทันทีและเดินทางมาด้วยตนเองอย่างแน่นอน”

บนใบหน้าของเฝิงเสียวหว่านเต็มไปด้วยความกังวล เธอมองไปที่หวยหลันและถามว่า "พี่หลัน เราควรทำอย่างไรดี?"

หวยหลันเหลือบมองหยางเฉินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย "รอ! ตอนนี้ เราทำได้เพียงรอพี่หยางตื่น จึงจะรู้ชะตากรรมของเราได้"