The king of War นิยาย บท 1759

เมื่อรู้สึกได้ถึงจิตอาฆาตยิ่งใหญ่ที่แพร่ออกมาจากบนตัวหยางเฉิน ชั่วขณะนั้นเจียงเหยียนหวาดผวาแล้ว

เดิมเขาก็ร่างกายบาดเจ็บหนัก และโดนหยางเฉินพ่นดาบเลือดออกมา แทงจนดวงตาบอดทั้งสองข้าง ความสามารถจึงลดลงไปมาก ถ้าหยางเฉินอยากฆ่าเขา เดิมทีเขาไม่มีกำลังสู้กลับสักนิด

“หยางเฉิน แกอยากทำอะไร? ฉันเป็นถึงญาติสายตรงของตระกูลเจียงตระกูลบู๊โบราณเลยนะ อนาคตมีสิทธิ์กลายเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเจียง ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน ตระกูลจะไม่ปล่อยแกไว้แน่นอน”

เจียงเหยียนพูดจาแบบสั่นเครือ พูดไปพลาง ถอยไปด้านหลังไม่หยุดไปพลาง

จิตอาฆาตบนตัวของหยางเฉินยิ่งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จ้องเจียงเหยียนดวงตาไม่กะพริบแล้วพูดว่า “แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนนภาคนหนึ่งของตระกูลเจียง ยังโดนอาจารย์ฉันฆ่าทิ้ง แกคิดว่า ความแค้นระหว่างฉันกับตระกูลเจียง ยังยุติได้อีกเหรอ?”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เจียงเหยียนรู้สึกกลัวจริงๆ แล้ว สั่นเทาไปทั้งตัวไม่หยุด พูดด้วยท่าทางอ้อนวอนเต็มที่ “หยางเฉิน แกอย่าฆ่าฉันเลยนะ ดาบอาถรรพ์เล่มนี้ของฉัน เป็นดาบอาถรรพ์ชั้นดี ตอนนี้ยกให้แกไปเลย ขอร้องไว้ชีวิตฉันสักครั้งนะ”

พูดจบ เจียงเหยียนโยนดาบพกบริเวณเอวเข้าไปให้หยางเฉินโดยตรง

หยางเฉินไม่ได้ปฏิเสธ รับไว้ทันที

ถึงแม้เขาจะไม่ได้ใช้งาน แต่ว่าหม่าชาวน่าจะสามารถใช้งานได้

“ฆ่า!”

หยางเฉินตะโกนอย่างโมโห ชั่วพริบตาเดียวมาถึงตรงหน้าของเจียงเหยียนแล้ว ต่อยลงตำแหน่งหัวใจของเจียงเหยียนหมัดหนึ่ง

“ตึง!”

เสียงกระแทกแบบทุ้มต่ำดังขึ้น ร่างกายของเจียงเหยียนลอยกลางอากาศออกไปไกลสิบกว่าเมตร พ่นเลือดออกจากปาก เสียชีวิตคาที่

ถึงแม้เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ก็ไม่มีทางรับแรงสั่นสะเทือนบริเวณหัวใจไหว

ผู้แข็งแกร่งในจวนมู่ ล้วนทำหน้าอึ้งทึ่ง คาดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะฆ่าเจียงเหยียนจริงๆ แล้ว

“พี่หยาง!”

เฝิงเสียวหว่านกับหวยหลันรีบวิ่งเข้ามาแล้ว

เฝิงเสียวหว่านรีบหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมา ป้อนเข้าในปากของหยางเฉิน หยางเฉินรู้ว่านี่คือยาที่รักษาอาการบาดเจ็บ กลืนยาลงไปโดยตรง

ยาเข้าปากแล้วละลาย ละลายเป็นกระแสอบอุ่น ไหลเข้าสู่ภายในร่างกาย

หยางเฉินถึงรู้สึกดีขึ้นมามากหน่อย ก่อนหน้านี้สู้รบด้วยพละกำลังสูง สิ้นเปลืองพลังต่อเขาอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เขาทะลวงถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดแล้ว กลัวว่าคงรับต่อไปไม่ไหวตั้งแต่นานแล้ว

หวยหลันก็ถามด้วยท่าทางประหม่า “พี่หยาง พี่รู้สึกดีหน่อยแล้วเหรอ?”

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มมองทางสองสาว ตอบว่า “ดีขึ้นมาแล้ว พวกเธอทำใจให้สบายก็พอ”

พูดจบ เขากวาดสายตามองไปทั่ว เห็นเพียงจวนมู่ที่เดิมทีบรรยากาศสูงส่ง ระเกะระกะเป็นแถบ ในอากาศมีกลิ่นคาวเลือดเข้มข้นมากตลบอบอวลอยู่

ทุกที่ล้วนเป็นศพคนตาย ยังมีคนที่บาดเจ็บหนักอีก

ศึกครั้งนี้ จวนมู่เสียหายใหญ่หลวงมาก ดีที่ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ผู้แข็งแกร่งแดนนภาคนหนึ่งของตระกูลเจียงแห่งตระกูลบู๊โบราณโดนฆ่า แม้แต่เจียงเหยียนก็โดนฆ่าเหมือนกัน

สำหรับเจ้าเมืองหวย เจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตไปตามฆ่าแล้ว

ครั้งนี้ ต่อให้เจ้าเมืองหวยรอดชีวิตไปได้ กลัวว่าคงบาดเจ็บหนัก

หยางเฉินบอกว่า “เสียวหว่าน เสี่ยวหลัน พวกเธอไม่ต้องห่วงฉัน คิดหาวิธีช่วยรักษาผู้แข็งแกร่งของจวนมู่เถอะ!”

“ค่ะ!”

หลังจากสองสาวแน่ใจว่าหยางเฉินไม่เป็นอะไร ถึงได้วิ่งไปช่วยเหลือผู้แข็งแกร่งของจวนมู่แล้ว

เวลานี้ เจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตหายอย่างไร้ร่องรอยถึงที่สุดกันเลย เจ้าเมืองหวยก็หายตัวไปเช่นกัน

ตอนที่หยางเฉินใช้พลังจิตค้นหา คาดไม่ถึงไม่มีเบาะแสสักนิด เห็นได้ชัดว่า พวกเขาออกไปไกลเหลือเกิน หยางเฉินถึงไม่สามารถสัมผัสได้

นึกถึงก่อนหน้านี้เจ้าเมืองมู่ใช้วิชาลับที่ยิ่งใหญ่อย่างมากวิชาหนึ่งฝืนบังคับเพิ่มความสามารถขึ้น ความกังวลในใจของหยางเฉินยิ่งเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม

ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายคนหนึ่ง ตะโกนเสียงดังกะทันหัน

ทันใดนั้น ในจวนเมืองหวยเฉิง มีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์หลายสิบคนปรากฏตัวออกมา ล้อมรอบเจ้าเมืองมู่กับนักดาบเงาเพชฌฆาตเอาไว้ตรงกลางทันที

เจ้าเมืองมู่สายตาเย็นเฉียบ พูดด้วยเสียงโมโห “ถ้าไม่อยากตาย ไสหัวออกไปให้ฉัน! ฉันมาวันนี้ ขอแค่ชีวิตของเจ้าเมืองหวย!”

นักดาบเงาเพชฌฆาตก็พูดจาเสียงเย็นชา “ฉันรู้ว่า ในบรรดาพวกแก มีคนมากมาย โดนเจ้าเมืองหวยข่มขู่ ภายใต้การจำยอม ถึงได้เข้าร่วมกับจวนเมืองหวยเฉิง หากออกไปตอนนี้ พวกแกยังมีทางรอด ไม่อย่างนั้น พวกแกมีแค่ตายสถานเดียว”

พอพูดจบลง ปณิธานดาบอันน่าตกใจ ปกคลุมผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์กลุ่มหนึ่งไว้แล้ว

เหมือนอย่างกับที่นักดาบเงาเพชฌฆาตพูดมา ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ในจวนเมืองหวยเฉิง ส่วนใหญ่ล้วนโดนเจ้าเมืองหวยข่มขู่ ถึงได้ยอมจำนนเข้าร่วม

ทันใดนั้น ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง ต่างมีสีหน้าดูแย่ ท่าทางดิ้นรน

พวกเขาไม่อยากโดนเจ้าเมืองหวยข่มขู่ แต่ว่าไม่กล้าออกไป ถ้าหากพวกเขาออกไปแล้ว เจ้าเมืองหวยมีชีวิตรอดอยู่ กลัวว่าพวกเขาคงตายอย่างอนาถมาก

เจ้าเมืองมู่พูดขึ้นกะทันหัน “ฉันให้เวลาพวกแกสิบวินาที ถ้ายังไม่ไสหัวไป ฆ่าทิ้งหมด!”

ผู้แข็งแกร่งพวกนั้นของจวนเมืองหวยเฉิง ชั่วพริบตาเดียวประหม่าขึ้นมามากกว่าเดิม เพียงแต่ยังคงไม่มีคนถอยหลัง

ขณะที่วินาทีที่สิบมาถึง เจ้าเมืองมู่ก็สั่งการทีหนึ่ง “ฆ่า!”

เพิ่งพูดจบลง เขาก็พุ่งออกไปแล้ว เห็นเพียงเขาควงมีดอาถรรพ์ในมือไปทางด้านหน้าทันใด

“ปึงๆๆ!”

ผู้แข็งแกร่งไม่กี่คนด้านหน้าสุดนั้น โดนฆ่าในเสี้ยววินาทีทันที

ชั่วขณะที่เจ้าเมืองมู่ขยับแล้วนั้น นักดาบเงาเพชฌฆาตก็ขยับเช่นกัน เขาแทรกไปตรงกลางผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง กวัดแกว่งดาบอาถรรพ์ อย่างบ้าคลั่ง

หลังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของจวนเมืองหวยเฉิง บาดเจ็บและล้มตายเกินครึ่งในทันที